35 jaar geleden: Jef Turf ontslagen als politiek directeur

Het is vandaag 35 jaar geleden dat Jef Turf door het partijbestuur van de Communistische Partij werd ontslagen als politiek directeur van De Rode Vaan. Daarop nam Jef ontslag, waarbij hij werd gevolgd door de voltallige redactie. Evenwel niet in één keer omdat sommigen (waaronder ikzelf) eerst op zoek gingen naar ander werk. Bij mij werd dat dan woordvoerder van minister De Batselier, een rampzalige beslissing. Een maand na mij trok de laatste redacteur, Jan Mestdagh, de deur achter zich dicht. Hij ging naar de Centrale voor Socialistisch Cultuurbeleid, waar ik een vijftal jaren later me bij hem zou voegen. Alweer een rampzalige beslissing!

Hoe eigenaardig het ook lijkt, maar in al die tijd dat ik op De Rode Vaan werkte, heb ik nooit een interview afgenomen van Jef. Dus ook niet over De Rode Vaan. Bij nader inzien is dit nochtans niét zo eigenaardig. Dat Jef niet tot het oorspronkelijke “puikje” behoorde dat we selecteerden ter gelegenheid van de zestigste verjaardag was bijvoorbeeld doodnormaal. Hij was toen immers “slechts” politiek directeur. En wij waren doelbewust op zoek naar “echte” journalisten en geen politieke mandatarissen. De journalistieke taak van een politiek directeur beperkte zich immers tot een wekelijks editoriaal (*). Marcel Christiaens was weliswaar een uitzondering, maar ook hij was eerder een “financieel beheerder” (en als dusdanig dagdagelijks met het uitgeven van het blad bezig) dan iemand met een politieke functie. Omgekeerd was dat ook de reden waarom we Jan Debrouwere niét hadden geselecteerd. Jan, nochtans “een echte journalist”, was namelijk ook een tijdlang politiek directeur geweest (voorafgaand aan Jef Turf met name) en we wilden op dat vlak alle polemieken uit de weg gaan.
Later zou Jef wél “als een echte journalist” op de redactie komen werken, maar de kans om hem alsnog over het blad te kunnen interviewen was snel verkeken, toen Jef in een interview aan ons Nederlandse zusterblad “De Waarheid” de te nadrukkelijke invloed van de partij aankloeg in beide bladen (zie verder). Dat was trouwens een van de aanleidingen die uiteindelijk zouden resulteren in de gebeurtenissen die ik op het einde van het gesprek met Piet Lampaert heb geschetst.
Aangezien ik echter van oordeel ben dat een geschiedenis van De Rode Vaan onvolledig zou zijn, indien Jef niet aan het woord zou komen, publiceer ik hierbij (met vriendelijke toestemming van de auteur) een fragment uit de scriptie die Susan De Coninck aan Jef Turf heeft gewijd. Het betreft uiteraard het fragment dat het conflict tussen redactie en partij behandelt. Wie de hele scriptie wil lezen (“Jef Turf, een politieke identiteit van een communist”) kan terecht op http://www.ethesis.net.

Ronny De Schepper

3.4 De aanleidingen tot het ontslag van Turf

De politieke neergang van Turf is reeds geruime tijd bezig. Het blijvend streven naar de omvorming van de partij, levert hem heel wat politieke vijanden op die in hun restauratiepogingen orde op zaken willen brengen. Met Turf erbij, zou dit nooit lukken. Daarom zoekt men al een hele tijd naar aanleidingen om Turf politiek buiten spel te zetten. Dit deed hij zelf in de nationale partijleiding en de Vlaamse Gewestraad, waardoor enkel de Rode Vaan nog overblijft. Aanvankelijk is het niet de bedoeling om hem uit te partij te sluiten. Door de hevige reactie van Turf, gebeurt dit wel omwille van insubordinatie. Mensen als Koen Calliauw hebben om dezelfde reden de partij moeten verlaten, wat aantoont dat Turf moet geweten hebben welke gevolgen zijn acties en reacties konden opleveren. Op die manier worden de zaken te veel bekeken vanuit een rationele invalhoek. Op het moment zelf spelen verhitte gemoederen en hevige emoties mee, waardoor je ermee moet rekening houden dat rationeel denken niet altijd heeft geprimeerd.

3.4.1 De problemen met N.V. Volksuitgave

Vanaf 1981 krijgt de redactie van de Rode Vaan problemen met de Vlaamse Progressieve Uitgeverij (VPU). Raymond De Smet, Jan Debrouwere en Turf staan niet meer op de personeelslijst, zonder hen hiervan te verwittigen. Hierdoor wordt hun uitkering en verzekering geblokkeerd. De uitgeverij voelt zich hiertoe gedwongen omdat de partij hen niets meer laat drukken. Ze vindt het onrechtvaardig dat de K.P.B. veranderd is van uitgever omdat ze veel inspanningen heeft geleverd om haar klant goed te behandelen: veel kosten werden niet doorgerekend aan de partij. Het feit bijvoorbeeld dat de redactie de Rode Vaan op speciaal papier laat drukken, wat niet altijd te verkrijgen is, dwingt hen tot de aankoop van grote voorraden die moeten gestockeerd worden. Deze ruimte rekent de uitgeverij bijvoorbeeld niet aan.[520] De K.P.B. schakelt over naar N.V. Volksuitgave. (**)
Rond 1983 ontstaan er problemen tussen deze uitgeverij en Turf.[521] Deze lopen hoog op wanneer Turf zijn vermoedens uit over de geldverduistering van de uitgeverij, door te hoge prijzen te rekenen voor het materiaal van de Rode Vaan. In een schrijven aan voorzitter Moins eist hij een volledige prijsofferte.[522] Uiteindelijk verhuist de uitgeverij uit de partijgebouwen van de K.P.B. omwille van de problemen. De te hoge prijzen worden volgens Turf veroorzaakt door een slecht beheer. Een andere drukkerij drukt de kosten met 1.3 miljoen. Hiermee zijn Jos Wolles en Ludo Loose het niet eens. Ze vinden dat deze kwestie op de V.G.R. moet komen. Er moet een kosten-batenanalyse komen van het blad, het conflict met N.V. Volksuitgave moet opgelost worden en het blad moet een nieuwe functie krijgen. Voor Loose is er meer nood aan een partijblad. Als de Rode Vaan verder wil blijven bestaan op haar eigen manier, moet ze instaan voor haar eigen financiën. De financiële inbreng van de partij moet geminimaliseerd worden. Voor Turf kan dit niet. 80 % van de lezers zijn geen lid van de partij. Hij wil geen kwaliteitsvermindering maar een andere formule. Er moet een compromis komen met de partijleiding.[523] Op het einde van de vergadering van de V.G.R., komt het besluit dat het conflict te wijten is aan Turf. Zijn naam wordt niet genoemd, men verwijst naar de vroegere directeur. Deze heeft door zijn ‘persoonlijkheid en zijn neiging tot quasi-autocratisch handelen en frustratie’ de vervreemding met de leiding versterkt.[524] Verder moet er een einde komen aan de cumulatie van politiek directeur en Vlaams voorzitter. Als de directeur geen schakel is naar de V.G.R., is hij een bron van vervreemding.

3.4.2 De besparingen

Het tijdschrift kampt al geruime tijd met financiële problemen omwille van het beperkte lezerspubliek. Dit maakt het steeds duurder, waardoor de partij steeds meer moet bijspringen. Dit is uiteraard niet vol te houden, waardoor de Rode Vaan en de V.G.R. reeds in 1986 een eerste aanvaring hebben. De partijleiding eist een volledige hervorming van het blad, waartegen de redactie protesteert.[525] Om het blad te redden, zet de redactie een grote actie op touw. In 1987 komt er een grote campagne om het lezerspubliek van de Rode Vaan uit te breiden. Het objectief van deze campagnes bestaat uit 500 nieuwe abonnementen en het verzamelen van 500.000 fr. steun om een publiciteitscampagne te kunnen financieren. Deze is succesvol, men haalt zelfs 100.000 fr. meer op dan het vooropgestelde doel, niettegenstaande de weigering mee te werken door federaties als Antwerpen en verscheidene leden van het Politiek Bureau. Het feit dat Turf geen basis meer had op nationaal vlak, verklaart waarom deze reddingspoging voor de eurocommunistische Rode Vaan niet algemeen gesteund wordt.[526]
Het conflict escaleert naar aanleiding van de jaarlijkse begroting van de partij. Op 1 januari 1987 blijkt dat de partijleiding het budget van het blad terugschroeft en een andere conceptie van het blad in het hoofd heeft. De redactie hoopt op een onderhoud om dit te bespreken.[527] Ludo Loose, voorzitter van de V.G.R. sinds 1986, vraagt een organische verbinding tussen de partij, de redactie en de werkgroep Rode Vaan. De verbinding kan Turf beamen, maar er kan niet geëist worden dat alle journalisten naar elke partijvergadering moeten komen, daarvoor hebben ze geen tijd.[528] De 2.7 miljoen besparingen worden volgens Emiel Dullaert verkeerd voorgesteld door Turf. Dat geld neemt men niet zo maar af, men wil tegelijkertijd investeringen doen die het mogelijk maken te besparen op de productiekosten. De Rode Vaan moet meer binding krijgen met de partij zonder er een eng partijblad van te maken. Dit moet onder andere gebeuren door de journalisten dichter te betrekken bij de partij, wat hen niet verplicht tot militant lidmaatschap.[529]Piet Lampaert sluit zich aan bij Turf. De Rode Vaan was een open progressief blad dat de basisinstructies van de partij respecteerde. Als de partij verkondigt een blad te willen met de kenmerken die Dullaert propageert, dan is er geen nood aan verandering, de Rode Vaan heeft deze kenmerken reeds. De partijleiding maakt een omweg via de begroting, om van de Rode Vaan een partijblad te maken.
Volgens Turf evolueert de curve van de Rode Vaan niet parallel met de dalende lijn van de partij. Hij verklaart dit door de kwaliteit van het blad. De openheid voor dialoog, de professionaliteit en het toenemend aantal werknemers uit progressieve middens, maakten de Rode Vaan aantrekkelijk voor een groter publiek, zonder de basisoriëntatie van de partij in vraag te stellen.[530]Hij ziet de gebeurtenissen binnen de problemen waarmee het West-Europese communisme geconfronteerd wordt. In alle communistische partijen laaien conflicten op tussen de partijleiding en haar pers, veroorzaakt door ‘de onbekwaamheid van de communistische beweging om een geloofwaardig antwoord te vinden op de neoliberale agressie en met haar onvermogen de oude dogma’s te herzien’.[531] In Europa is er binnen de partijpers van de communistische partijen dezelfde problematiek terug te vinden. De redacties willen niet meegesleurd worden in de neergaande spiraal. Hiertoe willen ze een open en progressief weekblad behouden, op het moment dat de partijleidingen eerder een partijblad voor ogen hebben.[532]
In 1988 zet de V.G.R. haar offensief om opnieuw de controle te herwinnen over de Rode Vaan verder en kondigt 2.7 miljoen besparingen aan.[533] In de nationale begroting wordt bespaard waardoor beide regio’s moeten bezuinigen. In Vlaanderen gebeurt dit voor het grootste deel te nadele van de Rode Vaan: 2.7 van de 3.8 miljoen Belgische Frank. Volgens de redactie is het een nauwelijks verholen poging om het blad te liquideren.[534]Hierop komt hevige reactie. Turf vindt in de begroting voor 1.5 miljoen aan fouten, dewelke worden erkend door de partijleiding. Dit acht men echter niet belangrijk genoeg om de begroting te herzien. Naar de mening van Ludo Loose is de Rode Vaan onrendabel, per maand verliest men meer dan één miljoen Belgische Frank zonder dat het blad echt bijdraagt tot de verbreding van de beweging. Het blad kan zo niet blijven bestaan.[535]
Bij de publicatie van Turfs artikel over de besparingen op de Rode Vaan, komt er protest vanuit de V.G.R.[536] Turf schrijft over de opinie van een minderheid. Hij wordt voorgesteld een ander artikel te publiceren, wat hij weigert.[537] Hij vindt dit in contradictie met zijn taak als politiek directeur.[538] Hierop gaan we straks verder.

3.4.3 Nepotisme

Een andere aanleiding tot de ontploffing bij de Rode Vaan, ligt in de aanwerving van een nieuwe parttime kracht. De keuze is tussen M. Dekeersgieter en M. Mets. Ze hebben beide de vereiste beroepskwaliteiten op gebied van lay-out en reprofotografie. Turf beslist om Mets aan te werven omdat deze reeds werkervaring heeft. Hiertegen komt groot protest van het partijbestuur omdat Mets de stiefdochter is van Turf, waardoor hij beschuldigd wordt van nepotisme.[539] Daarbij komt dat ze de partner is van hoofdredacteur Lampaert (***). Dit zorgt voor het ontslag van Turf als politiek directeur, gegeven door de beheerraad van de V.P.U. omwille van zijn gebrek aan deontologie.[540] Naar de mening van Debrouwere was Mets een goede kandidate en betekende de beschuldiging slechts een aanleiding in de afrekening met Turf die reeds lang in aantocht was, denken we maar aan de petitieactie van 1982.[541] Zijn vervanger op de Rode Vaan is Miel Dullaert. Hierop reageert Turf verontrust en verontwaardigd. Hij eist eerherstel en zijn functie terug en legt klacht neer bij de commissie voor controle en interne democratie.[542] Het is een feit dat er op de redactie mensen werken die verwanten zijn van Turf, zoals zijn zoon, Jan Turf (****), de man van zijn stiefdochter, Piet Lampaert en nu wil hij zijn stiefdochter er ook bij. Er kan gesproken worden van een hechte band tussen het personeel, wat Turf de bijnaam ‘de patriarch’ oplevert. Op die manier kan Turf vertrekken van een trouwe basis in zijn pogingen de partijpolitiek te beïnvloeden. Wanneer mensen als Ludo Loose, Filip Delmotte en Miel Dullaert deel uitmaken van de beheerraad van de V.P.U. door het cumuleren van functies, wat ze Turf ook verwijten, beschikken ze over een ideale uitvalbasis om de macht van Turf in te perken. Door hun hervormingsprogramma komt het uiteindelijk tot het ontslag van Turf en de oprichting van een nieuwe, pluralistische uitgeverij: v.z.w. Markant.[543]

3.4.4 De Waarheid

Een volgende directe aanleiding bestaat uit een artikel dat Turf schrijft naar aanleiding van het faillissement van de krant van de Nederlandse communistische partij: De Waarheid.[544] Daarin legt hij het verband met de problemen van de Morgen, de Rode Vaan en de Waarheid. Hij schrijft dat de Rode Vaan vaak met financiële crisissen heeft af te rekenen, samen met het feit een onderdeel te zijn van een gemarginaliseerde partij. Toch bestaan er verschillen tussen de Waarheid en de Rode Vaan. Zo heeft het laatste volgens Turf een open karakter dat wordt verbonden aan de partij. Dit houdt voor hem geen contradictio in terminis in.[545] Naar de mening van Debrouwere was de idee van Turf inzake het magazine onmogelijk, er kan niet geëxperimenteerd worden met geld dat komt van verschillende sponsors en andere partijgelden. Daarbij komt dat vele partijleden weigerden de Rode Vaan in de vorm die Turf eraan had gegeven, nog te colporteren. We hadden het al eerder over het feit dat men zich afvroeg in welke mate de Rode Vaan nog het tijdschrift van en voor communisten was.[546]
Turf wil dit artikel in de Rode Vaan publiceren, maar krijgt het licht op rood van de partijleiding. Hij weigert het artikel te wijzigen. Uiteindelijk komt het tot een compromis: de versie van Turf wordt gepubliceerd met daaropvolgend de versie van de V.G.R.[547] Dit resulteert in het ontslag van Turf uit de Raad van Beheer en als afgevaardigd beheerder van de Rode Vaan. Men verwijt hem dat hij de Rode Vaan als uitvalsbasis gebruikt om zijn standpunten alsnog door te drukken. Dit kan uiteraard niet aanvaard worden door de partijleiding. Ook Turf ziet nu in dat het verkeerd was om na zijn verblijf binnen de hoogste politieke regionen van de partij toch nog druk uit te oefenen via de Rode Vaan.
Debrouwere karakteriseert hem als een man die gaat tot het uiterste, onvermurwbaar en niet bereid om toe te geven op belangrijke punten. Dit wordt enerzijds bevestigd door Turf zelf en anderzijds blijkt dit uit het verloop van zijn carrière: had hij deze eigenschappen niet bezeten, dan had hij niet doorgezet, maar als opportunist de meerderheid gevolgd. Het feit dat hij ook zeer hard kon optreden om zijn ideeën door te drijven, wordt beklemtoond in de federatie Gent. Hij pakt de afdeling Sint-Niklaas zeer hard aan omwille van conservatief leider Karel Maes. Als federatievoorzitter stelde Turf hem voor de keuze: het ontslag of het eurocommunisme aanvaarden. Maes kiest voor het ontslag, waardoor de afdeling politiek onthoofd werd. Achteraf beschouwt Turf dit als een verkeerde handelswijze, omdat hij eigenlijk stalinistische methodes toepast om zijn eurocommunisme te verwezenlijken.[548]
Op het politiek Bureau van 22 januari 1988 wordt het ontslag van Turf als politiek directeur aangekondigd.[549] Het karakter van Turf is niet te verenigen met de functie van politiek directeur. Deze moet een schakel vormen tussen partij en redactie en geen obstructie. Turf stelt dat ‘na dertig jaar meedraaien in de leiding van de KP sommige frustraties mijn karakteriële aanleg enigszins hebben gefixeerd. Maar een psychologische verklaring voor mijn ontslag als politiek directeur van de Rode Vaan kan niet volstaan’.[550] Op het N.S. wordt geijverd voor een snelle normalisering van de situatie op de redactie van de Rode Vaan.[551] In de pers kondigt Turf aan dat hij zich niet neerlegt bij de situatie. Loose beschouwt dit als insubordinatie. Van zodra Turf uit ziekenverlof is (hij is ziek geworden na zijn ontslag), wordt hij geacht terug aan het werk te gaan op de redactie.[552]
Turf behoudt de steun van de volledige redactie. De steun van de Gentse federatieleiding en de nationale leiding is hij kwijt. Naar eigen zeggen heeft hij wel de steun van de Gentse militanten behouden. De partijleiding organiseert een vergadering in Gent om de kwestie te bespreken. Door de talrijk opgekomen militanten, ontbindt Dirk Vonckx, federatievoorzitter van Gent, de meeting uit vrees voor ontsporingen.[553] De arbeiders kennen Turf van bij acties aan de dokken, Fabelta en A.C.E.C., waardoor ze hem trouw blijven en het ontslag afkeuren. Van Geyt probeert een verzoenende rol te spelen door Turf uit te nodigen voor de vergadering van het P.B. waarop het ontslag zal besproken worden. Van Geyt had graag Turf er bij zodat hij zich zou kunnen verantwoorden en verdedigen. Turf wijst dit af omdat hij moet stempelen en geschorst is door de V.G.R., waardoor hij twee maanden de toegang ontzegd wordt tot de beleidsvergaderingen.[554] Volgens de statuten is het verboden interne disputen te lekken aan de partijpers. Omwille van deze reden wordt hij geschorst.[555]

3.4.5 The day after

Na de verkiezingen van 1987, die een enorme klap zijn voor de partij, schrijft Turf een artikel, waarin hij zijn ideeën uit voor de toekomst van de partij. Hij ziet deze niet rooskleurig. Turf vindt het echter belangrijk dat men als partij de realiteit onder ogen ziet, om een plan uit te werken dat de comeback van de partij mogelijk moet maken. Hij maakt evenwel de partij onderhuids verwijten omdat de vernieuwingen op een muur zijn gelopen. Hij formuleert het als volgt: ‘Wat men klein links noemt zoekt naar verkwikking bij het cijfertje achter de komma. Standhouden is er amper bij en dan weet men nog niet of het standhouden is van een blaadje in de lentewind of in de herfststorm. Er zal met name bij de kommunisten heel wat bezinning nodig zijn willen zij nog ooit uit de marginaliteit treden. Nochtans is de rol van de kommunisten in de wereld voldoende groot en vernieuwend om onverminderd naar het kommunistisch perspectief toe te werken.’[556] Naar aanleiding van dit artikel verwijt de partijleiding hem zijn negativisme. Vooral het feit dat hij dit artikel schrijft in de Rode Vaan, daags na de verkiezingen, valt hen zwaar. Het magazine moet de opinie van de partij vertolken en niet die van één persoon. Kort daarop publiceert hij het artikel over De Waarheid, wat de spreekwoordelijke druppel wordt.

3.4.6 De exclusie

Door de onverzettelijkheid van Turf inzake zijn werk op de Rode Vaan en zijn uitspraken in de pers, wordt de procedure ingezet om hem uit de partij te sluiten. Turf ziet dit als vadermoord. Hij heeft dit gevoel omdat de huidige partijleiding opgeleid is onder Turf, binnen de sfeer van het eurocommunisme. Door het grote verzet en de laattijdige doorbraak, kwam het eurocommunisme er te laat en te zwak door, zodat het geen verschil meer kon maken. In 1986 zette hij een stap opzij om vernieuwing in de partij toe te laten. Loose interpreteert dit anders. Turf bracht inderdaad vernieuwing en die keerde zich tegen hem omdat de nieuwe garde het cumuleren van leidinggevende functies in de partij niet langer duldde.[557] Na zijn ontslag spant Turf een proces aan tegen zijn werknemer om onrechtmatige procedures aan te klagen, wat hij wint.[558]
Na zijn ontslag mijmert Turf over de problemen in de partij. Het is schering en inslag dat een politieke partij binnen zijn werking te maken krijgt met een oppositiestroming. De K.P.B. draagt de eenheid zo hoog in het vaandel dat ze niet kan omgaan met die oppositie. Turf verklaart dit als volgt: ‘wellicht is het de oeroude vrees dat ‘de vijand’ zou misbruik maken van de conflicten? Maar men zou moeten weten dat onderhuids gehouden conflicten een veel groter gevaar voor misbruik opleveren. En wat als die ‘vijand’ geen enkele belangstelling heeft in een partij die totaal weggedeemsterd is als politieke factor?’[559] De mogelijkheden tot groei en vernieuwing binnen de partij vertegenwoordigd door het eurocommunisme, zijn te pletter gelopen op de klassieke structuren van de communistische partij volgens Turf. Door het eurocommunisme niet ten volle uit te werken, bleven de beloftes gemaakt tijdens de congressen onvervuld waardoor men enerzijds de eurocommunisten teleurstelt en anderzijds de behoudsgezinde strekking geagiteerd raakt. Na verscheidene zware verliezen tijdens de verkiezingen, krijgt de conservatieve strekking het meeste krediet en begint met een comeback. Dit wordt volgens Turf zeer frappant bij de verkiezingen tijdens het 25ste Nationaal Congres in 1986. Zowel Filip Delmotte als Dirk Vonckx, twee grote voorstanders van een progressief beleid van de partij, verwerven niet de vereiste meerderheid om verkozen te worden als lid van het P.B.[560]
In 1988 eindigt het allemaal voor Turf. Hij weigert terug te komen op de redactie van de Rode Vaan, wat voor de partijleiding gelijk staat aan insubordinatie. Dit laatste, de uitlatingen van Turf in de pers en zijn gedrag in de Gentse federatie die tot doel had het bestuur te saboteren, zijn de motivaties die de partijleiding opgeeft om de procedure in te zetten die hem uit de partij kan sluiten als lid.[561] In een document verdedigt Turf zich tegen de verschillende aantijgingen.[562] Het eerste conflict situeert zich volgens Turf bij de aanwerving van zijn stiefdochter. Voor de partijleiding kon dit niet, omdat dit de geloofwaardigheid van de partij in het gedrang zou brengen. Voor Turf kan de familiale kwestie niet als deontologische fout aanzien worden. Ze was de enige kandidate die voldeed aan de voorwaarden gesteld door de beheerraad van de V.P.U. De andere kandidaat weigerde aan het toelatingsexamen deel te nemen. Verscheidene artikels verschenen in de pers over deze zaak, zonder dat Turf commentaar wilde geven. Na zijn ontslag als politiek directeur van de Rode Vaan, vond Turf dat er zo veel verschillende verhalen circuleerden, dat het tijd was voor een rechtzetting. Hij ging echter niet zelf op zoek naar media-aandacht, deze kwam naar hem toe. Op de beschuldiging van sabotage van de Gentse federatie, stelt Turf dat het conflict door de partijleiding zelf werd uitgelokt. Er werd een vergadering georganiseerd rond de toekomst van de Rode Vaan, die het doel had Turf te laten veroordelen binnen zijn federatie. Hiertoe werden verscheidene telefoontjes gepleegd naar mensen die deze wens van de partijleiding konden verwezenlijken. De zaak kwam aan de oren van de dokwerkers en arbeiders van Gent, die Turf altijd gesteund hebben. Zij kwamen in massa op de bijeenkomst en gaven luidkeels hun mening te kennen. Dit wordt bevestigd door de verslaggeving van Loose. Dirk Vonckx, voorzitter van de federatie wilde niet doorgaan met de vergadering.[563] Dit veroorzaakte de ontbinding van de vergadering. Op het verwijt dat Turf de partijzaken te negatief verwoordt en inziet, vindt Turf dat je moet uitgaan van een reële situatie om oplossingen te zoeken voor de problemen. Hij verwijt de partijleiding dat deze de realiteit weigert in te zien, waardoor ze evenmin in staat is om de problemen op te lossen.[564]

Susan De Coninck

NOTEN VAN RONNY DE SCHEPPER

(*) Als de politiek directeur om de een of andere reden geen editoriaal kon leveren, dan moesten de journalisten uiteraard inspringen. Meestal was dat dan de hoofdredacteur, maar er was een ongeschreven regel dat àlle journalisten op z’n minst één keer een editoriaal schreven. Ik dus ook. De commentaar van Jef achteraf was dat het een “volwaardig” editoriaal was. Dat adjectief gebruikte hij wel meer als het over mij ging. Als ik b.v. een omslagverhaal had geschreven, dan was dat een “volwaardig” omslagverhaal. Ongetwijfeld was hij zich daar niet eens van bewust, maar Lode De Pooter was erg gevoelig voor dergelijke spitsvondigheden en die probeerde daarmee dan ook telkens een bijnaam te lanceren. Zo werd Jan Debrouwere “de doorwinterde” of Johan de Belie “de stille”. Alleen voor het onafscheidbare duo Filip Delmotte & Miel Dullaert week hij af van zijn gewoonte. Die noemde hij “Wullox en Pullox” (een verbastering van “Castor et Pollux”) en net zoals die andere bijnamen namen wij dat gretig over (Wullox en Pullox leefden daarna zelfs nog een tijdje verder als de twee poesjes van mijn jongste stiefdochter, maar dit totaal terzijde uiteraard). Maar gelukkig heeft “de volwaardige” dus nooit ingang gevonden…
(**) Het is net andersom. Het is juist door de problemen met de NV Volksuitgave dat de Rode Vaan vanaf 1981 zal worden uitgegeven door de VPU (zie op deze blog bij mijn eigen curriculum vitae).
(***) Dat is ze ooit wel geweest, maar op het ogenblik van de feiten was ze de partner van commercieel directeur René Lampaert (een oom van Piet).
(****) Jan Turf heeft inderdààd op De Rode Vaan gewerkt, maar dat was op dat moment toch al enkele jaren geleden. Hij was met name mijn voorganger (een interimjaar van Frank Jacobs niet meegeteld).

NOTEN VAN SUSAN DE CONINCK

[520] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Verslag van het Vlaams Bureau 10.7.81, 10.2.
Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Problemen van de partij en de uitgeverij 10.7.81, 17.5.
[521] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Brief van Turf aan Guido Nuyts, 42.3.
[522] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Brief van Turf aan Moins 27.5.83, 9.2.
[523] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Verslag van de werkgroep RV 1987, 26.3.
[524] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Werkgroep RV, Verslag van de werkzaamheden, 26.3.
[525] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Redactie aan de V.G.R. 86, 26.7
Interview met Ludo Loose op 2.05.2002 door Susan De Coninck.
[526] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Verslag van de V.G.R. in de R.V. 14.1.87, 26.3.
Interview met Jef Turf op 10.04.2002 door Susan De Coninck.
[527] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Brief van de redactie aan het P.B. 19.1.87, 9.7.
[528] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Problemen in de Rode Vaan 80-87, 9.7.
[529] BRESSELEERS J., De Rode Vaan. Open Links – Progressief of eng partijblad, Antwerpen, Niet uitgegeven graduaatrapport, 1987-1988, pp. 75-78.
[530] TURF J., Standpunt. Coma-verschijnselen van de K.P. In: VMT, jrg. 22, nr. 1, 1988, p. 56.
[531] Op. cit., p. 58.
[532] Interview met Jef Turf op 24.04.2002 door Susan De Coninck.
[533] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Bezuinigingen op de Rode Vaan 11.2.88, 26.3.
[534] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Brief van de redactie aan V.P.U. ,V.B. en V.G.R. 2.1.88, 26.8.
[535] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Raad van beheer Rode vaan 19.12.88, 26.3.
Interview met Ludo Loose op 2.05.2002 door Susan De Coninck.
[536] TURF J., De Waarheid kent grenzen. Krisis in de progressieve pers. In: de Rode Vaan, jrg. 67, nr. 3, 1988, pp. 16-17.
[537] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, LOOSE L., De toekomst van de Rode Vaan waarborgen s.d., ongenummerd.
[538] Persoonlijk archief van Jef Turf, TURF J., Note au sujet de la campagne pour m’exclure du parti, niet gepubliceerd 16.02.88, ongenummerd.
[539] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Brief van Turf over de keuze voor de aanwerving van een halftijdse kracht, 26.3.
[540] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, ‘Aan de partijleden’ s.d., ongenummerd.
[541] Interview met Jan Debrouwere op 24.04.2002 door Susan De Coninck.
[542] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Problemen met de V.P.U. Ontslag van Turf 88, 26.8.
[543] Interview met Ludo Loose op 2.05.2002 door Susan De Coninck.
[544] TURF J., De Waarheid kent grenzen. Krisis in de progressieve pers. In: de Rode Vaan, jrg. 67, nr. 3, 1988, pp. 16-17.
[545] S.n., Paul Wouters vertrekt als hoofdredacteur. In: De Waarheid, 13.01.1988, pp. 1-2.
[546] Interview met Jan Debrouwere op 24.04.2002 door Susan De Coninck.
[547] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, LOOSE L., De toekomst van de Rode Vaan waarborgen s.d., ongenummerd.
[548] Interview met Jef Turf op 24.04.2002 door Susan De Coninck.
Interview met Jan Debrouwere op 24.04.2002 door Susan De Coninck.
[549] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Verslag van het Politiek Bureau 22.1.88, 26.3.
[550] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, De Vlaamse vertaling van Glasnost. Kiest de KP voor collectieve zelfmoord?, ongenummerd.
[551] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Verslag van het Nationaal Secretariaat 26.1.88, 26.3.
[552] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Brief van Loose aan Turf, 26.3.
[553] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Interview in Humo met Turf s.d., 26.3.
[554] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, Brief van Turf aan Van Geyt 15.2.88, ongenummerd.
[555] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, De schorsing van Turf P.B. 8.3.88, 26.3.
[556] TURF J., The day after. In: de Rode Vaan, jrg. 66, nr. 51, 1987, p. 3.
[557] Archief Jef Turf, AMSAB, 232, Interview in Humo met Turf s.d., 26.3.
[558] Interview met Ludo Loose op 2.05.2002 door Susan De Coninck.
[559] TURF J., Standpunt. Coma-verschijnselen van de K.P. In: VMT, jrg. 22, nr. 1, 1988, p. 53.
[560] TURF J., Standpunt. Coma-verschijnselen van de K.P. In: VMT, jrg. 22, nr. 1, 1988, p. 53.
[561] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, Redenen voor de schorsing van Turf bepaald door de V.G.R. s.d., ongenummerd.
[562] Persoonlijk archief van Jef Turf, TURF J., Note au sujet de la campagne pour m’exclure du parti, niet gepubliceerd, ongenummerd.
[563] Archief Jef Turf, DACOB, Doos ontslag Turf, LOOSE L., De toekomst van de Rode Vaan waarborgen s.d., ongenummerd.
[564] Persoonlijk archief van Jef Turf, TURF J., Note au sujet de la campagne pour m’exclure du parti, niet gepubliceerd 16.02.88, ongenummerd.