De Britse fotograaf David Hamilton heeft vijf jaar geleden op 83-jarige leeftijd zelfmoord gepleegd in zijn woning in Parijs. Zijn buurman zou hem levenloos aangetroffen hebben in zijn appartement, naast zijn lichaam werd medicatie gevonden. Hamilton was onlangs in opspraak gekomen omdat hij enkele van de meisjes die hij in de jaren zestig en zeventig heeft gefotografeerd verkracht zou hebben. Vorige week had de Franse tv-presentatrice Flavie Flament hem nog expliciet aangewezen. “Ik heb het niet gedaan. Ik ben onschuldig tot het tegendeel bewezen is”, reageerde Hamilton. De vrouw had vorige maand een boek uitgebracht met de titel ‘La Consolation’. Ze vertelde daarin dat ze op 13-jarige leeftijd verkracht geweest is door een bekende fotograaf. Al snel deed de naam van Hamilton de ronde op sociale media. (Het Laatste Nieuws)
Lees verder “David Hamilton (1933-2016)”Tag: Marc Dutroux
25 jaar geleden: “Vriend van Verdienste” in Arca
Het Arcaseizoen ’96-’97 begon met “Vriend van Verdienste” van regisseur Yves Jansen (van “Uitvaren”) naar een roman van Thomas Rosenboom. De homofiele verkrachtingsscène die hierin voorkomt, was middenin de affaire Dutroux natuurlijk goed voor protestbrieven. Het uitdrinken van een emmer stront (niet écht neem ik aan) was ook niet van aard om de mensen op andere ideeën te brengen. Het merkwaardigste was nog dat de roman (uit 1985) gebaseerd is op een historisch feit (uit 1961) toen in een waterput het lijk van de 15-jarige zoon van een schilder werd gevonden, die toen een jaar vermist was. Bleek dat hij gedurende lange tijd was opgesloten in een torenkamertje door twee zoontjes van eerbiedwaardige rechters en door een derde (van lagere komaf) op hun aanstoken gruwelijk vermoord. Tja, Dutroux was blijkbaar inderdaad niet bijster origineel…
Ronny De Schepper
Hoe zou het nog zijn met…? 36.Victor Dutroux
Op 15 augustus 1996 bevrijdde politieman Michel Demoulin Sabine Dardenne (12) en Laetitia Delhez (14) uit de verborgen kelder van Marc Dutroux in Marcinelle. Een gruwel die mij veel meer dichterbij kwam dan ik ooit zou wensen: mijn bovenbuur was toen immers Victor Dutroux, de vader van de dader…
Lees verder “Hoe zou het nog zijn met…? 36.Victor Dutroux”25 jaar geleden: “De geruchten” van Hugo Claus
In 1994 werden de verzamelde gedichten 1948‑1993 van Hugo Claus uitgegeven (De Bezige Bij, Amsterdam 1994). Daarin o.m.
“Kent gij het oei‑oei‑vogeltje,
Het heeft korte pootjes en het zegt oei‑oei
Omdat het over de vloer sleept met zijn klootjes.”
(Hugo Claus, fragment uit BRIEF)
Dat jaar sterft ook Herman de Coninck, terwijl hij met Claus de straten van Lissabon afschuimt. Claus wordt gelast het trieste nieuws door te bellen naar Kristien Hemmerechts, maar hij is daar echt niet goed in (Jan Decleir in Humo van 30/3/2004: “Hugo gaat nooit naar begrafenissen, maar hij zit in het café ertegenover.”) en na afloop van het telefoongesprek heeft Hemmerechts nog steeds niet door dat haar man dood is…
Begin 1995 kreeg Hugo Claus in Amsterdam officieel de titel “Meester” toegekend als eerste Vlaming. Vóór hem mochten enkel Jacobus van Looy, P.C.Boutens, Simon Vestdijk, Henriëtte Roland-Holst en Ida Gerhardt deze titel dragen, al veronderstel ik wel dat de laatste twee eigenlijk “meesteressen” zijn…
In 1996 verscheen dan de roman “De Geruchten”, die volgens bepaalde geruchten opnieuw het niveau van “Het verdriet van België” zou halen.
Ariane Ryckaert als Mieke Maaike
Boons pornoverhaal, “Mieke Maaikes obscene jeugd”, dat hij schreef om “af te kicken” van “Pieter Daens”, zou oorspronkelijk worden verfilmd door Rob Van Eyck maakte reeds enkele malen bekend dat hij en niemand anders het zou verfilmen, maar met Van Eyck moet men altijd uitkeycken natuurlijk. En zie: de familie Bert die als producer optreedt dacht er net zo over. Ze trokken het budget op tot 90 miljoen, maar tegelijk zetten ze Van Eyck aan de deur. In eerste instantie werd Stijn Coninx aangetrokken (ook om van “Daens” af te kicken?), maar ook Dominique Deruddere wordt – als pornokenner – nog achter de hand gehouden. En waarom zou men Jef Rademakers niet aanspreken, die heeft immers een scriptie gemaakt over Mieke Maaike? Hoe dan ook, het bleef maar aanslepen, want ondertussen had de affaire Dutroux een dikke stok in de wielen in de wielen gestoken… De Gentse Ariane Ryckaert van Pierre Eggermonts “Models Office” die als hoofdvertolkster werd aangetrokken, ging dan maar zelf de baan op in februari 2000 met wat heet een theatervoorstelling te zijn over Mieke Maaike, waarbij ze zich zo goed mogelijk elf verhalen probeert te herinneren, terwijl ze bijna bloot over het podium flaneert.
Lees verder “Ariane Ryckaert als Mieke Maaike”Twintig jaar geleden: de meisjes uit het bos
Zeven vrouwen zongen “Diep in het bos” (foto Nicholas Maeterlinck)
Lees verder “Twintig jaar geleden: de meisjes uit het bos”Twintig jaar geleden: vrolijke liedjes over de zaak Dutroux
Met “Diep in het bos” brengt auteur Erik De Volder een reflectie op de affaire Dutroux (foto Johan Martens)
Lees verder “Twintig jaar geleden: vrolijke liedjes over de zaak Dutroux”Twintig jaar geleden: cultuur in Gent
Sergi Belbel (foto Aleeix via Wikipedia) schreef twintig jaar geleden “Het bloed”…
Lees verder “Twintig jaar geleden: cultuur in Gent”Twintig jaar geleden: cultuur in Gent
Luckas Vander Taelen sprak over “feiten en fictie” in het kader van het Theaterfestival…
Lees verder “Twintig jaar geleden: cultuur in Gent”Twintig jaar geleden: cultuur in Gent
De Britse auteur Howard Barker is plotseling erg « populair ». Niet minder dan drie stukken van hem werden tegelijk opgevoerd in België. Hijzelf noemt het « theatre of catastrophy ». Dat betekent dat het zich vaak afspeelt tijdens oorlogen of revoluties (Barker is historicus), omdat « momenten van chaos nieuwe krachten vrijmaken ». Zo speelt « Judith » (Arca) uiteraard tegen de bijbelse achtergrond van de belegering van Jeruzalem door de Assyriërs. Tevens wordt de toeschouwer moedwillig op het verkeerde been geplaatst wat de sympathie voor een bepaald personage aangaat. Zo worden we verondersteld te gruwen van de ommekeer die in Judith plaatsheeft, nadat ze Holofernes heeft onthoofd. Door de scheiding van het hoofd (de rede) van het lichaam krijgen immers de gevoelens de vrije loop en wordt ze alsnog opgewonden door het lichaam van de eertijds wrede tiran. Regisseur Victor Low haalt er dan Dutroux en het fin de siècle bij, maar dat werkt niet. Integendeel, door een verleidelijke vertolking door Aafke Bruining, gelooft men juist sterk in de passie van deze vrouw. (HLN, 9/6/1998)