Het is vandaag ook al acht jaar geleden dat de acteur en zanger Davy Jones is gestorven. Hij was het enige Engelse lid van The Monkees. Hij was ook de lieveling van de meisjes, ondanks zijn kleine gestalte. En hij is ook de man aan wie we David Bowie (althans de naam) hebben te danken. Bowie heette namelijk ook David Jones en hij wou vergissingen met Davy vermijden…
Lees verder “Davy Jones (1945-2012)”
Het is vandaag vijftig jaar geleden dat de choreografe en danspedagoge Jeanne Brabants het Ballet van Vlaanderen heeft opgericht. Ook hier zou ik kunnen zeggen dat ik mijn geschiedenis van het BVV kwijt ben, maar dat is niet helemaal waar, ze zit gewoon verspreid over een aantal bijdragen, vooral dan die over Valery Panov en Robert Denvers. Ook over de jongste directeurs of directrices heb ik iets geschreven, maar dat zou ik beter niet gedaan hebben, want ik kan niet eens hun namen onthouden. Tenzij dan natuurlijk die van Bleke Lena!
Jeanne Brabants heeft in 1951 de Antwerpse balletschool en in 1969 het Ballet van Vlaanderen opgericht. Ook een groot aantal choreografieën staan op haar naam. Brabants heeft op die manier haar stempel gedrukt op verschillende generaties dansers in Vlaanderen. Jeanne Brabants was al geruime tijd zwaar ziek en kreeg in september 2013 bovendien ook nog de dood van haar dochter Marianne Van Kerkhoven te verwerken. Haar man was immers Bert Van Kerkhoven (1906–1984), directeur van de toenmalige BRT en vervolgens directeur van de toenmalige KNS. Als ik me niet vergis had ze ook nog een zoon genaamd Jan. In 1983 had ik een telefonisch vraaggesprek met Jeanne Brabants, die toen aan haar laatste seizoen als directeur van het Ballet van Vlaanderen bezig was.
Lees verder “Jeanne Brabants (1920-2014)”
Twintig jaar geleden gaf Philip Glass in het kader van het Festival van Vlaanderen een groot concert op het Gentse Sint-Pietersplein. Ik meen me te herinneren dat het een werk was met koor en orkest, maar wat Glass zelf deed – dirigeren? – dat herinner ik me niet meer. Het sprak in die tijd vanzelf dat ik daarbij was, want sinds het begin van de jaren negentig was ik een grote fan van het minimalisme. Ondertussen moet ik toegeven dat ik er een beetje op uitgekeken ben, maar sommige stukken (zijn vioolconcerto b.v.) kan ik toch nog altijd appreciëren.
Lees verder “Twintig jaar geleden: Philip Glass op het Sint-Pietersplein”
Ter gelegenheid van Open Monumentendag (morgen) neemt Opa Adhemar ons mee naar de mooiste musea van ons land.
Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (24)”
Zijn dit geen vier keurige knapen? Ongetwijfeld. Maar zo dacht men er vijftig jaar geleden niet over. Het haar van The Beatles (en vooral het feit dat hun fans die haardracht gingen kopiëren) wekte toen enorme ergernis op. Op allerlei manieren probeerde men de “langharige” (sic!) jongeren te koeioneren. Ze werden weggestuurd bijvoorbeeld van school of van de werkvloer. Bij dit laatste werd dan vaak “de veiligheid” als element aangedragen, net alsof men met haar over de oren (want daar bleef het meestal bij) tussen een freesmachine zou kunnen terechtkomen! Een gelijkaardig argument (maar dan eerder uit “hygiënische” overwegingen) werd dus door de stad Glasgow aangedragen om mensen met “Beatlehaar” te verplichten een muts moeten dragen in het zwembad, iets wat vlug zowat overal navolging zou vinden. Daardoor werden Beatlefans nog meer uitgelachen dat ze er “als meisjes” uitzagen natuurlijk, wat altijd al de bedoeling was geweest van flauwe grappenmakers op televisie bijvoorbeeld (op de rug van een langharige tikken met de vraag “pardon, juffrouw?” en zich dan zogezegd excuseren als het een jongen bleek te zijn). Het allereerste televisieoptreden van David Bowie hield hiermee trouwens verband. Hij was dergelijke “grappen” kotsbeu en riep de goegemeente op tot meer verdraagzaamheid…
Lees verder “55 jaar geleden: de stad Glasgow decreteert dat mensen met “Beatlehaar” een muts moeten dragen in het zwembad”
Richenda Antoinette de Winterstein (Dana) Gillespie werd geboren in Woking in Surrey. Ze was 4 jaar Brits kampioen waterskiën junioren vanaf 1962.
Lees verder “Dana Gillespie wordt zeventig…”
“My Way” is de titel van een lied, dat in de loop der jaren door honderden artiesten is gezongen. De Franse zanger Claude François bracht het in 1967 uit als “Comme d’habitude”, maar het was vooral de bewerking van Paul Anka uit 1968, gezongen door Frank Sinatra, die uitgroeide tot een internationale evergreen.
De Franse componist Jacques Revaux schreef het lied, aanvankelijk onder de titel “For Me” en bood het aan verschillende zangers aan, maar niemand leek geïnteresseerd.
Na enig aandringen wilde Claude François het nummer in 1967 wel op de plaat zetten, mits het voorzien werd van een nieuwe tekst. Gilles Thibaut schreef vervolgens samen met François, onder de titel “Comme d’habitude”, een tekst waarin het leven wordt beschreven van een vermoeide forens met een relatie waaruit de vonk allang verdwenen is. De inspiratie hiervoor putte François uit zijn net beëindigde relatie met de zangeres France Gall.
De Canadees Paul Anka maakte tijdens een bezoek aan Parijs kennis met “Comme d’habitude”. Hij schreef een Engelse tekst op Revauxs melodie en dat werd dan “My Way”, over iemand die aan het einde van zijn levensweg is aangekomen en niet ontevreden vaststelt dat hij misschien niet altijd het juiste heeft gedaan, maar in elk geval uniek is geweest.
Paul Anka kreeg van François toestemming het nummer uit te brengen (*). Anka slaagde er vervolgens in de Amerikaanse crooner Frank Sinatra over te halen het lied op te nemen. Met veel succes, al is dat eerder “in the long run” te situeren. Wat de hitnotering betreft was de hoogste plaats in maart 1969 toen de plaat op nummer 27 stond in de Amerikaanse Billboard Hot 100! In de UK Singles Chart behaalde “My Way” in 1969 dan toch de 5e plaats, maar belangrijker is dat het nummer vervolgens met tussenpozen, 142 weeknoteringen in totaal, tot in 1973 terugkeerde in de lijst.
Vanaf 1969 groeide het nummer uit tot een vast bestanddeel van het repertoire van elke nachtclubzanger. Claude François zag er wel scherp op toe wie het nummer op de plaat mocht zetten. Na zijn dood in 1978 was de weg echter vrij voor een aantal opmerkelijke plaatversies: zowel de Sex Pistols (postuum uitgebracht na de dood van Sid Vicious) als Nina Hagen en Herman Brood namen het nummer op.
In Nederland waren er versies van de Zangeres Zonder Naam (“Mijn leven”) en André Hazes (“Waarom”). Bij de uitvaart van beide artiesten werd het lied (door respectievelijk Marianne Weber en René Froger) gezongen. In Vlaanderen was de eerste versie die van Ron Davis (1946-1971), maar de meest bekende is die van Will Tura. Ook Jacques Raymond heeft een versie uitgebracht, die merkwaardig genoeg een ode aan Vlaanderen is (**). Raymond van het Groenewoud is zowat de enige die het origineel van Claude François als uitgangspunt gebruikte, wat tot het fantastische “Zoals gewoonlijk” leidde. (Wikipedia)
