Veertig jaar geleden: “Kurt en C°”

We zijn speciaal thuisgebleven voor de tweede aflevering van Kurt en C° (2-2-83) en we hebben het ons niet beklaagd. Kwam men weliswaar niet bepaald briljant uit de startblokken met Jef Geeraerts en zijn « Coltmoorden », dan vergastte Johan Verminnen ons onmiddellijk daarna op een sprankelende imitatie van een grote platenbons. Verminnen stal hier werkelijk de show en dat is precies waarop we zaten te wachten.

Inderdaad, Van Eeghem lijkt met zijn onmiskenbaar talent dikwijls zijn gasten gewoon als « voorwendsel » te gebruiken. Indien deze echter niet voor voldoende tegengas zorgen, komt het geheel niet echt van de grond. Zo o.a. judoka Ingrid Berghmans al kreeg die Van Eeghem letterlijk wel van de grond. Eva Maria van haar kant trok behoorlijk haar streng. De manier waarop ze bloosde toen die ondeugende Van Eeghem over haar seksleven begon was aandoenlijk realistisch.
Minder realistisch maar in een levendig stripdecor trok Van Eeghem met Marc Sleen op « safari ». Het was niet steeds even spitsvondig, maar er zaten wel een paar typische « stripgags » in en we bewonderden dan ook de manier waarop dit statische medium werd vertaald naar de televisie toe.
Tot slot nog dit : voor de zoveelste maal mocht Ingrid Berghmans reclame maken voor het fitness-centrum van collega Vandewalle en de sketch over de « Coltmoorden » was ook in de pure reclamestijl (« Voor de rest moeten ze het boek maar lezen »). Kan het nu echt niet zonder ? De spirituele manier waarop Verminnen zijn eigen plaatjes « de grond inboorde » mag hiervoor alweer eens model staan. (Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.7 van 1983)
Zeer zwakke « Kurt en C` » verleden week (2-3). Het « bindmiddel » van Jan Theys en de transfer van Eric Gerets waren niet grappig al deden de beide slachtoffers resp. door bekkentrekkerij en door hun lesje van buiten te leren goed hun best. Meisjesgroep Venus en computerprof. Van Broekhoven gingen helemaal de mist in, zodat het opschepperig typetje dat Van Eeghem naast Raymond Ceulemans neerpootte nog het beste was. Maar in een vorige aflevering zouden we het bij de mindere passages hebben gerangschikt, dat zegt genoeg…
Toch moet u deze kritiek met een milde blik lezen, want achter het opzet als zodanig staan wij nog steeds. Het programma moet niet weg, het moet verbeteren. Misschien kan dat door het aantrekken van andere scenaristen naast V.E. zelf en een meisje dat toevallig bij hem inwoont (Ann Baudoin). Niet alleen kunnen hiermee frisse ideeën voor de pinnen komen, maar kan ook de egotripperij van Kurt een beetje « kurtz » worden gehouden. Dat zijn bankrekening negatief staat weten we nu stilaan wel b.v. (Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.11 van 1983)
Wij hebben de achtste aflevering van « Kurt & Co » (30-11) niet volledig gezien. Confrater Johan Anthierens hebben wij b.v. helemaal gemist. Tekenaar wijlen Jean-Marie Reiser hebben wij nog een brok van zijn scherpe humor horen debiteren. Maar zanger-journalist Ivan Heylen hoorden wij zijn liedje over zijn boerendochter helemaal uitzingen. Hoorden ? Neen, zagen !
Want als er kon gesproken worden van een knap stukje montage, dat was er een. Het woordenduel tussen Kurt en Ivan drong bijna vleselijk tot in de huiskamer binnen. Bijwijlen was het alsof twee losgelaten krachtpatsers tegenover mekaar stonden, aan onderling opbod doende.
Smaakten wij « verschijningen » van de boerendochter zelf iets minder (Kurt komt blijkbaar niet los van vlechtjes- en strikjes-humor) dan maakten wij alles bij mekaar nog eens de bedenking dat een Kurt Van Eeghem-aan-de-leiband een « grote » van de « klein »-kunstwereld is. Spijtig genoeg bestaan er maar weinige meesters die « het dier » stevig in de hand kunnen houden… (Lode De Pooter in De Rode Vaan nr.50 van 1983)
« Kurt en Co » zit erop. Daarom mocht de laatste uitzending (21-12) wel « iets speciaals » zijn. Mede wegens de kerstdagen werden dat dan kerstverhalen geschreven en geacteerd door de voorzitters van de vier grootste Vlaamse partijen. CVP-voorzitter Swaelen liet echter verstek gaan. De andere partij-voorzitters begrepen echter onmiddellijk de propagandistische waarde van dit gedoe.
Verhofstadt en Van Miert gingen daarbij resoluut op de politieke toer door hun « scenario » (eigenlijk betrof het driemaal enkel een « idee », dat trouwens ook door V.E. niet werd « opgekrikt ») rechtstreeks te laten inspelen op topics die in hun resp. partij-programma’s hoog staan ingeschreven. Opvallend daarbij was de neoliberale agressiviteit waarmee Verhofstadt tegen de zgz. bureaucratisering van de ziekenhuizen aanschopte, terwijl Van Miert juist overdreven tam was als uitbater van café « De Vrede », waarin een Rus en een Amerikaan een spelletje stratego speelden. Dat het precies in het « socialistische » onderdeel was dat de referentie aan het christelijke kerstfeest het grootste was, zullen we maar beschouwen als een onderdeel van het « Doorbraak »-programma.
Vic Anciaux tenslotte was het vaagst in zijn bedoelingen. Hij was de chauffeur van een gekaapte bus (inclusief zwangere vrouw) die door zijn kalmerend optreden verder bloedvergieten weet te voorkomen. Hij opteerde dus voor de « Amerikaanse » aanpak, het inspelen op de sentimenten. Maar ook hier leverde dit geen boeiende televisie op. We moeten dus helaas vaststellen dat Swaelen nog de meest verantwoorde keuze heeft gemaakt. Voor één keer vinden we het zelfs helemaal niet erg dat de BRT alweer de KP over het hoofd heeft gezien.
En daarmee verdwijnt « Kurt en Co » dus van het scherm. We hadden het reeds een paar uitzendingen geleden voorspeld, want de pit was eruit. In de vorige aflevering (Heylen, Jagenau, Anthierens … ) kon Kurt V.E. ons nog even verrassen, maar het was een eenmalige heropleving. We schreven toen dat dit te wijten was aan de perfecte dosering tussen Kurts kunnen en dat van z’n gasten. In de meeste gevallen vielen deze echter te zwak uit en ging Van Eeghem overdrijven. In deze laatste editie was dit weer het geval, maar deze keer hield V.E. zich zozeer op de achtergrond dat het helemáál niks werd. Niet getreurd om « Kurt en Co » dus, maar we verwachten Van Eeghem wél terug in een ander programma. (Lode De Pooter in De Rode Vaan nr.1 van 1984)