Het is vandaag veertig jaar geleden dat “YMCA” van Village People op nr.1 stond in Engeland. In die tijd gingen er 150.000 exemplaren per dag over de toonbank. De Sloebergazet, het blad van de communistische jeugdbeweging “De Pionierkes”, vroeg mij dan ook om een stuk te maken over homoseksualiteit omwille van het succes van Tom Robinson aan de ene kant van het muzikale spectrum en The Village People (foto) aan het andere uiteinde. Eens kijken of deze tekst de “tand des tijds” heeft doorstaan…
Je zal wel al eens het woordje “homofiel”, afgekort “homo”, gehoord hebben of (minder gebruikelijk) “homoseksueel”. En misschien weet je ook wel dat dit jongens zijn die elkaar graag zien en ook wel eens samen vrijen (al kunnen het in theorie ook meisjes zijn, maar dan gebruikt men eerder de term “lesbiennes” of “lesbische”). Of misschien ken je wel zulke mensen, maar zeg je daar “jeannetten” tegen omdat je dat al hebt gehoord van andere mensen. Dat is eigenlijk niet zo’n mooi woord, maar die mensen gebruiken dat omdat ze homo’s vies vinden, omdat ze vinden dat jongens met meisjes moeten vrijen en niet onder mekaar (“heterofiel zijn” heet dat dan officieel).
Soms gaan de mensen zó ver dat ze homofielen dood doen, omdat ze homofiel zijn. De fascisten deden dat en zij zouden dat nog doen, als ze dat konden. Maar gelukkig zijn er nu een heleboel mensen die vinden dat men iemand niet mag veroordelen omdat hij of zij homofiel is. Sommigen die het misschien wel goed menen, maar een beetje te katholiek zijn opgevoed, denken dat het een “ziekte” is, dat men homo’s moet trachten te”genezen”, te bekeren als het ware. Dat is ook fout. Sommige mensen houden nu eenmaal meer van hun eigen geslacht dan van het andere, of van allebei, dat kan ook. Het is dus eigenlijk heel gewoon. En dat weten jullie wel, want velen onder jullie hebben wellicht reeds met een vriendje of een vriendinnetje doktertje gespeeld of zoiets en dat is toch allemaal zo erg niet. Trouwens bij kinderen spreekt men nooit over “homofilie” omdat een kind nog alle richtingen uit kan. Als je dus als jongetje je vriendje lief vindt en als die soms wel eens zijn piemeltje aan je toont of zo, moet je nog niet denken dat hij of jij homofiel bent.
Maar wat heeft dat nu met muziek te maken ? Wel, de moderne muziek die tracht vooral veel platen te verkopen, want dat brengt veel geld op. Grote platenfirma’s zijn trouwens kapitalistische maatschappijen die naast platen ook nog andere dingen maken, soms zelfs oorlogsmateriaal ! Zoals je al hebt gezien op reclamefilmpjes en foto’s, helpt “seks” meer te verkopen. Vandaar dat disco-muziek zo dikwijls gezongen wordt door mooie meisjes met weinig kleren aan. Wat ze aan hebben, schittert zo mooi, dat men spreekt van “glitter”. Soms zingen zelfs andere meisjes die niet zo mooi zijn en zie je dus iemand anders staan die doet alsof. Dat het bijna altijd meisjes zijn, komt doordat onze maatschappij een “mannenmaatschappij” is. Dat wil zeggen dat de mannen de voornaamste posten bekleden, bijvoorbeeld de bazen van die platenfirma’s zijn mannen. En zij vinden zo’n mooi meisje wel fijn. Een mooie jongen, dat is een ander probleem. Sommigen vinden dat “nichterig”. Met name in de periode van de glamrock of glitterrock deden de zangers zich erg “verwijfd” voor (dat betekent dat ze zich zoals meisjes schminkten en ook wel een beetje de kledij overnamen). Zelfs David Bowie, Lou Reed, zelfs Mick Jagger (van The Rolling Stones) of Rod Stewart deden daaraan mee, maar het waren vooral de groepen die uit de “stal” van Nicky Chinn en Mike Chapman kwamen, die erdoor beroemd werden (vooral The Sweet).
Daarna was er Tom Robinson, voor wie z’n homoseksualiteit de aanleiding werd om zich te engageren voor andere minderheidsgroepen en tegen discriminatie in het algemeen. Vandaar dat hij de motor werd van bewegingen als “Rock against Racism” en “Rock against Fascism”, waarvan ook in Vlaanderen een afdeling bestaat. Tom ziet er dan ook uit zoals u en ik en heeft niks verwijfds. Ondertussen is hij zelfs getrouwd!
Dit in tegenstelling tot een andere groep die zich homofiel noemt, namelijk The Village People. De Village-jongens van hun kant lopen helemaal mee in de commerciële mallemolen.
The Village People is een idee van Jacques Morali. Aan Humo legt hij uit hoe hij daartoe gekomen is:
“Ik heb het idee gekregen toen ik in New York in een homofielenbar kwam waar een paar go-go dansers in de weer waren. Eén van hen was Felipe Rose, de Indiaan, en hij stond in volle uitrusting op disco te dansen, met naast hem een vent in cowboy-pak, en een andere die als bouwvakker verkleed was. En ik dacht meteen: fantastisch, dit is het. De homofielen hebben nog altijd geen popgroep waarmee ze zich kunnen identificeren: maar zo’n verzameling superkerels moet het zeker kunnen maken. Ik zocht Victor Willis aan als zanger en plaatste een advertentie in The Village Voice: gezocht homofiele zangers en dansers, zeer mooi, met snorren. Op die manier vonden we de jongens die nu bij Village People zijn, en de een staken we in leer, de ander in een cowboy-pak, nog eentje in bouwvakkerskleren… En we waren vertrokken.”
Hoe serieus bedoel jij eigenlijk je songs, met al die knipogen naar homofilie?
Jacques Morali: “Ik lach er helemaal niet om. Ik ben zelf homofiel, dus moet je van mij niet verwachten dat ik daar een lolletje over maak. Ik geloof in de groep en ik maak er allesbehalve een parodie van.”
Met “In the Navy” maak je een aardige reclamespot voor de Amerikaanse Marine.
Victor Willis: “Ja, dat slaat geweldig in. Het heeft te maken met het thema Organisatie, Uniform. Dat is nog altijd typisch mannelijk. En naar ik hoor is de Navy er erg gelukkig mee. Onlangs zijn we nog uitgenodigd om een dagje door te brengen op het fregatschip USS Reasoner, in het gezelschap van 260 mariniers en 17 officieren. Erg leuk. Daar hebben we een filmpje na-gesynchroniseerd van In the Navy, en de Marine heeft ons gevraagd of zij een copie konden krijgen om voor hun eigen werving te gebruiken. Ze zien daar een enorme kans om die jongelui te bereiken die ze in hun reclamecampagnes zo wanhopig achternazitten. En wij vragen niet liever, kun je wel dromen.”
Morali contracted HIV during the mid-1980s, and he died of AIDS in 1991.
Referentie
Ronny De Schepper, Help, moeder, ’t zijn homo’s!, Sloebergazet
