Tag: Sam Bogaerts

Alois Alzheimer (1864-1915)

Alois Alzheimer (1864-1915)

Het is vandaag al 110 jaar geleden dat de Duitse neuropatholoog en psychiater Alois Alzheimer is overleden. Ik mag hem hier zeker niet vergeten te vermelden (daar is de eerste grap al!) want zijn naam gaat hier nogal vaak over de tong. De laatste keer zelfs tegenover mijn huisarts. Maar die vond dat er niks aan de hand was: “Iedereen vergeet wel al eens iets.” Daarom hou ik deze bijdrage in de luchtige sfeer, ook al betreft het hier een ernstige ziekte natuurlijk. Maar zelfs al zou mijn dokter ongelijk hebben, dan nog kunnen we er maar beter om lachen, zoals Beaumarchais placht te zeggen: “Je ris de peur d’être obligé d’en pleurer”. En daarom herdenk ik de dood van de eerbiedwaardige dokter met een recensie van het stuk “Tante Euthanasie gaat achteruit” van Kamagurka, waarin de dokter ook een rol mag vertolken…

Lees verder “Alois Alzheimer (1864-1915)” →

55 jaar geleden: “As you like it” in de Germaanse

55 jaar geleden: “As you like it” in de Germaanse

Wie de succesrijke film “Shakespeare in love” heeft gezien (foto), heeft daaruit wellicht het best onthouden dat het spel van de geslachten in Shakespeares tijd vreselijk ingewikkeld was. Op het toneel, wel te verstaan. Er was de verordening dat alleen mannen toneel mochten spelen, zodat automatisch alle vrouwenrollen door mannen (knapen als het meisjes betrof) dienden te worden gespeeld. Kwam daarbij dat een geliefkoosd procédé op de scène travestierollen waren. Dat wil dus zeggen mannen die vrouwen spelen of vrouwen die mannen spelen. Met dien verstande uiteraard dat die vrouwen die mannen moesten spelen eigenlijk wel degelijk mannen wàren, gezien die verordening. Bent u nog mee? In zowat alle komedies van Shakespeare komt dit procédé voor, maar nergens is het zo complex als in “As you like it”, dat we vijftig jaar geleden hebben behandeld in de lessen van prof.Schrickx (of was het bij zijn assistent Jo De Vos?)

Lees verder “55 jaar geleden: “As you like it” in de Germaanse” →

25 jaar geleden: cultuur in Gent (673)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (673)

Elvis Peeters is het muziekpseudoniem van Jos Verlooy (1957), afkomstig uit Grimbergen (Verbrande Brug), en tevens het schrijverspseudoniem van het duo bestaande uit Verlooy en zijn vrouw Nicole van Bael (foto Michiel Hendryckx via Wikipedia).

Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (673)” →

Veertig jaar geleden: jeugdtheater op keerpunt

Veertig jaar geleden: jeugdtheater op keerpunt

Een halve eeuw geleden namen enkele theaters het initiatief om zich te ontfermen over « de vergeten leeftijd », de tieners die te oud zijn voor kindertoneel en te jong (?) voor het « volwassen » theater. In 1985, bij de aanvang van het jaar van de jeugd, bleven er niet veel meer van die goede voornemens over. Niet te verwonderen eigenlijk want deze groepen waren de gemakkelijke punchbal voor kritiek uit twee richtingen. In feite waren zij het immers die ervoor moesten opdraaien dat « het » toneel zo weinig de jonge mensen aanspreekt (zie hiervoor ook de « Infolder » van Info-Jeugd).

Lees verder “Veertig jaar geleden: jeugdtheater op keerpunt” →

Dertig jaar geleden: heropening Minardschouwburg

Dertig jaar geleden: heropening Minardschouwburg

Dertig jaar geleden werd in Gent de Minardschouwburg van Romain Deconinck heropend. Dat gebeurde met een voorstelling van Pier Paolo Pasolini’s “Orgie” door het NTG in een regie van Sam Bogaerts. Een grotere klap in het gezicht van de liefhebbers van het volkstoneel van Romain Deconinck of van diegenen die hadden gedacht dat de Gentse amateurtheaters hier een onderkomen zouden kunnen vinden was niet mogelijk. Niet voor niets zegt de volksmond dan ook dat het beeld van Romain Deconinck er op de trappen bij zit met zijn rug naar de schouwburg, ‘om niet te moeten zien wat er momenteel op de scène opgevoerd wordt’. Het was immers een doelbewuste strategie van het stadsbestuur om deze schouwburg weliswaar prachtig te laten renoveren, maar dan nadien de deur enkel open te zetten voor de kapitaalkrachtige middenklasse die naar de Hogere Kunsten gingen kijken. Nochtans kunnen zij zich hun avondje uit gemakkelijk permitteren, maar toch gaan artistieke subsidies voornamelijk naar producties die zich tot die klasse richten: het bekende Mattheus-effect…

Lees verder “Dertig jaar geleden: heropening Minardschouwburg” →

Dertig jaar geleden: “Onder de torens” (Hugo Claus) in het NTG

Dertig jaar geleden: “Onder de torens” (Hugo Claus) in het NTG

“Onder de torens” werd in het NTG opgevoerd in een regie van Sam Bogaerts (“Claus is voor mij toch jarenlang een ouwe zeiker gebleven die enkele goede gedichten had geschreven”, HLN 15/10/93), die echter volgens Jef Demedts op de helft van de repetities niet eens aanwezig geweest was (tegen Ingrid van der Veken in Het Laatste Nieuws: “Ja, ik ben heel combattief als het om het NTG gaat, voor 75 procent zijn voorstellingen hier gered door de acteurs. Herinner je je die rel bij de opening van de nieuwe schouwburg met Onder de Torens van Hugo Claus? Wel, Sam Bogaerts is als regisseur op de helft van de repetities niet eens aanwezig geweest!”).

Lees verder “Dertig jaar geleden: “Onder de torens” (Hugo Claus) in het NTG” →

Dertig jaar geleden: “Het Salon” in het NTG

Dertig jaar geleden: “Het Salon” in het NTG

Sam Bogaerts was vanaf het seizoen 1993-1994 verantwoordelijk voor “Het Salon”, een “experiment” dat in dat seizoen is van start gegaan in het NTG. Sam Bogaerts is in Gent terechtgekomen na zijn “Hollands avontuur” (aan Toneelgroep Amsterdam hield hij naar eigen zeggen namelijk een heroïneverslaving over). Hij is altijd al een speciaal geval geweest. Hij is pas naar de toneelschool getrokken toen hij reeds 27 was. Daarvóór deed hij allerlei jobs: boekhouder, chauffeur, dokwerker, expediteur… Hij had immers zelfs niet eens de middelbare school uitgedaan. Het was pas toen zijn huwelijk op de klippen liep en hij een meisje ontmoette dat toneel studeerde dat hij ook enige belangstelling voor toneel begon te ontwikkelen. Ik zeg wel “enige”, want eigenlijk gaat hij ook nu nog altijd enkel “om professionele redenen” naar theater. Hij vindt het immers niet vervelend, maar overbodig. Zelfs het conservatorium in Brussel heeft hij niet afgemaakt, omdat hij ruzie kreeg met Jan Decorte (terecht m.i.: hij moest iemand écht pijn doen en dat weigerde hij). Dat maakte evenwel niet veel uit, want hij had toen al De Witte Kraai gesticht.

Lees verder “Dertig jaar geleden: “Het Salon” in het NTG” →