Het muziektijdschrift Tliedboek is nooit echt ter ziele gegaan. Toen op een bepaald moment folk en “luisterliederen” (muziek waarbij de tekst even belangrijk, zo niet belangrijker is dan de muziek, zeg maar) niet langer “en vogue” waren, werden de bladzijden meer en meer ingepalmd door popmuziek. Bruce Springsteen was op een bepaald moment even prominent aanwezig als vroeger Bob Dylan of Leonard Cohen. Ikzelf schreef twee lange bijdragen over Rod Stewart en zelfs over een oude swinger als Louis Prima. Dat zag een deel van de oude garde met lede ogen aan. Het tij kon echter niet meer worden gekeerd, dat beseften ze wel, maar in de jaren tachtig klom de zogenaamde klassieke of ernstige muziek eindelijk uit het diepe dal waarin ze in de jaren zestig was terecht gekomen. De beweging van de historische uitvoeringspraktijk maakte klassiek weer “hip”. Daarom werden er nieuwe medewerkers aangetrokken zoals Stephan Moens en werd er meteen een totaal nieuw blad uit de grond gestampt “De Muziekkrant”, een beetje naar het voorbeeld van “Le Monde de la Musique”.