Veertig jaar geleden: “Coppélia” door het Ballet van Vlaanderen

Veertig jaar geleden: “Coppélia” door het Ballet van Vlaanderen

Op 24 maart 1984 had dan de première plaats van « Coppélia », een ballet in twee bedrijven op muziek van Léo Delibes, door het Ballet van Vlaanderen. Aangezien ik echter geen foto meer heb gevonden van die voorstelling, is bovenstaande foto afkomstig van de versie door het English National Ballet op YouTube.

Lees verder “Veertig jaar geleden: “Coppélia” door het Ballet van Vlaanderen”

Veertig jaar geleden: “Carmina Burana” door het Ballet van Vlaanderen

Veertig jaar geleden: “Carmina Burana” door het Ballet van Vlaanderen

Veertig jaar geleden ging ik kijken naar de « Carmina Burana », een ophefmakende creatie van het Ballet van Vlaanderen. Aangezien ik geen foto meer van die opvoering heb kunnen terugvinden, is bovenstaande foto een afbeelding van de affiche voor het ballet van Rusland in de Brugse stadsschouwburg.

Lees verder “Veertig jaar geleden: “Carmina Burana” door het Ballet van Vlaanderen”

Veertig jaar geleden: “Geef ons nog zo’n Bacchanalen!”

Veertig jaar geleden: “Geef ons nog zo’n Bacchanalen!”

Vandaag is het precies veertig jaar geleden dat ik mijn vijfde balletvoorstelling zag. Het was een gemengde voorstelling door het Ballet van Vlaanderen, iets wat Robert Denvers later “a mixed bill” zou noemen, maar in die tijd was Jeanne Brabants nog de directrice van het gezelschap. In de inleiding van mijn recensie voor De Rode Vaan steek ik een beetje de draak met “mijn collega Jan Draad”, terwijl ikzelf natuurlijk Jan Draad ben, of liever gezegd: was. Dat maakte nu eenmaal deel uit van het spel om de lezer met al die pseudoniemen af en toe op een verkeerd been te zetten…

Lees verder “Veertig jaar geleden: “Geef ons nog zo’n Bacchanalen!””

25 jaar geleden: cultuur in Gent (349)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (349)

Nederlands onderzoek heeft uitgewezen dat de voornaamste reden waarom ‘de man in de straat’ wegblijft uit de cultuurtempels NIET de toegangsprijs is (eerste klasse-voetbal b.v. is veel duurder), maar vooral de houding van de kunstenaars zelf. Die WILLEN eigenlijk niet dat het grote publiek naar hun (sowieso toch door de staat gesubsidieerde) producties komen kijken. Hoe minder volk, hoe grotere Kunst! * Hieraan moest ik denken toen ik de jongste balletproductie van Maurice Béjart zag op muziek van Queen. Een enthousiaste zaal die meezingt en in de handen klapt, ik heb het bij ballet nog nooit meegemaakt. En wat gebeurde er? Meteen werd mijnheer Béjart door het balletwereldje verloochend. Publiek dat zich amuseert, dat kan toch geen Kunst zijn? * Meezingen en meeklappen was er niet bij 25 jaar geleden als het Ballet van Vlaanderen optrad in de opera, maar de vier stukken op muziek van Philip Glass, Arvo Pärt, Sergei Prokofiev en Franz Schubert zijn zeker te genieten door eenieder met een open geest. Vooral dankzij twee jonge Belgische choreografen. (RDS in HLN van 19/5/1998)

Sergei Prokofiev (1891-1953)

Sergei Prokofiev (1891-1953)

Als Dirk Tanghes “Romeo en Julia” één van mijn mooiste theaterervaringen is, dan is de muziek voor het bal van de twee geliefden van Verona mijn mooiste balletervaring, zoals ik nog niet zo lang geleden schreef t.g.v. de dertigste verjaardag van mijn interview met ballerina Dawn Fay. En wie schreef die muziek? Jawel, Sergei Prokofiev, de man die vandaag precies zeventig jaar geleden is overleden.

Lees verder “Sergei Prokofiev (1891-1953)”