Mensen vragen mij wel eens waar nu juist het verschil zit tussen mijn passie voor het schrijven en de andere jobs die ik in mijn leven heb uitgeoefend (sociaal-cultureel werk, onderwijs, een bureaujobke bij een notaris, handenarbeid als jobstudent…). Ik antwoord dan meestal dat het heel eenvoudig is: bij al die andere jobs heb ik me op een of ander moment wel eens afgevraagd of ik dit nu wel écht wou doen, of ik m.a.w. daarmee gelukkig was. Terwijl deze twijfel bij de journalistiek nooit bij mij is opgekomen (in de tijd van De Rode Vaan, gebeurde het zelfs wel eens dat ik tijdens mijn vakantie langs liep op de redactie om even de handen uit de mouwen te steken: ik voelde me namelijk béter op de redactie dan op een of ander strand). Welnu, eigenlijk is dit gelogen. Eén keer (maar dan ook slechts één keer) is het voorgevallen dat ik mij als journalist ook deze vraag heb gesteld. En dat was na een interview met Antje De Boeck (foto YouTube). Ik was daar nochtans naartoe getrokken als “fan” (een foto van haar hing – naast tal van andere, akkoord – zelfs op mijn slaapkamer), maar het interview kwam maar niet van de grond, integendeel. En eigenlijk weet ik nog altijd niet hoe dat kwam.