Op zoek naar het eerste Europees kampioenschap madison (1949 voor wie het wil weten), kwam ik deze rare vogel tegen, die reeds in 1895 Europees kampioen ploegkoers zou zijn geworden. Eigenaardig genoeg zonder ploegmaat. Neem daarbij dus een sprong van 54 jaar in de tijd, genoeg om dit kampioenschap als “onbestaand” af te doen. Maar de biografie van deze mij onbekende wielrenner vond ik toch interessant genoeg om wat dieper op in te gaan.
Maxime Lurion werd geboren als zoon van een joodse koopman in Bagdad. Hij had twee broers en twee zussen. Het gezin woonde tussen 1885 en 1894 in Wenen en hij staat dan ook geboekstaafd als “Oostenrijker”. Op de leeftijd van 13, leerde hij een fiets rijden op een eenwieler en vanaf 1891 werd hij wielrenner. Op 13 september 1891 was hij op de Velodrome in Wenen als een onbekende coureur in een race verrassend derde achter de uiteindelijke kampioen August Lehr en een andere beroepswielrenner genaamd Finder. Vanaf 1893 wist hij talloze overwinningen in heel Europa te behalen. Zo won hij onder andere de kampioenschappen van de Boheemse kroonlanden, d.w.z. zowel van Bohemen als van Oostenrijk. In 1894 en 1895 won hij drie verschillende titels als Europees kampioen. In 1895 was dit in Berlijn vóór Alex Verheyen en Arthur Heimann (*). In die jaren werd hij ook Oostenrijks-Hongaarse kampioen in de sprint.
In 1894 verklaarde Maxime Lurion zich terug te trekken uit het jodendom. Desondanks werd hij door Baldwin Gröller in 1901 aangehaald in een discussie met Theodor Herzl in de Wiener Zeitung. Lurion werd namelijk genoemd als een van de vele Joodse atleten, waaruit zou moeten blijken dat de joden fysiek niet minderwaardig waren!
In 1879 trok Lurion zich terug uit het wielrennen als een rijk man en opende hij een café in Wenen. In december 1903 werd in het Nieuwe Weense Tagblatt aangekondigd dat hij op de “hoek van de Stubenring en Wollzeile, op de voormalige oude kazerne een koffiehuis had gebouwd, waarvan de uitstekend uitgeruste plaats een grote attractie van Wenen zou maken”. Twee jaar later verkocht hij het koffiehuis aan de familie Prückel, zodat het sindsdien Café Prückel wordt genoemd.
Maxime Lurion, die getrouwd was met de dochter van een restauranthouder uit Marienbad genaamd Spitzer, verhuisde naar Londen, waar hij in 1906 samen met zijn schoonvader een Oostenrijks tuinrestaurant leidde op de keizerlijke Oostenrijkse tentoonstelling in Earls Court . De Oostenrijkse gerechten waren een succes bij bezoekers, zodat hij dat jaar nog in Londen het restaurant Maxim heeft geopend in Wardour Street nummer 30. Het restaurant was verdeeld over drie verdiepingen en was voornamelijk in het wit ingericht. Ondanks goede recensies was het restaurant echter geen economisch succes en moest Lurion de plaats vóór 1914 verkopen.
Lurion stierf in 1948 in Harrow-on-the-Hill, kennelijk zonder erfgenamen, omdat advocaten in 1950 in de London Gazette een kennisgeving plaatsten, bedoeld voor de nakomelingen van zijn broers en zussen. [Wikipedia]
(*) Dit moet dus zogezegd die fameuze ploegkoers zijn, maar ook de tweede en de derde hebben geen ploegmaat, dus waarschijnlijk betrof het een snelheidswedstrijd, het onderdeel waarin Lurion het meeste uitblonk.
