Vorig jaar heb ik de autobiografie van Paul Jambers “Ik heb het gedaan” (*) gelezen. En zo ontdekte ik dat Jambers zowaar nog voor landbouwkundig ingenieur had gestudeerd en dan nog wel in het Gentse “Boerenkot” aan de Coupure, wat voor een Antwerpenaar toch wel merkwaardig is. Aangezien ik zelf vier jaar lang mijn studentenleven heb gedeeld met “boerenkotters” en “peerdepieten” (de veeartsenij lag aan de overzijde) vroeg ik me af waar hij dan wel op kot zou kunnen hebben gezeten. En jawel hoor: “Ik had een kamertje gevonden in een volksbuurt niet ver van de Coupure, waar de Rijkslandbouwhogeschool was gevestigd. Het kamertje maakte deel uit van de achterbouw van een herenhuis in de Brugsepoortstraat, een pand dat verder uitgaf op een oud pakhuis met een achteringang in de volkse Akkerstraat. De eigenaar van het huis was een politieman en ik heb nooit begrepen hoe een politieman eigenaar kon worden van zo’n indrukwekkend pand. Ik vermoed dat zijn vrouw, die van betere komaf was, de zaak had geërfd. In ieder geval speelde ze de baas over de politieman en over de studenten.” (p.55) Paul Jambers had dus verdomme dezelfde kotbaas als mij (het echtpaar Rigoir-Faes)! Uit zijn tekst leid ik weliswaar af dat het gedeelte waar ik mijn onderkomen zou vinden toen nog een “pakhuis” was (Jambers is zes jaar ouder dan ik), maar toch… Want het is nog niet alles: Jambers werd daar bevriend met Vesa Liukku, de oudere broer van Erkki, die in Gent zou blijven plakken en tegen de tijd dat ik student was, woonde hij (Vesa dus) in de Jozef Platteaustraat, in hetzelfde gebouw als mijn collegevriend Marc Riebbels. Ik kwam hem daar dus geregeld tegen, zeker omdat hij op de koop toe in die tijd verkeerde met een germaniste uit het Waasland. Jammer dat ik dit allemaal nog niet wist, toen ik Pieken Paultje telefonisch interviewde voor De Rode Vaan in 1985, dan hadden we nog wat herinneringen kunnen ophalen…
Lees verder “Paul Jambers wordt zeventig…” →