Na één elpee (met Burt Blanca op gitaar, Jean-Marie Blanckaert op drums en de bassist van Paul Severs) vliegt Raymond van het Groenewoud reeds aan de deur bij Johan Verminnen, omdat hij teveel aandacht op zich trekt. Het is echter niet Johan zelf, maar de nieuwe bassist Frans Ieven die daarvoor zorgt.
Lees verder “Vijftig jaar geleden: Louisette als verjaardagsgeschenk”
Erik Westerlinck (rechts op de foto) is al mijn vriend sedert het vijfde studiejaar bij de Broeders in Temse en ondanks het feit dat de perikelen van het leven ons soms wel enige tijd van elkaar hebben vervreemd, is het contact en dus ook de vriendschap eigenlijk nooit verloren gegaan. In de 21ste eeuw werden de banden zelfs opnieuw nauwer aangehaald nadat, op vraag van Erik, de Blommenkinders nieuw leven werden ingeblazen, deze keer als quizploeg. Helaas is dit ondertussen ook alweer verleden tijd, maar Erik, die een uitstekende fietser is, gaat wel in Tenerife vaak fietsen met mijn zoon John en zo blijft de band toch bestaan.
Lees verder “Erik Westerlinck wordt zeventig…”
In 1991 wilde de Gentse fotograaf Michiel Hendryckx (foto Micheline Veys) niet alleen de wereld zien, hij wilde terloops ook even de ezel uithangen… Michiel Hendryckx, de beroemde (en ook wel beruchte) fotograaf van ‘De Gentenaar’ (later promoveerde hij naar ‘De Standaard’), ondernam dat jaar een negen maanden durende voetreis door Europa. Dat mondde later uit in het boek “Twee ezels”.
Lees verder “Michiel Hendryckx wordt zeventig…”
Vijftien jaar geleden bracht Amy Winehouse het door Salaam Remi en Mark Ronson geproduceerde Back to Black uit. De CD voerde meteen de Engelse albumlijst aan; een jaar later was het vijfvoudig platina.
Lees verder “Vijftien jaar geleden: “Back to Black” van Amy Winehouse”
De jonge Belgische groep Once More, die de eerste Rock Rally won, was veertig jaar geleden samen met The Misters en Rockin’ Roberto te gast op een festivalletje in Sint-Niklaas.
Lees verder “Veertig jaar geleden: Once More in Sint-Niklaas”
Over de zomermoeheid van de BRT zijn al in alle toonaarden liedjes gezongen en of het iets uitgehaald heeft, weten we niet, want het zal wel puur toeval zijn dat deze week een aantal nieuwe programma’s zijn gestart, waarin zowaar van enige creativiteit van de BRT zelf sprake is. We bedoelen hiermee uiteraard vooral « Dzjin » (26/6/81), een montageprogramma waarin humor en muziek centraal staan en dat vrij vlot aan elkaar wordt gepraat door Viona Westra (foto). De eerste aflevering was gewijd aan de festivals van Montreux en Knokke-Heist en, eerlijk gezegd, we hebben eindelijk nog eens kunnen lachen. En toch weer vooral met Urbanus en zijn entourage. Alhoewel zelfs in gemonteerde vorm toch nog het te trage ritme van de gags opvalt. Waarmee we niet bedoelen dat we Urbanus over het scherm willen zien razen tegen de snelheid van de stomme filmkes uit de goeie ouwe tijd.
Lees verder “Veertig jaar geleden: eerste aflevering van “Dzjin” (BRT)”
Op het eind van de jaren zeventig had ik nogal wat contact met Marijn Devalck, die vandaag zeventig jaar wordt. Ik had hem namelijk de mannelijke hoofdrol aangeboden in de rock-opera De Kat, die ik samen met een paar vrienden had geschreven en Marijn zag dat wel zitten, maar Theater Arena, waartoe hij op dat moment behoorde, helaas niet.
Lees verder “Marijn Devalck wordt zeventig…”
Enkele dagen geleden was het ook al tien jaar geleden dat Joe Morello, één van de beroemdste drummers uit de jazzgeschiedenis, in zijn woning in New Jersey is overleden (foto Pinterest). Morello, lid van het Dave Brubeck Quartet, werd 82. Het grootste succes van het Quartet was ongetwijfeld het nummer ’Take Five’ uit het album ’Time Out’ (1959). Alhoewel de credits voor ’Take Five’ naar saxofonist Paul Desmond gaan, draait het nummer helemaal rond het merkwaardige drumritme van Morello. Morello groeide op in Springfield, Massachusetts, waar hij eerst viool leerde bespelen. Op jonge leeftijd trad hij al toe tot het Boston Symphony Orchestra, maar als tiener liet hij de viool vallen voor het drumstel. Na de split van het Brubeck Quartet in 1968 wijdde Morello zich aan het geven van muzieklessen.
Lees verder “Joe Morello (1928-2011)”
In 1986 trouwt Johan Verminnen met het gewezen fotomodel Catherine Mattelaer die gedurende acht jaar de gezellin van Roland Van Campenhout was geweest, maar volgens de legende ook begeerd werd door Tim Hardin, Boz Scaggs en Van Morrison. Samen maken ze Paulien, wat Verminnen tot een liedje inspireert.
Lees verder “Johan Verminnen op latere leeftijd”
In 1975 won Johan Verminnen (foto Jo Clauwaert) ook nog even het “Festival de la Chanson Française” waarna hij besloot zich serieus op de Franstalige markt te gooien, wat tot nog toe niet helemaal gelukt is, ook niet met “Je ne suis pas un flamand rose”, een franstalige elpee die zoals gebruikelijk een allegaartje van origineel werk en vertalingen van “greatest hits” is. Voor Vlaamse oren zijn vooral de titelsong, “Pauvre boxeur amoureux” en “Le ciel est le toit de ma maison” aangewezen. “Guitares à credit” (subliem!) en “Samedi soir” klinken zelfs beter dan in het Nederlands. Dit was nota bene ook de eerste elpee die Jean Blaute heeft geproduced. Jean (in Humo): “Herbie Flowers speelde hierop mee, die toen net Lou Reeds Walk on the wild side had opgenomen. Wel, zo’n ervaring zet een norm, waar je niet graag meer onder gaat.”
Lees verder “Je ne suis pas un Flamand rose”
dagelijks iets degelijks 