De Amerikaanse postmoderne choreografe Lucinda Childs viert vandaag haar tachtigste verjaardag. In de Singel kwam ik tijdens een klassiek concert in 1992 naast haar te zitten. Een mooie, streng uitziende vrouw, die nog niets van haar gratie had verloren.
Lees verder “Lucinda Childs wordt tachtig…”
Terry Riley (foto YouTube) studeerde aan het Shasta College, de San Francisco State University en het conservatorium van San Francisco voor hij zijn masters behaalde in compositie aan de UC Berkeley. Hij studeerde bij Seymour Shifrin en Robert Erickson en was betrokken bij het experimentele San Francisco Tape Music Center, waar hij samenwerkte met onder andere componist Steve Reich. Zijn vroege werk is dan ook sterk beïnvloed door Karlheinz Stockhausen. Zijn belangrijkste mentor was echter Pandit Pran Nath (1918-1996), een expert op het gebied van Indiase klassieke zang, die ook les gaf aan La Monte Young. Samen met Pran Nath ondernam Riley vele reizen naar India voor studie en om hem te begeleiden op tabla, tambura of met zang. Na zijn ontmoeting met La Monte Young week hij echter uit in de richting van de minimal music.
Lees verder “Terry Riley wordt 85…”
Twintig jaar geleden gaf Philip Glass in het kader van het Festival van Vlaanderen een groot concert op het Gentse Sint-Pietersplein. Ik meen me te herinneren dat het een werk was met koor en orkest, maar wat Glass zelf deed – dirigeren? – dat herinner ik me niet meer. Het sprak in die tijd vanzelf dat ik daarbij was, want sinds het begin van de jaren negentig was ik een grote fan van het minimalisme. Ondertussen moet ik toegeven dat ik er een beetje op uitgekeken ben, maar sommige stukken (zijn vioolconcerto b.v.) kan ik toch nog altijd appreciëren.
Lees verder “Twintig jaar geleden: Philip Glass op het Sint-Pietersplein”
Geestig hoe selectief het geheugen blijkt te werken. Michael Nyman (°London, 23 maart 1944) bijvoorbeeld geeft voortdurend lange uiteenzettingen over hoe hij dankzij Peter Greenaway tot het componeren van filmmuziek is gekomen, maar hij vergeet wel te vermelden dat hij twee jaar eerder zowaar al voor de soundtrack van de seksklucht “Keep it up downstairs” van Robert Young had ingestaan!
Lees verder “Michael Nyman wordt 75…”
Nick Mason (foto Phil Guest via Wikipedia), de drummer van Pink Floyd, viert vandaag zijn 75ste verjaardag. Hij is de enige die sinds de oprichting in 1965 altijd deel heeft uitgemaakt van de band.
Mason studeerde aan de Regent Street Polytechnic, waar hij kennis maakte met Roger Waters, Syd Barrett, Bob Klose en Rick Wright. In 1964 richtten ze de band Sigma 6 op, waaruit later Pink Floyd ontstond. Het verhaal van Pink Floyd heb ik al verteld op mijn pagina’s gewijd aan Roger Waters, Rick Wright en David Gilmour, die er later is bij gekomen.
Naast zijn werk met Pink Floyd heeft hij ook met anderen samengewerkt, bijvoorbeeld als drummer en producer voor Steve Hillage en Robert Wyatt, drummer voor Michael Mantler en producer voor The Damned. Dit laatste omdat Syd Barrett niet kwam opdagen. The Damned vonden Nick aardig, maar de muzikale neuzen stonden niet echt dezelfde kant op, aldus de groep.
In 1981 maakte hij met Carla Bley (en met medewerking van Robert Wyatt) het album “Fictitious Sports”, eigenlijk een Bley-album.
In 1985 maakt hij de plaat “Profiles” met ex-10CC’er Rick Fenn. Met Fenn heeft hij ook een productiemaatschappij die radiocommercials levert.
Mason is via zijn maatschappij Ten Tenths eigenaar van verschillende klassieke auto’s. Mason heeft vijfmaal deelgenomen aan de 24 uur van Le Mans. Zijn dochter Holly is getrouwd met Marino Franchitti, autocoureur en broer van meervoudig IndyCar-kampioen Dario Franchitti. Mason is ook in het bezit van een brevet voor (helikopter-)piloot.
In 2004 publiceerde Mason in Engeland een boek over zijn leven als lid van Pink Floyd, getiteld “Inside Out”. Hij gaf toe dat het een subjectieve kijk op de band was, maar zijn droge humor viel goed bij het publiek, dat Pink Floyd vaak zag als introverte doemdenkers. (Wikipedia)
Toen Kevin Ayers in 1969 uit Soft Machine stapte om zijn eigen Whole World te stichten, vroeg hij er de 14-jarige Mike Oldfield (links op de foto) bij. Toen al begon deze aan “Tubular bells” te componeren en toen in 1971 de groep van Ayers werd ontbonden, begon hij ermee te leuren bij platenfirma’s, maar geen enkele moest ervan weten. Tot Richard Branson (rechts op de foto) er wel iets in zag om er in 1973 een nieuw label, Virgin, mee op te starten. En ook hier kunnen we zeggen: the rest is history…
Lees verder “Mike Oldfield wordt 65…”
Naast Michael Nyman is de belangrijkste Europese minimalist wellicht onze landgenoot Wim Mertens, die zelf ook een standaardwerk aan het genre heeft gewijd.
Lees verder “Wim Mertens wordt 65…”
Op het eind van de jaren zestig kwam pompeuze rock zowaar uit… Griekenland overgewaaid, waar Aphrodite’s Child successen scoorde met bewerkingen van klassieke nummers als “Rain and tears” (naar het canon van Pachelbel) of “I want to live” (naar “Plaisir d’amour” van een achttiende eeuwse Italiaanse componist). Oorspronkelijk was het de volumineuze zanger Demis Roussos die de meeste aandacht op zich trok, maar nadat deze een solocarrière met smartlappen was begonnen (zodat hij na verloop van tijd enkel nog in het nieuws kwam door zijn vermageringskuren of door het feit dat hij eens het slachtoffer van een gijzeling was), werd duidelijk dat het de arrangeur-toetsenist Vangelis Pappathanassiou was, die eigenlijk het brein was achter hits als “Winter, spring, summer and fall” en “It’s five o’clock”. Toen hij in 1981 werd aangezocht om de filmmuziek te schrijven voor “Chariots of fire” nam zijn loopbaan een nieuwe wending (*).
Lees verder “Vangelis wordt 75…”
De Amerikaanse minimalistische componist Philip Glass viert vandaag zijn tachtigste verjaardag.
Lees verder “Philip Glass wordt tachtig”
De Amerikaanse componist van zogenaamd “minimalistische” muziek, Steve Reich, viert vandaag zijn tachtigste verjaardag…
Lees verder “Steve Reich wordt tachtig…”
