Vijf jaar geleden las ik in de krant dat confrater Laurens De Keyzer aan kanker was bezweken. Tegelijk vernam ik dat zijn echtgenote pas enkele weken eerder eveneens was overleden. Ik schreef dan ook dat ik voorlopig nog te geschokt was om vrolijke anekdoten op te halen aan de tijd dat ik Laurens geregeld tegen het lijf liep op een of andere (culturele) manifestatie of zo maar in een café of restaurant in Gent. Daarom beperkte ik me tot een telefonisch interviewtje uit de jaren tachtig in de rubriek “aan het lijntje” in De Rode Vaan. Ondertussen heb ik de schok al verwerkt, maar ik ga het toch bij mijn originele tekst houden.