Twintig jaar geleden: de Latemse Concerten

Twintig jaar geleden: de Latemse Concerten

Het is vandaag al twintig jaar geleden dat ik naar een open repetitie van de Latemse Concerten ben geweest (zie bovenstaande foto). Akkoord, sedertdien volg ik nog amper het klassieke wereldje, maar ik heb toch ook niet via andere kanalen (De Gentenaar, AVS…) horen waaien dat deze nog bestaan. Jammer maar helaas. Die Latemse Concerten waren, als ik het goed heb, de opvolger van het Festival van de Leie. Alleszins was France Springuel in beide gevallen de organisatrice.

Lees verder “Twintig jaar geleden: de Latemse Concerten”

Dertig jaar geleden: interview met Tom (Van) Landschoot

Dertig jaar geleden: interview met Tom (Van) Landschoot

Voor het filmconcert “Cello” in de Minardschouwburg was Tom Van Landschoot in februari 2008 nog eens terug in Gent. Toen ik na mijn interview in Het Laatste Nieuws dertig jaar geleden vaststelde dat hij “verdwenen” was, bleek dat nogal letterlijk te zijn: de jongeman was naar de VS getrokken en heeft zich daar ondertussen gevestigd. Daarom heeft hij zijn naam ook veranderd in “Tom Landschoot”. Ach, waarom ook niet?

Lees verder “Dertig jaar geleden: interview met Tom (Van) Landschoot”

Veertig jaar geleden: Nawal El Moutawakel wint als eerste islamitische goud op de OS

Veertig jaar geleden: Nawal El Moutawakel wint als eerste islamitische goud op de OS

Vandaag is het veertig jaar geleden dat de Marokkaanse Nawal El Moutawakel als eerste islamitische goud won op de OS. Dat was dan op de 400 meter horden, een nieuw nummer voor vrouwen dat in Los Angeles voor het eerst in het programma van de Spelen was opgenomen.

Lees verder “Veertig jaar geleden: Nawal El Moutawakel wint als eerste islamitische goud op de OS”

Jacqueline du Pré (1945-1987)

Jacqueline du Pré (1945-1987)

Op dezelfde dag als Fonske Goossens stierf ook de Engelse celliste Jacqueline du Pré, “een vrouw met een grommend instrument tussen haar benen“, zoals Jeroen Pauw haar vereeuwigde. Ik denk dat ze ook ongeveer even oud (of beter: jong) moet geweest zijn. Ik zat in die tijd met mijn hoofd nog eerder bij “Joe le Taxi” dan bij het celloconcerto van Elgar, dus ik vrees dat ik moet bekennen dat haar dood me destijds helemaal is ontgaan. Nog erger is dat mijn interesse pas is gegroeid door de fameuze schandaalfilm “Hilary and Jackie”. En bijgevolg onthou ik dan ook eerder de irritante kantjes van du Pré dan haar artisticiteit. Maar ik heb nog enkele jaren de tijd om het allemaal te laten bezinken…

Lees verder “Jacqueline du Pré (1945-1987)”

France Springuel wordt 65…

France Springuel wordt 65…

Celliste France Springuel heeft haar carrière bewust in functie gesteld van haar bekendere echtgenoot Rudolf Werthen. Vrijwel iedereen is ervan overtuigd dat ze een veel grotere faam had kunnen verwerven als ze een solocarrière had uitgebouwd. Eigenlijk beperkten haar eigen ambities zich vroeger enkel tot de jaarlijkse Latemse concerten. Toch heb ik de indruk dat ze oprecht gelukkig is in de functie die ze zichzelf heeft toebedeeld. Het blijft wel bij een “indruk”, want ik heb haar – in tegenstelling tot haar echtgenoot – nooit geïnterviewd. Mijn “intiemste” ervaring is dan ook geweest toen ze me na een interview met Werthen in Sint-Martens-Latem eens een lift heeft gegeven naar Gent. Helaas was de rit veel te kort om een lang gesprek te hebben, maar ze is me wel bijgebleven als een heel lieve, innemende dame.

Lees verder “France Springuel wordt 65…”