Het is al 25 jaar geleden dat Herman De Coninck in Lissabon is overleden. Om hem te herdenken, een interview van nog tien jaar eerder, afgenomen in de “donkere tijden rond Kerstmis”…
Lees verder “Herman De Coninck (1944-1997)”
Het is vandaag al 75 jaar geleden dat de Vlaamse auteur Felix Timmermans is overleden.
Lees verder “Felix Timmermans (1886-1947)”
Als mijn kinderen in ’t school hun best weer eens niet hebben gedaan, troost ik mij altijd met de gedachte aan Van Boven. Ge kunt denken dat dat diene mens zijnen echte naam niet is, maar als hij zelf de rode vaan leest zal hij hem wel herkennen. Van Boven zat samen met mij op kot. Met mij en nog meer dan dertig andere peerdepieten en boerenkotters, voor die met vuile gedachten. Van Boven is trouwens ondertussen een uitstekend peerdepiet (veearts) geworden en, dedju, zijn specialiteit is het verzorgen van renpaarden. Met al die dopingaffaires in dat milieu zal hij op de koop toe dus wellicht ook nog in pieten gespecialiseerd zijn ook!
Lees verder “35 jaar geleden: “D’r zijn toch geen klein mannen bij, hé?””
Twintig jaar geleden overleed dichter en essayist Herman de Coninck onverwachts in Lissabon. Zijn weduwe, schrijfster Kristien Hemmerechts, schreef een jaar later ‘Taal zonder mij’. Ze schetst in dit boekje een portret van Herman als dichter en schrijver en als man/echtgenoot. Dat doet ze aan de hand van anekdotes en herinneringen, maar vooral aan de hand van citaten uit zijn poëzie en brieven. Tegelijk vertelt ze het aandoenlijke verhaal van zijn dood, dat het gevolg was van zijn ongezonde levenswijze. Ook probeert ze aan te geven hoe ze met het gegeven en zijn nalatenschap zal omgaan en hoe ze haar leven kan verder zetten. Twintig jaar nadien is dit boekje nog heel leesbaar en interessant als inkijk in leven en werk van Vlaanderens bekende dichter.
Fons Mariën, 06/06/2017
Nadat twee dagen eerder nog in alle stilte (omwille van de terreurdaden die het nieuws beheersten) Jean Cornelis, de legendarische linkerback van Anderlecht, van ons is heengegaan, werd vijf jaar geleden bekend gemaakt dat ook Johan Cruijff op 68-jarige leeftijd is overleden. Cruijff, die wordt beschouwd als de grootste Nederlandse voetballer aller tijden, was na zijn voetballoopbaan een kettingroker geworden en overleed dan ook aan longkanker in zijn woning in Barcelona. In 1986 selecteerde ik bovenstaand huldegedicht van Herman De Coninck voor de wekelijkse poëzierubriek van De Rode Vaan. Hieronder leg ik uit waarom…
Lees verder “Johan Cruijff (1947-2016)”
In 1994 werden de verzamelde gedichten 1948‑1993 van Hugo Claus uitgegeven (De Bezige Bij, Amsterdam 1994). Daarin o.m.
“Kent gij het oei‑oei‑vogeltje,
Het heeft korte pootjes en het zegt oei‑oei
Omdat het over de vloer sleept met zijn klootjes.”
(Hugo Claus, fragment uit BRIEF)
Dat jaar sterft ook Herman de Coninck, terwijl hij met Claus de straten van Lissabon afschuimt. Claus wordt gelast het trieste nieuws door te bellen naar Kristien Hemmerechts, maar hij is daar echt niet goed in (Jan Decleir in Humo van 30/3/2004: “Hugo gaat nooit naar begrafenissen, maar hij zit in het café ertegenover.”) en na afloop van het telefoongesprek heeft Hemmerechts nog steeds niet door dat haar man dood is…
Begin 1995 kreeg Hugo Claus in Amsterdam officieel de titel “Meester” toegekend als eerste Vlaming. Vóór hem mochten enkel Jacobus van Looy, P.C.Boutens, Simon Vestdijk, Henriëtte Roland-Holst en Ida Gerhardt deze titel dragen, al veronderstel ik wel dat de laatste twee eigenlijk “meesteressen” zijn…
In 1996 verscheen dan de roman “De Geruchten”, die volgens bepaalde geruchten opnieuw het niveau van “Het verdriet van België” zou halen.
Echt aangrijpend kan je de Franse schrijver Octave Mirbeau (1850-1917) ook niet noemen, maar hij is alvast niet iemand die zichzelf (en/of zijn personages) aan het fatum onderwerpt. Integendeel. Zelf was hij steeds consequent « anti », al bracht hem dat — minder consequent — van uiterst rechtse naar uiterst linkse standpunten. Conservatief monarchist ten tijde van de Derde Republiek evolueerde hij naar het anarchisme toen de republiek zich begon te « settelen » en zijn sterkste aanhang precies bij de rechtse milieus ging vinden.
Het is vandaag zeventig jaar geleden dat de Amerikaanse dichteres Edna St.Vincent Millay is gestorven. Je trof haar aan in het Greenwich Village van de roaring twenties. Als zelfstandige vrouw bewoog ze zich in dit bohémiens-kwartier, soms zelfs achter het klavier van een jazzkroeg. Ze kende een leven van grote en minder grote liefdes, van sociale bewogenheid. Soms van financiële ellende, dan weer van succes en erkenning in de literaire wereld. Een tijdelijke erkenning weliswaar, want Edna St.Vincent Millay wordt nog nauwelijks vermeld in de literaire encyclopedieën.
Lees verder “Edna St. Vincent Millay (1892-1950)”
De Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts viert vandaag haar zeventigste verjaardag. Ik heb een paar boeken van haar, maar ik heb er nog geen enkele van gelezen, dus voorlopig heb ik alleen nog maar een paar losse nota’s over haar.
Lees verder “Kristien Hemmerechts wordt zeventig…”
“Toen ik achttien was, was Hans Lodeizen mijn favoriete dichter, zoals hij dat van vele achttienjarigen was. Het hoorde bij de ontdekking van de melancholie. Die hàd je nu eenmaal – behalve als je te veel aan sport deed.” Aldus Herman De Coninck in “De Morgen” van 31/5/1996. Blijkbaar deed ik ook niet genoeg aan sport, want na een lezing (nà de lesuren en niet verplicht bijgewoond!) door Anton van Wilderode, gold deze vaststelling ook voor mij (*). Morgen zal het al zeventig jaar geleden zijn dat Lodeizen overleed op amper zesentwintigjarige leeftijd in de Clinique Cécil in Lausanne aan leukemie.
Lees verder “Hans Lodeizen (1924-1950)”
dagelijks iets degelijks 