Beste papa Balzac,
“Je moet zelf wel een heel dichterlijke ziel zijn om een schrijver zo goed te hebben willen begrijpen. Wat je zegt over dat ‘reizen’ vind ik prachtig geformuleerd; als men me ooit eens verwijt dat ik in mijn boeken te veel zou reizen, zal ik antwoorden met jouw voortreffelijke verdediging. Ook wat je zegt over de verhouding poëzie – proza vind ik heel gevat; velen zien het anders maar jij hebt volgens mij gelijk.”
Een smalle streep zonlicht viel binnen in de opslagruimte toen Luc de poort open duwde. Langs de rechterzijde stonden decorstukken, zo te zien reeds sedert lang niet meer gebruikt. Hij liet de poort op een kier staan en stapte snel naar de tegenoverliggende deur. De gang was nog donker, Luc knipte het licht aan. Enkele seconden later was het helwit, de TL lampen waren genadeloos voor de gekalkte muur en de wit geverfde deuren van de loges. Op het eind van de gang ging Luc de gemeenschappelijke ruimte binnen, keuken, zitplaats, repetitielokaaltje, de plaats deed dienst voor alles. Hij gromde binnensmonds. Dat is het nadeel dat ik altijd zo stipt ben, ik ben steeds de pineut die koffie mag zetten. Maar de koffiezet had zijn werk nog maar half gedaan toen Bie en Paul reeds binnenkwamen.
Lees verder “Vijf jaar geleden: “Isolde” van Johan de Belie”
Vandaag wordt de Amerikaanse zangeres Michelle Phillips (foto YouTube) tachtig jaar. Zij is het nog enige overlevende lid van het typische sixties-kwartet The Mamas and The Papas, aangezien John Phillips (1935–2001), Denny Doherty (1940–2007) en Cass Elliot (1941–1974) al sinds korte dan wel langere tijd (Mama Cass) overleden zijn…
Lees verder “Michelle Phillips wordt tachtig…”
In februari 2005 verscheen dan “De mysterieuze vlam van koningin Loana”, de vertaling van “La misteriosa fiamma della regina Loana”, dat Umberto Eco een klein jaar eerder in Italië had laten verschijnen.
Lees verder “Twintig jaar geleden: “La misteriosa fiamma della regina Loana” (Umberto Eco)”
Een aantal jaren conservatoria en het RITCS, maar denkt u niet dat ik ondertussen verder stil zat. Hoewel dat officieel wel de bedoeling was want in geen van deze instituten werd het geapprecieerd dat je nog aan de gang bleef buiten hun muren. En ik deed niks anders. In de toneelclub van het genoemde jeugdcentrum, het cabaret Napkin, het STOKteater. Maar ook Sint-Genesius rook lont. Hoe of wat? Geen idee. In ieder geval hadden ze het plan opgevat enkele eenakters te programmeren en mij de regie van één ervan toe te vertrouwen. Tegen betaling nog wel. Ongehoord en ongezien. Bovendien mocht ik zelf de keuze maken. Het werd iets van Tennessee Williams. Het werd ‘The case of the crushed petunias’. Met een, voor het gezelschap en voor onze stad tamelijk revolutionaire regie.
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (15)”
Dat verblijf in K. Tussen de therapieën hadden we vrije tijd, veel vrije tijd. Helaas apprecieerde men het niet dat we ons vaak of lang in onze kamer terugtrokken. Restten dus de gemeenschappelijke ruimten. Te weten de tv-kamer. Waar ik geen voet zette. De programmakeuze van de medebewoners! En eerlijk, de buitenwereld interesseerde me allerminst. Zodoende was ik genoodzaakt mijn toevlucht en (on)heil te zoeken in de living. Met een boek. In aanwezigheid van de breiende of Libelle-lezende verpleegsters, en een aantal patiënten.
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (13)”
Het is vandaag al 45 jaar geleden dat de vroegere cabaretdanseres Vivien Grey (echte naam Ella Rees Williams) is overleden. Als Jean Rhys schreef ze met “Wide Sargasso Sea” het verhaal van de eerste mevrouw Rochester, met andere woorden de krankzinnige vrouw die verborgen gehouden wordt in “Jane Eyre” van Charlotte Brontë. (De componist Peter Maxwell Davies deed min of meer hetzelfde met “Miss Donnithorne’s Maggot”, maar dat was dan wel het waar gebeurde verhaal van een oude dame die model stond voor Miss Havisham in “Great Expectations” van Charles Dickens. Ook hier geeft dus de eenzaamheid van de vrouw die vlak voor haar huwelijk in de steek wordt gelaten de hand aan de waanzin die eruit voortvloeit. En uiteindelijk komt ze ook om in een brand!)
Lees verder “Jean Rhys (1890-1979)”
Het lot, in de gedaante van de “willekeurige woordengenerator“, heeft er in juni 2021 voor gezorgd dat mijn volgende boek “Vederbal” was van de Brit Graham Swift.
Lees verder “Graham Swift wordt 75…”
De Amerikaanse schrijver Paul Auster, onder meer bekend van The New York-trilogie, is gisteren op 77-jarige leeftijd overleden aan longkanker.
Lees verder “Paul Auster (1947-2024)”
Het is al tien jaar geleden dat in Mexico-Stad de Colombiaanse auteur Gabriel García Márquez is overleden. Hij werd 87. Zijn gezondheid was de laatste jaren sterk achteruit gegaan. Toen hij in 1982 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg, heb ik voor De Rode Vaan een kort stukje geschreven. Maar eerst Johan de Belie over zijn debuut…
Lees verder “Gabriel Garcia Marquez (1927-2014)”
dagelijks iets degelijks 