Morgen zal het al zeventig jaar geleden zijn de Hongaars-Oostenrijkse operettecomponist Franz Lehar is overleden. Mijn vader was een grote fan van hem, dus ik ben opgegroeid met zijn melodieën. Daarna, net in een periode dat ik mij tegen de smaak van mijn ouders begon af te zetten (en terecht, ik beschouw de sixties nog altijd als een periode met een ongelooflijke rijkdom aan populaire muziek, waarvan ik blij ben dat ik ze heb mogen meemaken), begon ook de goegemeente op hem neer te kijken. Dus niet enkel de liefhebbers van populaire cultuur zoals wij, maar ook de highbrows van de klassieke muziek. Toen ik dan in de jaren tachtig voor De Rode Vaan opera’s ben gaan (moeten) recenseren (en daar gelukkig tamelijk vlug ben van gaan houden, wellicht omdat de basis hiervoor in mijn prille jeugd was gelegd), kwam ik occasioneel ook nog eens een operette tegen en dat was dan bijna altijd één van Franz Lehar. Zijn werk was dan toch het beste bestand gebleken tegen de tand des tijds. Nu volg ik het allemaal zo niet meer, de populaire cultuur noch het reilen en zeilen van de opiniemakers. Ik weet het dus niet zeker, maar ik heb – helaas – de indruk dat de man weer in een dipje zit. Laat ik daar met dit stukje althans toch voor een deel trachten daar wat tegengif voor te geven…
Lees verder “Franz Lehár (1870-1948)” →