Gisteren, 55 jaar geleden, gaf de Amerikaanse blues- en rockzangeres Janis Joplin nog haar laatste concert aan de universiteit van Harvard, maar een dag later staat haar een veel ontnuchterender ervaring te wachten. Ze gaat dan namelijk naar een schoolreünie in Port Arthur. De school waar ze destijds werd gepest dat het geen naam mocht hebben…
Lees verder “55 jaar geleden: Janis Joplin naar schoolreünie…”
Het is al tien jaar geleden dat de Vlaamse auteur Eriek Verpale door zijn werkster dood werd aangetroffen. Over de doodsoorzaak kan ik nog altijd niks terugvinden op het internet. Alleen bij Frans Van Acoleyen, dokter van Geneeskunde voor het Volk in Zelzate, heb ik enige aanduiding gevonden: “We wisten dat hij ernstig ziek was, maar toch kwam zijn overlijden nog plots.” Op bovenstaande foto: Eriek Verpale met Moeder Zulma in haar café “De Moedige” in de wijk De Katte, Zelzate 1990. De cafébazin is een belangrijk personage in Verpale’s meesterwerk “Alles in het klein”. De foto werd genomen door Michiel Hendryckx, maar werd door hemzelf op Wikipedia geplaatst met toestemming tot vrije overname.
Lees verder “Eriek Verpale (1952-2015)”
Op 30 juli 2020 is in Leiden Jacob Martinus Arend (Maarten) Biesheuvel overleden. Hij werd 81 jaar (foto Rob Bogaerts / Anefo).
Lees verder “J.M.A.Biesheuvel (1939-2020)”
De Vlaamse auteur Jo Claes viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. Zelf ken ik hem niet, moet ik toegeven, maar mijn vriend Johan de Belie schreef er destijds wel een stuk over in De Rode Vaan.
Lees verder “Jo Claes wordt zeventig…”
Zeggen dat ik groene vingers heb dan zou ik niet een loopje nemen met de waarheid maar een flinke marathon. Mijn enige reële contacten met het fenomeen aarde/plant bestonden, ten tijde van de lagere school uit: een experiment waarbij ik een witte boon deponeerde in een prop natte watten, deze bestudeerde via het drinkglas waarin het geheel laboratiumgewijs geplaatst was, in afwachting tot er zich iets als wortels zouden ontwikkelen. Wat tot mijn niet geringe verbazing geschiedde. Jubilate!
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (49)”
Toen de Franse schrijver Jean Giono, tot dan honkvast, in de herfst van 1951 een reis ondernam naar Italië in het gezelschap van zijn echtgenote en een bevriend echtpaar, drong een bezoek aan een bepaalde stad zich aan hen op. Om drie redenen. Giono tekende voor twee van hen, zijn vriend Antoine, meteen de chauffeur, was verantwoordelijk voor de derde.
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (48)”
Vijf jaar geleden verraste Johan de Belie me met de mededeling dat hij een boek over de Giro d’Italia aan het lezen was. Daar moest ik het fijne van weten! Enigszins gealarmeerd, waarschuwde hij mij dat het niet enkel over de Giro ging. Het betrof “La lente scura” van de Italiaanse schrijfster Anna Maria Ortese dat in het Frans de misleidende titel “Tour d’Italie” had meegekregen. Misleidend, jazeker, maar toch ook weer niet helemaal ten onrechte (zie illustratie hieronder). Het gevolg was dat ik zo geïnteresseerd raakte dat ik mijn oude renfiets nog eens van stal haalde en richting Sint-Niklaas snelde om het kleinood ook eens door te nemen. Aangezien het een Franse uitgave betreft, verkoos ik oorspronkelijk de Franse Wikipedia-tekst boven de Engelse, maar die was wel verschrikkelijk uitgebreid. Gelukkig ontdekte ik op de valreep dat er ook nog een Nederlandse pagina bestaat (*)…
Lees verder “Anna Maria Ortese (1914-1998)”
De liefde voor de film heb ik niet met de moedermelk ingezogen, evenmin binnen gelurkt via de fles noch opgeslurpt met de paplepel. Het zat er nooit echt in. Toen ik de jaren des puberteits bereikte had ik vermoedelijk nog maar twee films genoten die naam waardig – ik laat hier enkele Dikke en de Dunne-capriolen en consoorten buiten beschouwing, hors concours – en die hoogtepunten hadden zich afgespeeld op vrij prille leeftijd. Sneeuwwitje en The Bridge over the River Kwai. Terwijl onze verder weinig cultuurgevoelige provinciestad toch over drie bioscopen beschikte. Het is duidelijk, mijn ouders waren geen filmfanaten, het witte doek lokte hen niet.
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (47)”
Mijn vroegere collega en mentor bij De Rode Vaan, Lode De Pooter, werd vandaag precies honderd jaar geleden geboren. Hij had een heel eigen taalgebruik dat ook zijn weg vond naar dat van zijn collega’s (men noemt zoiets: “idiolect”, een soort van “dialect”, maar dan enkel voor een heel beperkte groep). Enkele voorbeelden:
Lees verder “Het idiolect van Lode De Pooter”
Fons Mariën gaf vier sterren aan Hotel Florida: Truth, Love, and Death in the Spanish Civil War van Amanda Vaill…
Lees verder “De leestips van Nonkel Fons (353)”
dagelijks iets degelijks 