Tag: Jean Genet

Vijftig jaar geleden: “Twice upon a time”

Vijftig jaar geleden: “Twice upon a time”

Vandaag is het precies vijftig jaar geleden dat ik een brief mocht ontvangen van Louis Paul Boon. Samen met Johan de Belie had ik immers een roman geschreven onder de titel “Twice upon a time” (wellicht ging het al verkeerd bij de titel), waarvoor we tevergeefs een uitgever hebben trachten te vinden (*). We hebben zelfs getracht de zegen van Louis Paul Boon te bekomen (zie brief hieronder), maar allemaal zoals gezegd tevergeefs. De enige die de moeite heeft genomen om een uitgebreide kritiek te schrijven is wijlen Leo Geerts.

Lees verder “Vijftig jaar geleden: “Twice upon a time”” →

Dertig jaar geleden: première van “The Snakesong Trilogy”

Dertig jaar geleden: première van “The Snakesong Trilogy”

Jan Lauwers (°1957) richtte in 1979 het Epigonenensemble op, een kunstenaarscollectief dat al gauw werd omgevormd tot een theatergezelschap, de Needcompany. Als onderdeel van het libretto van de opera “Orfeo” van Walter Hus, schreef Jan Lauwers “The sound of the snake”, een “monoloog voor een eenzaam man”. Hier ligt de grondslag voor zijn Snakesong Trilogy, waarvan op 24 maart 1994 in Frankfurt het eerste deel in première ging. Op de foto van Mohylek (Wikipedia) ziet men wel een voorstelling in Poznan in 2010.

Lees verder “Dertig jaar geleden: première van “The Snakesong Trilogy”” →

25 jaar geleden: Cultuur in Gent (112)

25 jaar geleden: Cultuur in Gent (112)

Uiteindelijk heeft Bart Verschaeve dan toch niet « tot het einde doorgebeten » zoals ik vorig week nog optimistisch had geschreven. Ook nu weer heeft hij de regie van « Hysteria » van Terry Johnson aan zijn compaan Hugo Van Laere overgelaten. Daarnaast gaf ook hoofdrolspeler Bert Van Tichelen er de brui aan en werd vervangen door Erik Van Herreweghe. Het is lovenswaardig dat Arca het stuk niet heeft gedumpt(zoals tal van gezelschappen plegen te doen), maar het kon niet echt meer gered worden. Zo lang het pure slapstick blijft: o.k. maar als het over incest gaat, zou men met een woordspeling op het overvloedige gebruik van de rookmachine kunnen stellen dat de grap de mist in gaat. * Van de ene waanzin naar de andere. In Theater De WAANzin aan de Nieuwe Vaart kunt u vanavond naar « De meiden » van Jean Genet (foto). Wie onlangs de film « Sister my sister » zag, kent het ware verhaal over twee hysterische zussen die als dienstmeiden hun tirannieke werkgeefster ombrachten. Jean Genet hoefde dus niet veel te verzinnen om het tot een typisch Genet-stuk te bewerken. (HLN, 22/5/1997)

En WIE had er mij aangeraden dit hondse baantje aan te nemen? (*)

En WIE had er mij aangeraden dit hondse baantje aan te nemen? (*)

Een « typisch » toneelweekend. Eerst in Malpertuis-Tielt « Zeepbellen blazen » (“The two-character play”) van Tennessee Williams, waarin we met een krankzinnig (geworden ?) broer en zus worden geconfronteerd, dan in Controverse-Gent « Te meiden » (“Les bonnes”) van Jean Genet, waarin twee meiden een moord op hun « madam » beramen, maar er niet toe komen en ze dus onder elkaar maar « spelen », met kwalijke gevolgen. Indien dit op zichzelf nog geen teken van krankzinnigheid zou zijn (krank betekent eigenlijk « ziek »), dan helpt regisseur Bert Van Tichelen alvast een handje door de drie rollen door mannen te laten vertolken. « Genet zou het liever zo gehad hebben », zegt hij. Nogal wiedes, er wordt anaal gecoïteerd, gemasturbeerd en afgezogen (of toch gedaan alsof) dat het een lieve lust is en Jean Genet is van dat soort vertier, vooral bij mannen dan, nooit erg vies geweest.

Lees verder “En WIE had er mij aangeraden dit hondse baantje aan te nemen? (*)” →