Op 27/04/1985 zag ik “Nora of een poppenhuis” door Hendrik Ibsen in Arca in een regie van Pol Dehert en een decor van Luc D’Hooghe & Rose Werckx. Met Carmen Jonckheere (Nora), Jappe Claes (Torvald Helmer), Netty Vangheel (Kristine), Herman Gilis (Dr.Rank) en Mark Verstraete (Krogstad).
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Nora of een poppenhuis” door Hendrik Ibsen in Arca”
Op 17 maart 1990 was er in Arca “Emilia Galotti” van Gotthold Ephraim Lessing. Van Marc Cnops had ik al mooiere aankledingen gezien, net als spectaculairder regies van Gilis en Verbist.
Lees verder “35 jaar geleden: “Emilia Galotti” van Gotthold Ephraim Lessing”
Vandaag is het veertig jaar geleden dat ik in Arca naar de première van « Zes personages op zoek naar een auteur » (1921) van Luigi Pirandello (1867-1936) ging kijken.
Lees verder “Veertig jaar geleden: zes personages vinden twee regisseurs”
Het is vandaag al dertig jaar geleden dat de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski (foto IMDb) is overleden. In 1988 schreef ik over hem in De Rode Vaan n.a.v. de voorstelling « Iedereen is een vieze ouwe man » van Theater Poëzien.
Lees verder “Charles Bukowski (1920-1994)”
Tot 5 februari 1984 kon men in de Gentse Sint-Pietersabdij de tentoonstelling « Belle époque in Vlaanderen » gaan bewonderen, een tentoonstelling die vooral was opgezet rond het toenmalige tijdschrift « Van Nu en Straks ». Dit geesteskind van August Vermeylen, Emmanuel De Bom, Cyriel Buysse en Prosper Van Langendonck heeft, zoals u zich misschien nog wel van de schoolbanken herinnert, voor een omwenteling gezorgd.
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Starkadd” in Arca”
Op zaterdag 11 november 1978, precies een jaar na het uitbrengen van zijn laatste elpee, ging in Theater Arena (in de Ooievaarstraat in Gent) het “stuk” Brel – een reconstructie in première. Na afloop had ik een uitvoerig gesprek met de auteur Walter Ertvelt, de regisseur Jaak Van de Velde en de drie “acteurs”, Marijn Devalck, Carmen Jonckheere en Wim Huys. Vooraleer een beknopte weergave ervan te brengen, moet ik toch even zeker stellen dat deze productie reeds geruime tijd voorzien was en dus niks te maken heeft met het plotse overlijden van Jacques Brel een maand eerder.
Lees verder “45 jaar geleden: “Brel – een reconstructie” (Theater Arena)”
Vandaag is het al dertig jaar geleden dat de Gentse actrice Carmen Jonckheere is overleden.
Lees verder “Carmen Jonckheere (1953-1992)”
Om de oprichting van Theater Arena toe te lichten, moeten we eerst en vooral ons wenden naar… het NTG! En met name naar de première op 20 mei 1967 van ‘De Vertraagde Film’ van Herman Teirlinck. Bij het groeten stapt regisseur Frans Roggen waardig en theatraal naar voren, om een breed saluut te brengen naar de zijloge côté jardin waar normaal directeur Poppe had moeten zitten. Die loge was echter leeg. Eén seconde verbazing, waarna het publiek de geste meteen door heeft. Onder het applaus breekt een tumult uit van Poppe-fans die op de houten vloer stampen en minutenlang scanderen: “Poppe-Poppe-Poppe!”
Lees verder “55 jaar geleden: de kiemen voor Theater Arena”
Het zal morgen al zeventig jaar geleden zijn dat de Franse surrealistische toneelschrijver en dichter Roger Vitrac is gestorven (op bovenstaande foto tweede van rechts). Vitrac ontmoette omstreeks 1921 via deze groep André Breton en Louis Aragon in Café Certa, een café waar veel Dadaïstische activiteiten plaatsvonden totdat het de thuisbasis voor surrealistische kunstenaars werd. Nadat hij zich langzamerhand losgemaakt had van deze beweging stichtte hij samen met Antonin Artaud in 1926 het Théatre Alfred-Jarry. Hier voerden ze een aantal van zijn belangrijkste toneelstukken op, zoals De Geheimen van de Liefde (Les Mystères de l’amour, 1927) en Victor, of macht aan de kinderen (Victor ou les enfants au pouvoir, 1928), waarmee de toon werd gezet voor het absurd toneel twintig jaar vóór Eugène Ionesco. Ik heb beide stukken gezien. Voor het tweede met in de hoofdrol Raymond Van het Groenewoud kunt u hier terecht. Het tweede wordt hieronder gerecenseerd.
Lees verder “Roger Vitrac (1899-1952)”
Zouden deze moderne Jeannen (*) in de « Don Juan », zoals Molière hem in 1665 zag, hun witte raaf kunnen herkennen ? Allicht zal hij geen luiers wassen, maar zijn vrijgevochten geest zal hen zeker aanspreken. Want dát is de kern van Molières stuk dat dezer dagen in het Gentse Arcatheater opnieuw het levenslicht ziet. Don Juan, de lady-killer, is daarvan maar een zeer oppervlakkige veralgemening. De lichtgelovigheid en de lichtvoetigheid, enfin als het maar licht is, van de vrouwen waarmee hij in aanraking komt (behalve dan Donna Elvira) vrágen er trouwens bijna om. Dat zal bij onze geëmancipeerde Jeannen wel wat anders zijn en we wedden dat Don Juan daar niet rouwig zou om zijn.
Lees verder “35 jaar geleden: een Don Juan die luiers wast”
dagelijks iets degelijks 