Het is vandaag al veertig jaar geleden dat de Sovjetrussische schrijver Michail Sjolochov is overleden, van wie ik onlangs nog het eerste deel van “And Quiet Flows the Don” heb gelezen, de Engelse vertaling van zijn meesterwerk dat in het Nederlands ook wel werd vertaald als “De Stille Don”.
Lees verder “Michail Sjolochov (1905-1984)”
Het is al tien jaar geleden dat schrijfster Doris Lessing (foto Elya via Wikipedia) is overleden. Zij bracht de eerste jaren van haar leven door in Rhodesië (van 1924 tot 1949, tot de echtscheiding uit haar tweede huwelijk met Gottfried Lessing) wat zich zou weerspiegelen in tal van haar autobiografische werken. Daarnaast schreef zij hoofdzakelijk talloze romans, novellen, verhalen (ook voor kinderen, en enkele specifiek over katten), maar ook non-fictie werken, toneelstukken en zelfs operalibretto’s. Zij overleed te Londen op 17 november 2013.
Lees verder “Doris Lessing (1919-2013)”
Mijn willekeurige woordenzoeker had deze keer “Kinflicks” van Lisa Alther voor mij in petto. De titel wordt in het Nederlands meestal niet vertaald (één uitgeverij claimt dat de “ondertitel” Dikker dan water is, maar het origineel heeft helemaal geen “ondertitel”), omdat het een woordspeling is. Skinflicks zijn pornofilmpjes en kin is familie. Het boek werd bij de publicatie in 1976 dan ook aangeprezen als “reinforces our newfound knowledge that women can and do write just as powerfully… and unsqueamishly about sex as men” (Cosmopolitan).
Lees verder ““Kinflicks” van Lisa Alther”
“Een huis dat van je hield, dat je opnam en je beschermde, een huis dat zijn armen om je heen sloeg, waar je als een verdwaald diertje in wegkroop en dat je als een deken over je hoofd trok.” Het is dit huis dat centraal staat in ‘The sweetest dream’ (2001; ‘Het huis van Julia’, Bert Bakker, 2002), het derde deel van de autobiografie van Doris Lessing – meteen haar 24ste roman indien ik de tel niet kwijtraakte.
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (32)”
Nauwelijks vijftien jaar was Doris Lessing toen zij haar eerste verhalen verkocht aan twee tijdschriften. In 1951, een jaar na de publicatie van haar eerste roman (The grass is singing), verscheen de eerste van een ganse serie verhalenbundels onder de titel ‘This was the old chief’s country’, tien novellen die speelden in Zuid-Afrika. De laatste verzameling zou het licht zien in 2003: ‘The Grandmothers’ (Ndl. vertaling ‘De grootmoeders’, uitg. Prometheus, 2004).
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (25)”
“Ik heb veel te veel materiaal voor dit tweede deel van mijn autobiografie. Niets is saaier dan ellenlange memoires” schrijft Doris Lessing op de tweede pagina van ‘Walking in the Shade. Volume Two of my Autobiography 1949-1962’ (1997) (Ned. vert. ‘In de schaduw’, Bert Bakker, 1997).
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (16)”
In 1949 verhuisde Doris Lessing definitief naar London. Gedurende de jaren 1987-1992 publiceerde zij in diverse bladen zoals the Observer, the Independent, the New Yorker verhalen en essays over de stad. Een bundel verscheen in 1992 onder de titel ‘London Observed. Stories and Sketches’ (‘Londen bekeken; schetsen en impressies’; Bert Bakker, 1992).
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (14)”
In de roman ‘Love, again’ (‘Terug naar de liefde’, Bert Bakker, Amsterdam) die Doris Lessing in 1995 publiceerde zou je drie verhalen kunnen zien die volledig in elkaar grijpen.
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (11)”
Met ‘Under my skin’ (1994; ‘Onder mijn huid’, Bert Bakker, Amsterdam, 1994) verhaalde Lessing de eerste periode van haar leven, tot 1949. De eerste levensjaren (vijf) in Perzië (Kermanshah en Teheran), daarna in Zuid-Rhodesië. Wat zij ook al deed in haar grotendeels autobiografische romans zoals ‘The grass is singing’, ‘The golden notebook’ en de vijfdelige cyclus ‘Children of violence’. Enkele jaren later zou op deze autobiografie het vervolg, tot 1962, komen ‘Walking in the shade’.
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (10)”
dagelijks iets degelijks 