In 1968 draaide Jacqueline Van Quaille een operafilm van Wagners “Tristan en Isolde” waarin ze samen met Claude Heater de hoofdrollen vertolkte (foto YouTube). De locatie van de film is het Gravensteen in Gent. (Werner Lyssens)
Lees verder “Vijftien jaar geleden: Jacqueline Van Quaille als Bianca Castafiore”
Tijdens de Gentse Feesten 1995 bracht het Nieuw Lyrisch Gezelschap Aruna nog een “Zigeunerbaron” van de traditionele soort. Zo werd Zsupan vertolkt door bariton Jean Segani (hierboven in “Tiefland” in de Opera voor Vlaanderen) en niet door een tenor, zoals Strauss het oorspronkelijk wilde.
Lees verder “Dertig jaar geleden: Jean Segani in “De Zigeunerbaron””
Een avond gewijd aan blinde componistes in De Rode Pomp. Op bovenstaande illustratie herkennen we Maria Theresia von Paradis.
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (770)”
Zowel de operaliefhebbers van Antwerpen als die van Gent konden we veertig jaar geleden de voorstelling van “Die Fledermaus” aanraden, want ze liep alternerend in de twee zalen van de Opera voor Vlaanderen.
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Vina Bovy, de pêle-mêle van een operadiva””
Karin Pontiès in Vooruit (foto YouTube)
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (689)”
Ondanks de enorme populariteit bij de oudere lagen van de bevolking kan men moeilijk beweren dat de operette een genre is dat springlevend is. Ik zie met genoegen dat o.a. Kameropera Transparant en onze eigen Herwig De Weerdt pogingen doen om er wat nieuw leven in te blazen, maar gewoonlijk valt men toch terug op de klassiekers van Johann Strauss en Franz Lehar, die inderdaad met kop en schouders boven de rest uitsteken. Toch zijn ook zij gebannen uit onze operatempels en daarom richtte Jacqueline Van Quaille (foto YouTube) het lyrisch gezelschap Aruna op, waarmee zij dan maar noodgedwongen andere oorden opzoekt. Zo brengen zij vanavond en zondagnamiddag in de Rode Pomp een soort van “greatest hits”. Dat zal door de Adviescommissie wel weer negatief onthaald worden, maar zoals Dré Posman zelf schrijft in zijn blaadje: “Het moet sapristie toch niet altijd dodeka en serieel zijn!” * Wie dat wél vindt, die kan vanavond weer beter terecht in Kunstencentrum Vooruit, waar het Nederlandse theatergezelschap Dood Paard “Blaat” brengt, een stuk in “regressieve babytaal”, aldus een collega. (RDS in HLN van 13/1/1999)
Het operaseizoen 1987-88 in Gent is begonnen met… vijf minuten stilte. In de toespraak van Laurette Muylaert namens het gemeenschappelijk vakbondsfront, die daaraan én aan wat een feestelijk openingsconcert had moeten worden voorafging, werd gesteld dat deze stilte « slechts een verwitting » was. Het werd dus niet met zoveel woorden gezegd, maar harde acties hangen in de lucht, dat is duidelijk.
Lees verder “35 jaar geleden: stilte (voor de storm?)”
Veertig jaar geleden ging “Het land van de glimlach” in première in de Opera voor Vlaanderen. Er bestaan helaas geen foto’s meer van op het internet (ook niet van de door mij zo geprezen Monika Schanzer), daarom moet u het maar stellen met een sfeerfoto uit een andere productie.
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Het land van de glimlach” in de Opera voor Vlaanderen”
Die lustige Witwe (De vrolijke weduwe) is de titel van een operette in drie bedrijven gecomponeerd door de Oostenrijks-Hongaarse componist Franz Lehár. Het libretto werd geschreven door de Oostenrijkse toneeldichters Victor Léon en Leo Stein, naar het blijspel L’attaché d’ambassade van Henri Meilhac. De plaats van handeling is Parijs rond 1900. Die lustige Witwe werd voor het eerst opgevoerd in het Theater an der Wien in Wenen op 30 december 1905. (Wikipedia)
Lees verder “115 jaar geleden: première van “Die Lustige Witwe””
dagelijks iets degelijks 