Tag: Wiet van de Leest

Will Tura wordt 85!

Will Tura wordt 85!

“Will Tura kan het hommageconcert voor zijn 85e verjaardag op de Grote Markt in Veurne niet bijwonen om gezondheidsredenen. Dat laat zijn familie weten,” zo meldt vrtnws. “Jammer, maar alle begrip”, zegt organisator Pieter Dewulf. Helmut Lotti, Paul Michiels, Jelle Cleymans, Free Souffriau, Sandrine en Jan Wuytens zullen nummers van de ereburger van de stad brengen. Vanaf 15 uur zullen daar de bekendste liedjes van Will Tura live gebracht worden in het historische decor van zijn geboortestad. Twee jaar geleden werd bekend gemaakt dat Will aan Alzheimer leed. Ik wens hem uiteraard het allerbeste toe, ook al omdat ik goede herinneringen aan hem bewaar, zoals zal blijken uit onderstaand artikel…

Lees verder “Will Tura wordt 85!” →

Veertig jaar geleden: Live Aid

Veertig jaar geleden: Live Aid

Meer dan honderdzestigduizend toeschouwers en vermoedelijk twee miljard televisiekijkers. Het is duidelijk dat we het niet hebben over een voorstelling in een of ander Cultureel Centrum in « de Vlaanders ». Live Aid dus en een succes zonder voorgaande. Op één dag werd zo’n drie miljard Belgische frank ingezameld voor hongerend Afrika. Sommigen zien initiatiefnemer Bob Geldof (zanger van The Boomtown Rats) dan ook reeds als Nobelprijswinnaar voor de vrede en, ja, als ooit een Kissinger en een Begin met deze prijs konden gaan lopen, dan mag dat voor ons best.

Lees verder “Veertig jaar geleden: Live Aid” →

John Renbourn (1944-2015)

John Renbourn (1944-2015)

Het is al tien jaar geleden dat de Engelse gitarist John Renbourn, bij ons vooral bekend van de folkrock-groep Pentangle, is overleden. Alhoewel ik nog niet zo lang geleden een heel interessante documentaire serie op de BBC heb gezien over de geschiedenis van de Engelse volksmuziek (waarin hij dus ruimschoots aan bod kwam), dacht ik niet dat ik een speciale bijdrage aan hem kon wijden om de eenvoudige reden dat ikzelf er niets over te vertellen heb. Maar tot mijn stomme verbazing leverde enig zoekwerk op dat ik de man zowaar nog aan het werk heb gezien en gehoord, met name in Beveren in de zomer van 1979. Uit zijn Wikipedia leer ik verder nog dat hij een klassieke opleiding heeft gevolgd en vanaf de jaren tachtig is hij dan ook naar de klassieke muziek, meer bepaald wat men dan noemt “the early music” teruggekeerd…

Lees verder “John Renbourn (1944-2015)” →

45 jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest

45 jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest

“Op 30 januari 2018 was er de tweede hoorzitting over het kunstenaarsstatuut in de commissie sociale zaken van het federaal parlement, onder voorzitterschap van Vincent van Quickenborne,” zo schrijft men op de website van ArtistsUnited, waar ik ook bovenstaande foto heb geleend. Deze vereniging heeft enkele concrete ideeën om het statuut te verbeteren en een aantal minder geslaagde zaken uit het verleden op te lossen, zo lees ik verder nog. Ongeveer zo’n twintig jaar heb ik mij bezig gehouden met een sociaal statuut voor de artiest (dat er pas sinds een paar jaar is). Eerst als journalist op De Rode Vaan, daarna bij de Vlaamse Socialistische Zelfstandigen en tenslotte ook in de Centrale voor Socialistische Cultuurbeleid en de Adviesraad voor Muziek. Ik begin met het eerste debat hierover, dat 45 jaar geleden heeft plaats gehad en enkele dagen later is verschenen in De Rode Vaan…

Lees verder “45 jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest” →

45 jaar geleden: “Verschrikkelijk verstandig”

45 jaar geleden: “Verschrikkelijk verstandig”

Frank Jacobs was in “De Rode Vaan” wel erg enthousiast over de voorstelling van “De Kikeri-kisten” (ook over de kinderliedjes die Raymond voor deze voorstelling schreef), maar Raymond zelf zal daar wel een andere mening over hebben, want dit vind je nooit terug in één of andere biografie. Dat in tegenstelling tot “Verschrikkelijk verstandig” dat hij in 1978 in de Beursschouwburg heeft gespeeld. Naast Raymond speelt hier ook trouwe miljonair Mich Verbelen mee. Zelf heb ik dan toch nog een soort van première meegemaakt. Marleen Merckx had immers haar voet gebroken, zodat Katia De Leeuw na amper twee repetities dit stuk van Marc Didden naar de Franse absurdist Roger Vitrac (“Victor ou les enfants au pouvoir”) opnieuw lanceerde. Het mirakel is echter niet gebeurd. Hoezeer we Katia’s inspanning ook waarderen, het was duidelijk dat ze nog niet “ingespeeld” was.

Lees verder “45 jaar geleden: “Verschrikkelijk verstandig”” →

Vijftien jaar geleden: een examen voor streetbuskers!

Vijftien jaar geleden: een examen voor streetbuskers!

In 2008 hield de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB zowaar audities voor straatmuzikanten die wilden optreden in de metro. In totaal werden er honderd vergunningen uitgereikt. Op zich is dit zo onzinnig als maar kan, maar anderzijds heb ik het eens meegemaakt dat, terwijl uit de luidsprekers van de metro het concerto voor twee violen van Bach weerklonk (*), een busker mij kwam vereren met een of ander melodietje op een krakkemikkig mondharmonicaatje. En dan werd ik nog verondersteld van hem hiervoor te betalen ook! Nooit heb ik zozeer het gezegde van Godfried Bomans verwenst dat “het beter is mondharmonica te spelen dan naar Bach te luisteren”!

Lees verder “Vijftien jaar geleden: een examen voor streetbuskers!” →

45 jaar geleden: de roem van Rum

45 jaar geleden: de roem van Rum

Rum, de naam zegt het al : als vloeibaar goud op de tong laat zowel de drank als de groep zich definiëren. Een andere vaak gehoorde vergelijking is die met een diamant. Geen wonder dus dat deze Leuvense groep tijdens het festival van Lausanne (Zwitserland) de « Grand Prix Diamant » kreeg voor haar jongste elpee « Hinkelen » (foto Erik Westerlinck).

Lees verder “45 jaar geleden: de roem van Rum” →

Tien jaar geleden: de musicus als nowhere man

Tien jaar geleden: de musicus als nowhere man

Op een debat voor Radio 3 (“de musicus als nowhere man”) wees Johan Huys, voormalig adviseur van minister Dewael, er reeds op dat alle “klassieke” orkesten met verschillende statuten werken (bedienden, ambtenaren enz.). Maar zelfs zonder de problemen van de freelancers te willen wegmoffelen, dient erop gewezen, aldus Huys, dat de vraag naar een statuut vooral afkomstig is vanuit de popmuzikanten, want dat klassieke muzikanten sociaal gezien eigenlijk nog goed af zijn. De uitzonderingen zijn misschien juist de solisten en de beoefenaars van kamermuziek, die qua structuur eigenlijk nog het meest met popmuzikanten kunnen worden vergeleken. Vandaar allicht dat op het ministerie ene Koen Wauters zich nog ooit over dit probleem heeft ontfermd? (Of althans deed alsof…)

Lees verder “Tien jaar geleden: de musicus als nowhere man” →