Tars Lootens viert ook al zijn zeventigste verjaardag. Ik ken hem al van in de tijd dat hij bij Johan Verminnen speelde (zie bovenstaande foto), maar ik ben hem pas jaren later officieel gaan interviewen toen hij zijn eigen CD “Tarsando ma non troppo” uitbracht.
Lees verder “Tars Lootens wordt zeventig…”
Op Where DIRK NOYEN meets TARS LOOTENS vinden we het Concertino weer dat Tars Lootens voor die andere fagottist, Francis Pollet, heeft geschreven. Hier krijgen we het, zoals op deze hele cd trouwens, in een jazz-arrangement. Jazz met in de hoofdrol een fagotspeler, het blijft merkwaardig. Behalve een paar bewerkingen van klassiekers, bevat de cd uitsluitend composities van Tars Lootens (Travel Sound TS960108).
Dirk Noyen is een Belgische fagottist (°1959, Turnhout) die laureaat werd in de Tenutowedstrijd 1985. Hij studeerde aan het Lemmensinstituut bij F.De Jonghe. Hij is lid van het Telemann Consort, het Trio Devienne en het Flanders Woodwind Trio en tevens lessenaar-aanvoerder bij het orkest van de Muntschouwburg en docent fagot en kamermuziek aan het Lemmensinstituut. Hij heeft ook reeds CD’s opgenomen met de London Philharmonic.
Lees verder “25 jaar geleden: CD van Dirk Noyen & Tars Lootens”
In Gent waren in de sixties vooral de volgende groepen actief: The Ropes (met Roel Van Bambost en Philippe Venneman), The Bluesworkshop van Roland, Clee’s Five (met Jean Blaute en Clee Van Herzele) en natuurlijk The New Inspirations (met Danny Sinclair, Daniel Provo en Gilbert Remue). Maar daarnaast waren er b.v. ook The Blue Devils uit Wachtebeke met aan de drums Marc Van Herzele (later bij Kandahar).
Lees verder “Hoe zou het nog zijn met… ? 6.Marc Van Herzele”
In 1986 trouwt Johan Verminnen met het gewezen fotomodel Catherine Mattelaer die gedurende acht jaar de gezellin van Roland Van Campenhout was geweest, maar volgens de legende ook begeerd werd door Tim Hardin, Boz Scaggs en Van Morrison. Samen maken ze Paulien, wat Verminnen tot een liedje inspireert.
Lees verder “Johan Verminnen op latere leeftijd”
Vandaag: hulde aan Françoise Vanhecke in Logos. De foto van Françoise Vanhecke is van Jkattebeke via Wikipedia.
Lees verder “Twintig jaar geleden: cultuur in Gent”
In 1975 won Johan Verminnen (foto Jo Clauwaert) ook nog even het “Festival de la Chanson Française” waarna hij besloot zich serieus op de Franstalige markt te gooien, wat tot nog toe niet helemaal gelukt is, ook niet met “Je ne suis pas un flamand rose”, een franstalige elpee die zoals gebruikelijk een allegaartje van origineel werk en vertalingen van “greatest hits” is. Voor Vlaamse oren zijn vooral de titelsong, “Pauvre boxeur amoureux” en “Le ciel est le toit de ma maison” aangewezen. “Guitares à credit” (subliem!) en “Samedi soir” klinken zelfs beter dan in het Nederlands. Dit was nota bene ook de eerste elpee die Jean Blaute heeft geproduced. Jean (in Humo): “Herbie Flowers speelde hierop mee, die toen net Lou Reeds Walk on the wild side had opgenomen. Wel, zo’n ervaring zet een norm, waar je niet graag meer onder gaat.”
Lees verder “Je ne suis pas un Flamand rose”
Het is vandaag ook al dertig jaar geleden dat de Amerikaanse tenorsaxofonist Dexter Gordon is gestorven. Hij wordt beschouwd als een van de eerste bebop tenorsaxofonisten. Op een uit 1948 daterende foto, genomen tijdens een optreden in The Royal Roost, staat hij afgebeeld terwijl hij een sigaret rookt. Deze foto zou later een van de iconen uit de geschiedenis van de jazz worden. Gordon was een grote man van meer dan 1m90, vandaar zijn bijnaam Long Tall Dexter. In 1986 was hij genomineerd voor een Oscar voor zijn rol in de film Round Midnight, de film die Jan Schiettekatte tot de jazz bekeerde.
Lees verder “Dexter Gordon (1923-1990)”
Jazzbassist en decorateur Marc Van Garsse viert morgen zijn 75ste verjaardag. Ik ben hem meer dan veertig jaar geleden gaan interviewen voor het gewestelijke weekblad De Voorpost, vandaar dat in de inleiding de band met Sint-Niklaas zo wordt beklemtoond…
Lees verder “Marc Van Garsse wordt 75…”
Het is alweer tien jaar geleden dat we in Knokke-Heist afscheid moesten nemen van zanger en kunstschilder Guido Wolfaert. Hij is amper 58 jaar geworden. Guido zal vooral blijven leven als lid van de Gentse popgroep The New Inspiration. Hij was met name de leadzanger op de hits “Rainbow, I love you” en “Judy please”.
Lees verder “Guido Wolfaert (1950-2008)”
dagelijks iets degelijks 