De Duitse schrijfster Gudrun Mebs wordt morgen 75 jaar.
Jeugdboeken leven vaak bij de gratie van clichés. Dat mama’s zorgen voor het huishouden en dat papa’s stoer zijn en niet wenen b.v. Maar soms leven ze ook juist bij de gratie van het doorbreken van die clichés. Zo’n papa die wèl weent, komt b.v. voor in “Birgit” van Gudrun Mebs, een uitstekend boek over een meisje dat sterft aan een hersentumor. Het is geschreven vanuit het standpunt van haar jongere zusje, waardoor het hele proces voor jonge kinderen (doelgroep: vanaf 7 jaar) zeer verstaanbaar wordt. Daarbij worden menselijke trekjes niet over het hoofd gezien “toen ze dat zei, klonk het alsof ze boos op me was omdat ik nog gezond was en Birgit ziek. Want Birgit is haar lieveling, dat wist ik al lang“, maar ook “Die akelige rekensommen heb ik helemaal verkeerd opgelost, maar juffrouw Verelst was zeer mild en zei dat het niet erg was, en de anderen gaapten mij aan, vol jalouzie (sic). Want bij hen is het wel erg als hun rekensommen fout opgelost zijn, maar ze hebben immers geen zieke zus in de kliniek” (pagina 19 en 20).
Alleen maar jammer dat ook hier een paar taal- en zetfouten zijn binnengeglipt (“papa zei dat dat de regels was” pagina 28, “alemaal” pagina 46), maar spijtiger is dat er ook gebeden wordt “zoals in de kerk” (pagina 34) en dat er gezegd wordt dat de ziel van Birgit “naar de hemel is gevlogen” (pagina 51). Op zich is daar natuurlijk niets tegen, maar het is zo discriminerend voor lezertjes die niet gelovig zijn opgevoed.
