“La répétition ou l’amour puni” (1950) van Jean Anouilh (foto Studio Harcourt via Wikipedia) werd in het NTG gebracht in een vertaling en regie van Hugo Claus.
Lees verder “Dertig jaar geleden: “De repetitie” (Jean Anouilh) in het NTG”
We zijn speciaal thuisgebleven voor de tweede aflevering van Kurt en C° (2-2-83) en we hebben het ons niet beklaagd. Kwam men weliswaar niet bepaald briljant uit de startblokken met Jef Geeraerts en zijn « Coltmoorden », dan vergastte Johan Verminnen ons onmiddellijk daarna op een sprankelende imitatie van een grote platenbons. Verminnen stal hier werkelijk de show en dat is precies waarop we zaten te wachten.
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Kurt en C°””
Het Europaliafestival dat zopas zijn deuren sloot — een bezoek van het staatshoofd van het gastland werd zoals men weet deze keer minder opportuun geacht — heeft meer dan één miljoen bezoekers over de vloer gehad. En wie geneigd zou zijn dit soort festivals weg te wuiven als veelkleurige doekjes voor het bloeden, kan men erop wijzen dat amper enkele maanden nadat in december van vorig jaar Oostende een knappend vers Provinciaal Museum voor Moderne Kunst (foto) kreeg toegewezen, het de beurt aan Antwerpen was om een niet minder nieuw Museum voor Hedendaagse Kunst te verwelkomen.
Lees verder “1987 cultureel en sportief jaaroverzicht”
Bassist Mich Verbelen viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. Vijf jaar geleden kwam hij nog ter sprake in “De Leuvense scene” op Canvas, toen hij samen met Jean-Marie Aerts en Stoy Stoffelen Bien Servi vormde, de eerste begeleidingsgroep van Raymond van het Groenewoud (in Louisette was Raymond gewoon een groepslid). Hij kwam toen uit een andere groep in het Leuvense, maar ik ben vergeten welke groep dat nu precies was. Dat hij nog lid was geweest van het Luk Tegenbos Smartlappenensemble werd alleszins niet vermeld in de uitzending. Bien Servi werd later The Millionaires (met Jean Blaute i.p.v. Jean-Marie Aerts) en nog later De Centimeters. Na de breuk met RVHG ging deze groep op tournee of maakte platen met o.m. Roland Van Campenhout, Jan De Wilde en Ivan Heylen. Op dit ogenblik speelt Mich al enkele jaren opnieuw bij Raymond, als ik het goed heb.
Lees verder “Mich Verbelen wordt zeventig…”
Martin Heylen heeft in de voorbije jaren aan heel wat Vlaamse deuren geklopt. Er werd hem open gedaan, hij stapte binnen en dat bezorgde de kijker boeiende, vaak intieme, soms ontroerende gesprekken en portretten. Heeft Martin gedacht: er bestaan op deze aardbol nog wel meer deuren! Als Waes overal heen mag waarom ik niet? Alle gekheid… nee een mens wordt ouder en herinneringen dringen zich op. Zo moet hij woorden van zijn vader gememoreerd hebben. Dat deze met zijn ouders in 1920, en met de gezinnen van zijn broer en zuster naar Amerika emigreerde. Zodat zijn vader zijn prilste jeugdjaren in USA doorbracht.
Lees verder “Hebjetgezien? (175): Uncle Martin”
Het zal morgen al zestig jaar geleden zijn dat Karel Van Wijnendaele, pseudoniem van Carolus Ludovicius Steyaert, is overleden. Hij was een pionier van de Vlaamse sportjournalistiek. Als vijfde in een gezin van vijftien kinderen, ging hij vanaf zijn veertiende levensjaar werken. In 1912 werd hij aangeworven door Léon van den Haute bij de (nog nieuwe) sportkrant SportWereld. Die organiseerde het jaar daarop ter promotie van de krant voor de eerste maal de Ronde van Vlaanderen.
Lees verder “Karel Van Wijnendaele (1882-1961)”
In de jaren tachtig presenteerde Ivan Heylen op de staatstelevisie een programma dat de titel “Op zoek naar…” meekreeg.
Lees verder “35 jaar geleden: “Op zoek naar…””
Ivan Heylen (foto AVRO via Wikipedia) is op dit moment (27 april 2014) op Radio 1 aan het vertellen dat hij in 1973 werd gevraagd door de KP om op hun lijst te staan. Eerst stemde hij daarmee in als hij een verkiesbare plaats zou krijgen, dat zou dan die van Louis Van Geyt of Jef Turf moeten geweest zijn, zegt hij (in werkelijkheid was enkel Van Geyt in die tijd verkozen, anderzijds is het wel waar dat Heylen als Eeklonaar in het vaarwater van Jef Turf zou hebben gezeten). De KP stemde daarmee in, maar uiteindelijk trok Heylen zijn staart in “alhoewel de affiches al gedrukt waren”. Tegelijk “onthult” hij dat de KP – samen met Humo dan nog wel – in die tijd een staatsgreep had willen plegen. De KP zou heel kwaad geweest zijn op hem, zowel omdat hij hen op kosten had gejaagd met de verkiezingen als omwille van die “onthulling” van die staatsgreep. “Ze zouden sindsdien alleen nog maar slecht schrijven over mij,” voegt hij eraan toe. Vreemd, als ik hem een dikke tien jaar later telefonisch heb geïnterviewd, repte hij met geen woord over al deze gebeurtenissen. Er is uiteraard ook nooit enige oekaze geweest van de partijleiding waardoor we over Heylen negatief zouden moeten schrijven. Enzovoort, enzoverder. Daar bestaat een woord voor: mythomaan.
Lees verder “Ivan Heylen wordt 75…”
Gisteren wees ik er nog op dat ik “enkele dagen na de dood van Bert Oosterbosch” zijn vroegere ploegmaat Eddy Planckaert ging interviewen. Wel uiteindelijk blijkt het zelfs gewoon de dag erna geweest te zijn. Dat interview (waarbij ook mijn kinderen aanwezig waren, zoals men op de foto kan zien) vond plaats n.a.v. het boek dat toen uitkwam en dat Ivan Heylen over hem had geschreven. Enerzijds vond het artikel zijn weg naar The Bulletin, anderzijds was dit het eerste artikel van mij dat opnieuw in De Rode Vaan werd opgenomen sinds ik de redactie had verlaten, een goed half jaar eerder.
Lees verder “Op bezoek bij Eddy Planckaert…”
Voor het “grappig accent” van Ivan Heylen ging heel Nederland uit de bol. Zijn “Werkmens” was muzikaal echter allesbehalve een slecht nummer. Een succesvolle Engelse groep uit die tijd (ik geloof dat het Mud betrof, als het niet Mungo Jerry was), beweerde zelfs dat zij een Engelse versie van het nummer zouden opnemen. Hoeft het dan verbazing te wekken dat ik mij onmiddellijk aan het werk zette om “De wilde boerendochter” tot “The wild farmer’s daughter” om te dopen? Helaas, een gouden plaat zat er voor mij niet in.
Lees verder “The wild farmer’s daughter”
dagelijks iets degelijks 