Het is ook alweer vijf jaar geleden dat de Nederlandse dichter Leo Vroman is overleden. In 2008 pakte hij nog uit met een dichtbundel die hij de toepasselijke titel “Nee, nog niet dood” meegaf. Een jaar later werd hij zelfs wat overmoedig en noemde hij een nieuwe bundel “Soms is alles eeuwig”. Nou, eeuwig is hij niet meegegaan, zoveel is zeker, maar anderzijds doet het mij plezier dat de man, althans geestelijk, in goede gezondheid net geen honderd jaar geworden is.