Mich Verbelen wordt zeventig…

Bassist Mich Verbelen viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. Vijf jaar geleden kwam hij nog ter sprake in “De Leuvense scene” op Canvas, toen hij samen met Jean-Marie Aerts en Stoy Stoffelen Bien Servi vormde, de eerste begeleidingsgroep van Raymond van het Groenewoud (in Louisette was Raymond gewoon een groepslid). Hij kwam toen uit een andere groep in het Leuvense, maar ik ben vergeten welke groep dat nu precies was. Dat hij nog lid was geweest van het Luk Tegenbos Smartlappenensemble werd alleszins niet vermeld in de uitzending. Bien Servi werd later The Millionaires (met Jean Blaute i.p.v. Jean-Marie Aerts) en nog later De Centimeters. Na de breuk met RVHG ging deze groep op tournee of maakte platen met o.m. Roland Van Campenhout, Jan De Wilde en Ivan Heylen. Op dit ogenblik speelt Mich al enkele jaren opnieuw bij Raymond, als ik het goed heb.

Toen ik in “Zo is er maar één” (15/2/2008) Mama’s Jasje “Bleke Lena” van Raymond van het Groenewoud hoorde “vermassacreren”, dan moest ik eraan denken welk een goede harmonysinger Mich Verbelen wel is, iets wat vaak vergeten wordt als men (overigens volkomen terecht) met het wierookvat naar de Meester himself zwaait. Anderzijds was ik ten zeerste ingenomen met de winnaars, zijnde The Violent Husbands die een erg energieke versie brachten van Ivan Heylens “Wilde boerendochter”. En wie speelt er basgitaar op de originele versie? Alweer onze Mich! Speciaal ter zijner ere heb ik dan ook een Engelse versie geschreven, zodat zijn talent over de ganse aardbol kan worden verspreid…
Mich Verbelen is dus legendarisch geworden in de tijd dat hij bassist was van Raymond Van het Groenewoud. In de tijd van “Vlaanderen boven” droeg gitarist Jean Blaute toen vaak een uniform van de welpen en dat vormde toen de aanleiding om eens aan alle Centimeters te vragen of ze ooit bij een jeugdbeweging waren geweest?
Mich: Ja, bij de VVKS (de scouts). Vandaar dat ik nog altijd een voorbeeld ben voor de mensen.
Men zegt wel eens dat de scouts een paramilitaire opleiding krijgen…
Mich: Wij kwamen gewoon bij elkaar om ons te amuseren en dat heeft niets met ideologie te maken. Je ging gewoon naar de jeugdbeweging die het dichtst in de buurt was en als je het daar plezant vond, dan bleef je daar.
Was het een gemengde jeugdbeweging?
Mich: In die tijd was dat bijna ondenkbaar. Ik spreek nu over veertig jaar geleden. Wij hadden wel sommige gemengde activiteiten, want wij waren zoals gezegd alternatief en progressief.
Kun je nog anekdote uit die tijd oprakelen?
Mich: Och, het zijn er teveel, want het was een fameuze tijd: in de bossen spelen, shotten, creatief zijn …
Creatief zijn? Ook op muzikaal gebied?
Mich: Oh neen, daar dacht ik niet aan. Ik hield wel veel van Tim Buckley, Grateful Dead en The Pebbles, maar ik had er geen flauw vermoeden van dat ik later muzikant zou worden.
Hoe is dat dan gekomen?
Mich: Wel toevallig lag daar thuis al tien jaar een gitaar waarop niemand speelde en dan ben daar maar een beetje beginnen op tokkelen, en dan krijg ik op een bepaalde dag een telefoontje van iemand van “Pendulum” of ik niet bij die groep wilde komen spelen. Zo eenvoudig is dat gegaan.
PENDULUM
Deze country-rockgroep was heel erg belangrijk voor de ontwikkeling binnen ons popwereldje. Ze speelden immers reeds country-rock (“It’s a beautiful day“) toen het nog geen rage was. Dat was tegelijk ook een beetje hun ondergang want binnen de groep waren er tegenstellingen. Leider Serge Demol was wel niet per se gekant tégen elektrische country, maar verkoos toch een akoestische aanpak. Volgens hem was… Mich Verbelen de “kwade geest” in de groep.
Serge: Met Mich, die niet zo erg hield van akoestische folk, werden we meer en meer elektrisch, waar hij kon doorspelen zonder intomen. Uiteindelijk waren we met drums een volledige elektrische groep, met nog twee akoestische nummers (daar ze op plaat stonden). Wat me echter niet meer lag en de boel niet liet draaien. De inzet was er uit en het was nog slechts een kwestie van enkele maanden. Berlare en de Aula te Leuven waren half november (1972, RDS) dan ook onze “dernière” optredens. Gitarist Firmin wou verder met Kris (De Bruyn) en Mich, dit hakte dan ook de knoop door. (Tliedboek nr.27).
Mich: Er waren wel meningsverschillen maar die lagen dan toch op een ander vlak. Ik ben uit de groep gestapt omdat ik solidair was met mijn vriend Erik Van Neygen. Ook ik kantte mij immers tegen het zingen in het Engels, vandaar dat ik naar Luk Tegenbos ben getrokken.
Zat dat Engels je dan zo hoog? Jij bent toch maar een begeleider, wat kan je dat dan eigenlijk raken?
Mich: Ik ben niet “maar” een begeleider. Als ik dat was, zou ik even goed bij Will Tura kunnen gaan spelen. Ik wil een repertoire spelen waar ik achter kan staan!
Pendulum viel dus uiteen nog voor ze een elpee konden maken. Ondanks het feit dat de tweede single (“Early morning rain”/”Cajun music”) flopte, waren bijgevolg toch alle elementen voorhanden om tot een legende uit te groeien. Erik Van Neygen ging eerst bij Raymond Van het Groenewoud (Louisette) en nadien solo. De zo geprezen steelgitarist Arthur Huysveld wilde de country-rock geen vaarwel zeggen en o.m. met Mich (hoezo geen Engels?) en ook Simon Shrimpton-Smith (van bij Kris De Bruyne, tevens confrater van Gregory Ball) probeerde hij het als Steel Machine te “maken”. Toen het mislukte, waagde hij het opnieuw met Tangle Wood, maar ook deze poging bloedde dood. Derde keer goede keer, dacht Tuur en hij richtte White Spirit op. Het werd weer niets en Tuur verdween in de nevelen van de tijd, om precies te zijn in Gent nog wel! “Leider” Serge Demol stichtte eerst “Pendulum 2” samen met de Britse bassist John Colston, maar het was met Transit dat hij voor het eerst een elpee kon opnemen. Firmin Michiels heeft nog een poging gedaan met the Condors samen met Lazarus (Wim Buelens). Net als destijds bij Magenta werd er heel wat drukte gemaakt rond deze groep vóór zij een plaat uitbrachten of op een podium klommen. Maar eens het zover was, gingen ze af als een gieter.
Mich Verbelen zelf stapte over naar het knotsgekke “Smartlappenensemble” van Luk Tegenbos, waarin ook Big Bill debuteerde. In de 21ste eeuw dook Tegenbos (°1949) plotseling weer op als één van de twee portretschilders in “Man bijt hond”. Hij is de “traditionele” (die ik overigens het meest kan appreciëren), de “progressieve” (met zijn grote monochrome vlakken) is Dirk Eelen (°1976), de broer van Jan Eelen, de regisseur van de komische reeks “Het Eiland”.
Van Luk Tegenbos ging het naar Ivan Heylen. Mich werd daarna bassist bij Raymond van het Groenewoud en speelde naast Raymond ook mee in “Verschrikkelijk verstandig”, een toneelstuk geregisseerd door Marc Didden in de Brusselse Beursschouwburg. Door zijn bijdragen in de fameuze Urbanus-filmpjes had ik reeds een acteur in hem vermoed. Vooral dan een komisch acteur, maar net als voor zovelen uit de periode van de “stomme film”, kwam de overschakeling naar de “sprekende film” veel te snel. Mich mocht dan al een prachtige tweede stem zijn voor “Bleke Lena”, een goede toneelstem had hij echter helaas niet. Daarom eindigde zijn toneelcarrière hier.
Op het hoogtepunt van de roem van RvhG & de Centimeters was er ook zoiets als “het Mich Verbelen Kwartet”…
Mich: Dat kwartet bestaat uit Raymond van het Groenewoud, Johan Verminnen, Jean Blaute en mij. En Stoy Stoffelen dan nog meestal aan de drums. Ach, het kind moest een naam hebben, zodus… Oorspronkelijk was het de bedoeling van veel samen te zingen (close harmony), maar al vlug werd het een hele gekke toestand met Johan aan de drums en zo. Ook Firmin Timmermans wil wel eens langskomen met zijn Elvis-imitatie. Kortom, het ludieke primeert. We zingen dan ook in het Engels (“The Letter”, “Long Tall Sally”…), maar ook in het Frans (“La vie en rose”), het Duits, het Italiaans (“Que sera, sera”), enz. Meestal komisch en geen nummers die eigenlijk op het repertoire van Raymond of Johan staan, tenzij dingen zoals “Italianen”.
Als lid van de Centimeters zou hij later ook nog Roland van Campenhout en Jan De Wilde begeleiden (deze laatste over Mich: “Een zeer goede gitarist, zo in Doc Watson-stijl”).
Nadien verdween hij haast helemaal uit beeld. Volgens geruchten kwam hij aan de kost als gevelschilder (net als de jonge Boon en Claus). Het was dan ook een hele verrassing dat het Centimeters-trio samen met Roland en verder ook nog violist Philippe De Chaffoy en Patrick Riguelle in de zomer van 1994 opnieuw de baan opging onder de benaming The Westhinder Lighthouse. De groep was tot stand gekomen omdat ze in de studio de CD van Sara Bettens muzikaal hadden verzorgd. Helaas werd het daarna opnieuw stil rond Mich. Al zagen we hem elk jaar wel blakend van gezondheid en met ingevette kuiten aan de start van de Ronde van Vlaanderen. Daar zorgde hij eerst met Jean Blaute, nadien met Jan De Smet voor animatie aan de start in Brugge.
Mich Verbelen: “Ik heb mijn gitaar inderdaad nog niet weggegooid. Well, I’m still alive and pickin’ and singing and stomping the bass. Kom eens naar een optreden van de Silver Foxes, featuring Patrick Riguelle en de onvolprezen Pol De Poorter, en mezelf natuurlijk, ook zeer onvolprezen. Zet uw cowboyhoed dan maar op, want we spelen zowel country als western. Ik heb ook een CD’tje gemaakt met Tucker Zimmerman en Little Jimmy. Maar het belangrijkste is allicht dat ik ondertussen grootvader ben geworden. Ik ga overigens nog elke dag netjes werken. Help ook mijn vrouw in haar pas opgestart bedrijf. Beantwoord mijn mails veel te laat of niet. Probeer nog een beetje te sporten. Nog steeds kort van stof. Cholesterol is ok. Drink nog graag en veel. Rook nog steeds.”
Kort na deze mail uit 2008 ging Mich opnieuw bij Raymond spelen, wat hij in 2011 nog altijd deed…

Ronny De Schepper