In ‘L’herbe des nuits’ (2012) (‘Het gras van de nacht’; Querido, 2013) van Patrick Modiano tracht de zestigjarige Jean de gebeurtenissen van enkele maanden in zijn jeugd, in 1966, te reconstrueren. Met een notaboekje in de hand dwaalt hij door Parijs, herkent gevels, pauzeert in bekende cafés, rust op bankjes die vertrouwd zijn. Toen had hij geen idee waarom hij alles zo opschreef maar “nu begrijp ik het beter: ik had behoefte aan een soort houvast – huisnummers, namen van metrostations, stambomen van honden – alsof ik bang was dat mensen en dingen je plotseling zouden kunnen ontvallen en verdwijnen, zodat je tenminste een bewijs moest hebben dat ze hadden bestaan.”