Terwijl er 25 jaar geleden buiten zeven zonnen schenen (net als nu), toch gingen we met z’n allen naar het land van de rijzende zon in de Vlaamse Opera! (“Madama Butterfly” van Giacomo Puccini in een regie van Robert Carsen)
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (786)”
Puccini’s “Madama Butterfly” in een regie van Robert Carsen in de Vlaamse Opera (foto Pinterest)
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (785)”
De zogenaamde “professorentafel” op het lunchconcert in de foyer van de opera. We herkennen links Dr.Geirnaert, de gynaecoloog die Philippe Herreweghe nog heeft gelanceerd, en naast hem prof.Hendrik Roels met zijn echtgenote (foto Johan Martens)
Lees verder “25 jaar geleden: lunchconcerten in de opera enorm populair”
De originele opera “Tosca” van Giacomo Puccini werd op 14 januari 1900 voor de eerste keer opgevoerd in het Teatro Costanzi in Rome o.l.v. Leopoldo Mugnone. Op 4 februari volgde een opvoering in de New Yorkse Metropolitan en in België genoot de Munt in 1904 de eer, terwijl de KVO in 1933 voor de eerste keer o.l.v. Renaat Veremans uitpakte met een Nederlandse versie van de hand van A.L.Baeyens.
Lees verder “125 jaar geleden: première van “Tosca” (Giacomo Puccini)”
Het is vandaag precies honderd jaar geleden dat de Italiaanse operacomponist Giacomo Puccini hier bij ons in Brussel is overleden aan keelkanker.
Lees verder “Giacomo Puccini (1858-1924)”
“A man for all seasons”, een film uit 1966…
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (660)”
De Canadese regisseur Robert Carsen viert vandaag zijn zeventigste verjaardag…
Lees verder “Robert Carsen wordt zeventig…”
Vandaag is het op de kop af 120 jaar geleden dat in de Scala van Milaan “Madama Butterfly” in première ging, het zoveelste meesterwerk van Giacomo Puccini. Toch had het daar op de dag van de première (nog) niet de schijn van: de opera flopte immers. Puccini begon onmiddellijk aan een omwerking die op 28 mei wél op succes mocht rekenen.
Lees verder “120 jaar geleden: de oerpremière van “Madama Butterfly””
Eigenlijk mogen we de weinig fijnzinnige criticus van de opvoering van “Aida” op het Festival van Verona in juli 1948 dankbaar zijn (*), want dankzij hem werd het genre opera van een gewisse dood gered. Het was voor Maria Callas immers de aanleiding om een drastische vermageringskuur te beginnen. Haar stem kreeg daardoor een hardere, metaalachtiger klank, maar vooral: zij werd er zich van bewust dat opera op de eerste plaats theater is, dat je daar niet enkel je vocale kunstjes staat te verkopen, maar dat je acteert met je hele lijf. Hààr transformatie leidde de dood in van de Bianca Castafiori’s en bracht interessante regisseurs (Luchino Visconti, Franco Zeffirelli) naar de operazalen. Marc Clémeur, de intendant van de Vlaamse Opera heeft ooit eens gezegd: “Het is heel belangrijk voor de geloofwaardigheid om jeugd op de scène te zien. Mijn criteria zijn eerst en vooral dat ze er goed uitzien, dat is belangrijk. Uiteraard moeten ze ook een fantastische stem hebben. En als ik ze op een auditie goed heb bevonden, ga ik naar een van hun optredens om ze als acteur op de scène te zien.”
Lees verder “75 jaar geleden: operaregie of het nut van olifantenpoten”
In 1990 werden « de drie tenoren » een begrip ter gelegenheid van hun optreden tijdens het wereldkampioenschap voetbal in Italië. Luciano Pavarotti zong toen onder meer « Nessun dorma » uit de opera « Turandot », waarmee hij op dat moment aan de top prijkte van de Engelse hitparade, aangezien de BBC met dit nummer haar voetbalreportages inleidde. Nu is het laatste waarvan ik operadirecteur Marc Clemeur zou verdenken toch wel dat hij een voetbalfan zou zijn! En toch vraag ik me af of het nu puur toeval is dat hij de herneming van deze opera van Giacomo Puccini precies tijdens de finale van het wereldkampioenschap heeft gepland. De originele opvoering in de Vlaamse Opera had immers plaats in oktober 1992. In « traditionele » ensceneringen wordt er in deze opera geregeld met (gekroonde) hoofden gevoetbald (er rollen immers nogal wat prinselijke koppen), maar Robert Carsen heeft er in de Vlaamse Opera een « Freudiaanse » interpretatie aan gegeven. Wat met een frigide prinses, die iedere prins die haar niet kan doen klaarkomen het hoofd laat afhakken, natuurlijk geoorloofd is. (RDS in HLN, 9/7/1998)
dagelijks iets degelijks 