Nederlands onderzoek heeft uitgewezen dat de voornaamste reden waarom ‘de man in de straat’ wegblijft uit de cultuurtempels NIET de toegangsprijs is (eerste klasse-voetbal b.v. is veel duurder), maar vooral de houding van de kunstenaars zelf. Die WILLEN eigenlijk niet dat het grote publiek naar hun (sowieso toch door de staat gesubsidieerde) producties komen kijken. Hoe minder volk, hoe grotere Kunst! * Hieraan moest ik denken toen ik de jongste balletproductie van Maurice Béjart zag op muziek van Queen. Een enthousiaste zaal die meezingt en in de handen klapt, ik heb het bij ballet nog nooit meegemaakt. En wat gebeurde er? Meteen werd mijnheer Béjart door het balletwereldje verloochend. Publiek dat zich amuseert, dat kan toch geen Kunst zijn? * Meezingen en meeklappen was er niet bij 25 jaar geleden als het Ballet van Vlaanderen optrad in de opera, maar de vier stukken op muziek van Philip Glass, Arvo Pärt, Sergei Prokofiev en Franz Schubert zijn zeker te genieten door eenieder met een open geest. Vooral dankzij twee jonge Belgische choreografen. (RDS in HLN van 19/5/1998)
dagelijks iets degelijks 