Mijn vroegere collega en mentor bij De Rode Vaan, Lode De Pooter, had een heel eigen taalgebruik dat ook zijn weg vond naar dat van zijn collega’s (men noemt zoiets: “idiolect”, een soort van “dialect”, maar dan enkel voor een heel beperkte groep). Enkele voorbeelden:
Lees verder “Het idiolect van Lode De Pooter”
Het is vandaag 35 jaar geleden dat Jef Turf door het partijbestuur van de Communistische Partij werd ontslagen als politiek directeur van De Rode Vaan. Daarop nam Jef ontslag, waarbij hij werd gevolgd door de voltallige redactie. Evenwel niet in één keer omdat sommigen (waaronder ikzelf) eerst op zoek gingen naar ander werk. Bij mij werd dat dan woordvoerder van minister De Batselier, een rampzalige beslissing. Een maand na mij trok de laatste redacteur, Jan Mestdagh, de deur achter zich dicht. Hij ging naar de Centrale voor Socialistisch Cultuurbeleid, waar ik een vijftal jaren later me bij hem zou voegen. Alweer een rampzalige beslissing!
Lees verder “35 jaar geleden: Jef Turf ontslagen als politiek directeur”
Het is al vijf jaar geleden dat Willy Courteaux is overleden, de vroegere journalist bij Humo en eminente vertaler van het werk van William Shakespeare. Wie over die twee aspecten meer wil vernemen, moet doorklikken naar de items die ik daaraan heb gewijd. Hieronder volgt de neerslag van een “bezoek” bij hem thuis dat Filip Delmotte en ikzelf in de woelige periode begin 1989 hebben afgelegd (de rubriek “Het bezoek” in de vernieuwde Rode Vaan was precies een kopie van het fameuze “Humo sprak met”). De tekst is uitgeschreven door Filip Delmotte. Ik kan me van dit interview helaas niet zo heel veel meer herinneren. Wellicht was mijn inbreng minimaal (Shakespeare). Ik herinner me nog wel dat we heel bewust niet de persoonlijke toer zijn opgegaan. Zo hebben we met geen woord gerept over zijn zoon Wolfgang en of hij eventueel nog andere kinderen had. Volgens het doodsbericht, opgesteld door zijn echtgenote Jeanne Soens, was dat inderdaad het geval, maar ze worden niet bij name genoemd. Pas bij zijn dood vernam ik overigens ook dat Willy Courteaux tot de Gravensteengroep behoorde, al stond hij bij de regionale verkiezingen van 2004 wel op de lijst van de Vlaamse Democraten Brussel, een linkse scheurlijst van de N-VA.
Lees verder “Willy Courteaux (1924-2017)”
Vandaag is het precies 35 jaar geleden dat mijn leermeester bij De Rode Vaan, Lode De Pooter, officieel met pensioen is gegaan. In de praktijk maakte dat weinig verschil uit: Lode bleef haast dagelijks naar de redactie komen om daar zijn functie als redactiesecretaris uit te oefenen, ook al was deze functie na zijn pensionering theoretisch aan mij toegewezen. Dat heeft echter nooit problemen gegeven, Lode en ik, die in de nieuwe lokalen van de Lemonnierlaan naast elkaar zaten, bleven gewoon de taken verdelen naargelang het uitkwam.
Lees verder “35 jaar geleden: Lode De Pooter met pensioen…”
Het is vandaag al 25 jaar geleden dat oud-Rode Vaan-redacteur Vic Van Saarloos is overleden. Hij was amper zeventig jaar geworden. Op weg naar zijn crematie reed mijn toenmalige vriendin hopeloos verloren, zodat we pas op het kerkhof arriveerden toen alles al achter de rug was. Ik had nog net de kans om mijn medeleven te betuigen aan zijn weduwe. Van de andere aanwezigen herkende ik niemand, tenzij… Jan Debrouwere.
Mosterd. Vi-Va-Sa. Het is eens iets anders dan politiek secretaris of federaal afgevaardigde. Vic Van Saarloos wàs dan ook anders. Nochtans was ook hij een Gerard Van Moerkerke-product, wat zijn carrière bij De Rode Vaan betreft. Het is immers bij hem dat Vic ging aankloppen in 1953 toen hij bij Mercantile in Antwerpen aan de deur was gevlogen.
Toch heeft ook vinnige Vic ooit nog een partijfunctie opgenomen. Gedurende één jaar (1956), in Antwerpen. Dat hoorde toen zo, veronderstellen we.
In 1959 werd hij daarbij ook nog vertegenwoordiger van het Chinese Persagentschap, wat gewoon inhield dat hij dagelijks een twintigtal lijntjes moest doorseinen. Maar lang heeft ook dat niet geduurd want belangrijke politieke verschuivingen hebben daar in 1963 een stokje voor gestoken.
Maar welk stokje werd er eigenlijk tussen Vic en De Rode Vaan zelf gestoken? Hij die zoals hij zelf zegt zijn hart heeft verpand aan De Rode Vaan “net of dat blad van mij zou zijn”…
Dat blijkt een lastige vraag te zijn. Vic staart een tijdje voor zich uit (worden wij te pathetisch als we schrijven dat we menen dat zijn ogen enigszins vochtig worden?) en springt dan plots recht. “Een ogenblikje!”
Op een wip is hij de kamer uit en we horen hem op de trap stommelen. Even later is hij er weer, gevolgd door zijn twee trouwe maar gecastreerde katers, en met twee boekjes in de hand. “Hier,” zegt hij en hij duwt ons volgend gedicht voor de neus:
Dertig jaar geleden werd de vernieuwde Rode Vaan voorgesteld. Dat gebeurde in de Brusselse Ancienne Belgique (op de achtergrond van bovenstaande foto kan men Jari Demeulemeester herkennen) en ging ironisch genoeg (of moet ik zeggen: cynisch genoeg?) gepaard met een huldiging van Lode De Pooter, toch wel één van de grote symbolen van “de oude Rode Vaan”. Ik had de twijfelachtige eer de huldigingsrede te mogen uitspreken (maar voor Lode deed ik dat wel met veel plezier), achter mij zie je nog net een stukje van mijn collega Jan Mestdagh (en van Maggy, de vrouw van Lode) en de foto werd genomen door Jo Clauwaert. En dat was al wat er nog restte van “de oude Rode Vaan” en binnen het half jaar zouden ook die laatste restanten opgeruimd worden. Met dien verstande dat wij, net zoals degenen die ons waren voorgegaan, wel uit vrije wil weg gingen, we werden niet ontslagen – al is “uit vrije wil” toch ook niet de juiste uitdrukking… Na het verschijnen van het proefnummer publiceerde de nieuwe redactie, geleid door Miel Dullaert en Filip Delmotte, enkele reacties, die natuurlijk niet lukraak waren gekozen…
Lees verder “Dertig jaar geleden werd de vernieuwde Rode Vaan voorgesteld”
dagelijks iets degelijks 