Vandaag is het al tien jaar geleden dat de Amerikaanse drummer Luigi Paulino Alfredo Francesco Antonio Balassoni, beter bekend als Louie Bellson, is gestorven. Veel weet ik niet van hem af, de reden waarom ik dit in herinnering breng, is dat ik hier nog twee drumsticks heb liggen met zijn naam op. Die heb ik mij gekocht bij Rudi Pincé, dat fameuze jaar dat ik mij had voorgenomen om drumles te gaan volgen op de academie van Sint-Niklaas (ergens in de jaren zeventig).

Collega-drummer Patrick Wante weet daar iets meer over te vertellen: “Louie Bellson had daar een drumclinic gegeven, kort na de opening (ik was er bij). Hij was een van de beste big-band drummers van zijn tijd, de eerste met dubbele basdrum. Ook de eerste blanke drummer in het orkest van Duke Ellington en een goede studiomuzikant, de geprefereerde drummer van Lalo Schifrin. Zijn probleem was dat hij steeds in de schaduw stond van de exuberante Buddy Rich.”
Ik vroeg hem dan ook of hij enig idee had wie mijn leraar wel kan geweest zijn? Hij zag er erg a-typisch uit voor een drummer. Ik bedoel: heel doorsnee en met kort geknipte haren. Ik meen me te herinneren dat ik hem heb gevraagd of hij soms bij een of ander groepje speelde en dat hij ontkennend heeft geantwoord. Misschien was hij eerder een klassieke slagwerker?
Patrick Wante: “Als hij ook nog een snorretje had kan het Frans De Witte geweest zijn. Die woonde toen aan het begin van de Krijgsbaan. En in Sint-Niklaas kan het Eddy Van Can geweest zijn, uit De Klinge.”
Geen snorretje, meen ik me te herinneren, dus laten we het maar op die Eddy houden. Kan je daar iets meer over vertellen?
Patrick Wante: “Als het Eddy was dan speelt hij ook nog gitaar. Klassieke percussionist van hoog niveau, maar verder houdt van muziek van de sixties. Ik kom hem af en toe nog eens tegen, hij moet nu ergens vooraan in de zestig zijn.”
(met dank aan Facebook)