Dominique Verkinderen, de vrouw van Guy Verhofstadt, is reeds van bij de aanvang lid van het Collegium Vocale van Philippe Herreweghe. Ze is ook al jaren secretaris en casting director van het koor.
Lees verder “Veertig jaar geleden: Dominique Verkinderen promoveert met studie over het Van Crombrugghe's Genootschap”
160 jaar geleden legde Multatuli de laatste hand aan “Max Havelaar” op een zolderkamertje van het estaminet “Le Prince Belge” in de Rue de la Montagne in Brussel.
Lees verder “160 jaar geleden: Multatuli schrijft “Max Havelaar””
Het zaaltje van de Van Crombrugghe Club in Gent was in november 1995 te klein om alle belangstellenden voor de uitreiking van de verhandelingenwedstrijd rond Multatuli te herbergen. Dit illustreert op zich reeds het succes van deze wedstrijd, waarvoor 45 inzendingen waren binnengekomen.
Lees verder “Ingrid Van Deuren wint Multatuli-prijs”
Vandaag is het precies 150 jaar geleden dat de Nederlandse auteur Edward Douwes Dekker, of Multatuli zoals hij zichzelf noemde, te gast was in het Van Crombrugghe Genootschap om er te spreken over “het recht om een gevoelen af te keuren”. Dat gebeurde in het kader van het negende driedaagse Nederduits Letterkundig Congres in Gent. Sedertdien heeft het gebouw aan de Huidevetterskaai (nu Eetcafé Multatuli) een speciaal zaaltje dat ze naar hem hebben genoemd. Het was daar dat onze boekenclub vergaderde en ook waar ik het fameuze “feestje” heb gegeven n.a.v. mijn aanstelling op het kabinet van De Batselier.
Lees verder “150 jaar geleden: Multatuli in het Van Crombrugghe Genootschap”
25 jaar geleden trok ik met mijn toenmalige vriendin naar het Concertgebouw van Haarlem om de jaarlijkse Algemene Conferentie van de Nederlandse Taal en Letteren bij te wonen. Die was dat jaar immers gewijd aan “dramaproducties voor radio, televisie en film die gebaseerd zijn op literaire werken”. Na een welkomstwoord van Oscar de Wandel, Algemeen Secretaris van de Nederlandse Taalunie, werd de inleiding gegeven door de Nederlandse cineast Fons Rademakers. In de namiddag splitste de vergadering zich in drie, zoals het thema eigenlijk al aangaf, en zelf volgde ik dan de bijeenkomst geleid door Gentenaar Jean-Pierre De Decker (foto), die het had over de relatie tussen literatuur en film.
Lees verder “25 jaar geleden: naar Haarlem voor conferentie over films gebaseerd op literaire werken”
De romantiek is een periode van opbloei van het volksnationalisme, politiek, maar ook literair! De romantiek was echter ook de eerste kunststroming die zich als beweging contesterend opstelde, weliswaar meestal op een hippieachtige manier (vluchten uit de werkelijkheid, ook al door druggebruik trouwens), maar – zoals men sinds kort via de literatuur van Balzac of Stendhal en zelfs Tollens en Beets is gaan inzien – het was ook een aanloop tot het realisme. En realisme in de 19de eeuw, met de Industriële Revolutie, met zijn kinderarbeid, met het ontbreken van ook maar de meest essentiële sociale wetten, kon niet anders betekenen dat protest tegen de kapitalistische maatschappij, de oorzaak van al die wantoestanden.
Een romantisch kunstenaar kon dus zijn werk elders of vroeger situeren en ermee toch een politiek standpunt t.o.v. zijn eigen tijd en land tot uiting brengen. Het beste bewijs hiervoor is trouwens “Max Havelaar” van Multatuli, een boek dat tegelijk alle elementen van romantische kunst bevat én een scherpe aanklacht is tegen het Nederlandse koloniale regime.
Op literair vlak is de romantiek uiteraard vooral belangrijk voor de poëzie, het meest geschikte genre voor “de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste gevoelens”. Tegelijk heeft die idealisering van het “ivoren toren”-gevoel van de dichter wel ertoe bijgedragen dat de poëzie vervreemdde van het grote publiek.
Lees verder “De romantiek in Nederland (1800-1830)”
