Vier jaar geleden was het nu al enkele weken (naar mijn gevoelen zelfs enkele maanden) dat ik “La noche de los tiempos” aan het lezen was van Antonio Muñoz Molina (foto H.P.Schaefer via Wikipedia). Uiteraard las ik het werk in het Nederlands: “De nacht der tijden”, uitgegeven bij De Geus in 2011, twee jaar na het verschijnen van de originele versie. Het is een boek van zo maar eventjes 730 bladzijden en ik vorderde er verschrikkelijk langzaam in, want de “homerische” stijl van de heer Munoz Molina (met ellenlange zinnen, periodebouw, zinnen tussen haakjes, waarbij hij – of de vertaalster – dan nog vaak vergeet om de haakjes te sluiten ook) zint me helemaal niet. Het is echt zwoegen en vele mensen hebben me dan ook al aangeraden om het gewoon te laten vallen. Maar ik zit ondertussen al te ver (al zit ik nog niet half weg, dat zou toch al een kanjer van een “gewone” roman opleveren) om dat te doen en bovendien ben ik wel geïntrigeerd door de inhoud. En dat ga ik hier even proberen uitleggen.