Het is al tien jaar geleden dat Willy de Bleser is overleden. Ik heb dit altijd een raadselachtig figuur gevonden, ik heb zelfs een tijdje gedacht dat het een vriend van mij was (of toch: een bekende) die onder een auteursnaam met mij een loopje wou nemen. Dat kwam namelijk omdat de heer de Bleser mij altijd zijn pas gepubliceerde werken toestuurde, ook al kraakte ik ze telkens af. Ik vond dat hij hiermee blijk gaf van een niet aflatend masochisme. En, zoals gezegd, ik dacht op de duur dat het iemand uit mijn vriendenkring was, die er genoegen in vond mij zo op te jutten. Niets van dat alles, blijkt dus, nu de heer de Bleser is overleden. En alhoewel ik mijn mening over zijn werk niet herzie, heb ik zoals gewoonlijk toch veel spijt van de harde woorden die ik destijds over hem heb geschreven (*). Waarmee ik ook voor anderen nog eens wil duidelijk stellen: het feit dat ik met de ouderdom milder ben geworden, betekent niet dat ik mijn jonge alterego afzweer. Ik moet telkens vaststellen dat ik er nog steeds voor de volle honderd procent achter sta, achter wat ik toen heb geschreven. Maar ik zou het inderdaad nù niet meer doen of het althans wat anders formuleren. Het ouwezakkensyndroom, zeker?