Van een hoofd vol luizen tot een erotiserende trilmachine, mijn eerste kennismakingen met Brussel leerden mij bitter weinig over Brussel.
Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (75)”Het hoekje van Opa Adhemar (75)
Tag: David Bowie
55 jaar geleden: de eerste single van David Bowie
Can’t Help Thinking About Me is een nummer van de Britse muzikant David Bowie en uitgebracht op single onder de naam David Bowie and the Lower Third, gisteren precies 55 jaar geleden. Het was de eerste single die Bowie uitbracht onder zijn nieuwe artiestennaam nadat hij zijn naam veranderde van David Jones naar David Bowie. Ook was het de eerste single die Bowie uitbracht in de Verenigde Staten, alsmede de eerste keer dat “Bowie” werd aangegeven als de schrijver in de credits van de single.
Lees verder “55 jaar geleden: de eerste single van David Bowie”David Bowie (1947-2016)
De Britse zanger David Bowie (hierboven naast Catherine Deneuve in “The Hunger”) is vandaag vijf jaar geleden in het bijzijn van zijn familie op 69-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Na 18 maanden had hij de strijd tegen de ziekte verloren. Zo meldde zijn zoon Duncan Jones.
Lees verder “David Bowie (1947-2016)”Vijftig jaar geleden: het eerste Glastonbury Festival
Het Glastonbury Festival ontstond in 1970 nadat oprichter en organisator Michael Eavis een bluesfestival met onder andere Led Zeppelin bijgewoond had. Hij wilde een soortgelijk evenement organiseren en deed dit in het dorpje Pilton, nabij Glastonbury. Tegenwoordig wordt het festival nog steeds door Eavis georganiseerd, wat het hoofdpodium betreft. Andere podia worden door andere partijen, waaronder Greenpeace geregeld. Op technici en beveiligingsmedewerkers na, zijn alle medewerkers van het festival vrijwilligers. Zij worden ‘betaald’ door middel van een gratis toegangskaart en transport van en naar het festival. De winst die het festival maakt, wordt aan goede doelen geschonken.
Lees verder “Vijftig jaar geleden: het eerste Glastonbury Festival”Moon Martin (1950-2020)
Ik hoor zopas van Raymond Thielens dat de Amerikaanse rocker Moon Martin op 11 mei is overleden. Of zoals het in “Le Parisien” stond: “L’auteur de Bad News, titre rock incontournable de l’émission Les Enfants du Rock et des boums de 1980, est décédé ce mercredi à l’âge de 69 ans à Los Angeles. C’est son ami guitariste Rick Vito qui a annoncé sa disparition sur les réseaux sociaux. Il aurait été retrouvé mort de « cause naturelle » chez lui, près de sa guitare. Il n’avait pas sorti d’albums depuis vingt ans.”
Lees verder “Moon Martin (1950-2020)”Peter Frampton wordt zeventig…
De Engelse gitaargod Peter Frampton viert vandaag ook al zijn zeventigste verjaardag. Hij is het best (zo niet uitsluitend) bekend voor het inderdaad meeslepende nummertje “Show me the way”, een uittreksel uit zijn dubbelelpee “Frampton comes alive” uit 1976. Ondertussen heeft Frampton zijn blonde krullenbol ingeruild voor een haast kale knikker en is hij het voorwerp van spot o.a. in de animatieserie The Simpsons maar toch zal ik die elpee nooit verloochenen, aangezien ik er veel luisterplezier heb uitgehaald.
Lees verder “Peter Frampton wordt zeventig…”Joseph Merrick (1862-1890)
Vandaag is het 130 jaar geleden dat Joseph Merrick, beter gekend als “The Elephant Man”, is gestorven.
Lees verder “Joseph Merrick (1862-1890)”Popgeschiedenis: de seventies
Het goud van de jaren zestig bladderde met veel psychedelische effecten af en hulde pop in een waas van koele beredeneerdheid en ijskoude techniek. Rock werd au serieux genomen, nam zichzelf au serieux, maar werd ook een serieuze zaak. Al is er zelfs in 1972 nog geen echte “sound” van de seventies in zicht, ondanks het feit dat men reeds in 1969 ten onrechte de hard-rock als zodanig bestempelde. Toch is er een aanzet die echter zoals een neerpletsende waterstraal voorlopig in diverse richtingen spat zonder voorlopig nog niemand echt doornat te maken. Het publiek liet zich dan ook in de algemene verwarring gewillig verdelen in marktsegmenten. Pop was niet langer meer de muziek van een hele generatie. Je had nu de “luisterpop” van Simon & Garfunkel of Leonard Cohen (natuurlijk voor zover er ook popmuziek bestaat waar je niét naar luistert), de heavies (Deep Purple, Led Zeppelin), de teenyboppers (T-Rex, Slade), de intellectuelen (Soft Machine, King Crimson), de decadenten (Lou Reed, David Bowie), de folkies (Fairport Convention, Steeleye Span), de jazzies (Jeff Beck, Mahavishnu) en we zouden zo nog wel een tijdje kunnen doorgaan met meer kunstmatige etikettering, die, hoewel ten allen kanten overlappend, de popmarkt verscheurde.
Jeanne Brabants (1920-2014)
Het is vandaag vijftig jaar geleden dat de choreografe en danspedagoge Jeanne Brabants het Ballet van Vlaanderen heeft opgericht. Ook hier zou ik kunnen zeggen dat ik mijn geschiedenis van het BVV kwijt ben, maar dat is niet helemaal waar, ze zit gewoon verspreid over een aantal bijdragen, vooral dan die over Valery Panov en Robert Denvers. Ook over de jongste directeurs of directrices heb ik iets geschreven, maar dat zou ik beter niet gedaan hebben, want ik kan niet eens hun namen onthouden. Tenzij dan natuurlijk die van Bleke Lena!
Jeanne Brabants heeft in 1951 de Antwerpse balletschool en in 1969 het Ballet van Vlaanderen opgericht. Ook een groot aantal choreografieën staan op haar naam. Brabants heeft op die manier haar stempel gedrukt op verschillende generaties dansers in Vlaanderen. Jeanne Brabants was al geruime tijd zwaar ziek en kreeg in september 2013 bovendien ook nog de dood van haar dochter Marianne Van Kerkhoven te verwerken. Haar man was immers Bert Van Kerkhoven (1906–1984), directeur van de toenmalige BRT en vervolgens directeur van de toenmalige KNS. Als ik me niet vergis had ze ook nog een zoon genaamd Jan. In 1983 had ik een telefonisch vraaggesprek met Jeanne Brabants, die toen aan haar laatste seizoen als directeur van het Ballet van Vlaanderen bezig was.
Lees verder “Jeanne Brabants (1920-2014)”
Twintig jaar geleden: Philip Glass op het Sint-Pietersplein
Twintig jaar geleden gaf Philip Glass in het kader van het Festival van Vlaanderen een groot concert op het Gentse Sint-Pietersplein. Ik meen me te herinneren dat het een werk was met koor en orkest, maar wat Glass zelf deed – dirigeren? – dat herinner ik me niet meer. Het sprak in die tijd vanzelf dat ik daarbij was, want sinds het begin van de jaren negentig was ik een grote fan van het minimalisme. Ondertussen moet ik toegeven dat ik er een beetje op uitgekeken ben, maar sommige stukken (zijn vioolconcerto b.v.) kan ik toch nog altijd appreciëren.
Lees verder “Twintig jaar geleden: Philip Glass op het Sint-Pietersplein”
dagelijks iets degelijks 