In februari 2010 heb ik “Het labyrint van de wereld” van Ross King gelezen. Mede dankzij de voorpagina van Mark Fiennes deed het boek (dat in het origineel “Ex-Libris” heet) onweerstaanbaar denken aan de mythische bibliotheek uit Umberto Eco’s “Naam van de roos” en natuurlijk ook het “Kerkhof der vergeten boeken” van Carlos Ruiz Zafon, al dient meteen gezegd dat Zafon zijn boeken van latere datum zijn. Bij de lectuur bleek echter dat er meer overeenkomst was met “Het parfum” van Patrick Süskind of “The Quincunx” van Charles Palliser, zonder evenwel hun literaire talent te evenaren. Ondanks zijn opleiding (zie hieronder in een overname uit Wikipedia) gaat Ross King eerder te werk als een historicus en zolang hij dus feiten en feitjes kan opsommen en ons met deze kennis verbazen, gaat het nog wel (al kan ik me voorstellen dat sommige mensen bij zo’n hoeveelheid van gegevens – “too much information” – afhaken), maar als hij een magisch element in zijn verhaal wil introduceren, b.v. de manier waarop hij in het koffiehuis “De Gouden Hoorn” terecht komt (p.150), dan overspeelt hij zijn hand.