Tag: Bert Verhoye

Kurt Tucholsky (1890-1935)

Kurt Tucholsky (1890-1935)

Vandaag is het al negentig jaar geleden dat de Duitse schrijver, columnist en journalist Kurt Tucholsky is overleden in Hindås (Zweden) aan een overdosis slaapmiddelen (Veronal). Zijn dood wordt algemeen beschouwd als zelfmoord, al is er incidenteel gespeculeerd over een ongeluk, o.m. door zijn biograaf Michael Hepp. Tucholsky leefde toen in ballingschap, was ernstig gedeprimeerd, politiek vervolgd door het nazi-regime en voelde zich machteloos over de ontwikkelingen in Duitsland. Deze context maakt zelfdoding voor historici en biografen de meest waarschijnlijke verklaring.

Lees verder “Kurt Tucholsky (1890-1935)” →

Bert Verhoye (1945-2019)

Bert Verhoye (1945-2019)

Het is vandaag ook al vijf jaar geleden dat de Antwerpse journalist, columnist en theatermaker Bert Verhoye (foto VRT) is overleden. Hij was 74 jaar. Hij was één van de eerste mensen die ik heb geïnterviewd. Zoals men hieronder kan zien, was dat niet bepaald een prettige ervaring, maar toch was ik een tiental jaren later, toen ikzelf net als hij voor Het Laatste Nieuws werkte en ik dus een gratis abonnement op dit blad kreeg, een fan van zijn rubriekje “Minimaal”. Vooral de manier waarop hij tegen dingen waaraan hij een hekel had (beiaardmuziek, augurken, postmodernisme…) te keer ging vond ik hilarisch.

Lees verder “Bert Verhoye (1945-2019)” →

25 jaar geleden: cultuur in Gent (382)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (382)

Afgaande op de vele sympathiebetuigingen bij het overlijden van Boris, zou Bert Verhoye misschien een biografie van zijn trouwe viervoeter kunnen overwegen. Hij zou die dan op de markt kunnen brengen als « My life as a dog », zij het dat hij dan allicht alweer een proces aan zijn broek zou hebben, aangezien deze titel reeds is geclaimd door de Zweedse filmmaker Lasse Hallström. Deze hartverwarmende film was 25 jaar geleden te zien in Vooruit ★ Overigens, in dat geval zou een klacht gegrond zijn, maar de manier waarop diegenen die zelf de titel « Les misérables » bij Victor Hugo hebben gestolen, nu verhinderen dat een stuk als «Les désirables» zou worden gespeeld, is toch wel godgeklaagd, zoals Jean-Pierre Van Rossem zou zeggen ★ Ondertussen liep in Studio Skoop nog altijd « State of dogs », een documentaire van de Belg Peter Brosens over Mongolië, waar « hondenverdelger » een officieel beroep is ★ Prinses Turandot stond in diezelfde streek jaren geleden bekend als « prinsenverdelger », maar sinds Calaf is daar verandering in gekomen. Die avond in de opera! (HLN, 7/7/1998)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (378)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (378)

Er zijn mensen die de mensheid altijd willen opdelen in twee categorieën en er zijn mensen die dat niet doen. Ik behoor tot de eerste soort. En ik beweer dus dat er hondenmensen en kattenmensen zijn. En dat het niet altijd eenvoudig is om als hondenmens met een kattenmens overeen te komen en vice versa. Maar goed, als hondenmens wil ik hierbij toch mijn innigste deelneming overmaken aan collega Bert Verhoye bij het verlies van zijn Boris. ★ Gentenaars die 25 jaar geleden treurden om Boris konden hun verdriet op twee manieren doorspoelen. In het Gravensteen trad het Brabants Volksorkest op en dat swingt de pannen van het dak (in het Gravensteen is dit sowieso het geval, maar dit terzijde). En in Vooruit werd de uitstekende film « The African Queen» met Humphrey Bogart en Katharine Hepburn vertoond. ★ Wie zijn verdriet echter wilde koesteren en zelfs intensifiëren, die koos voor de Vlaamse Opera, waar « Turandot » van Puccini werd hernomen. De beroemde aria « Nessun dorma » krijgt dan meteen een nieuwe dimensie door de naam van Kalaf door die van Boris te vervangen. (RDS in HLN, 1/7/1998)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (351)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (351)

Ik weet niet waarom mijn sterretjes soms in hoofdletters H veranderen, het enige wat ik kan bedenken is dat Bert Verhoye van het rubriekje “Minimaal” het alleenrecht wil behouden op het gebruik van sterretjes in deze krant. * Dergelijke onverklaarbare spelingen van het lot behoren ook tot de ingrediënten van “Alice in Wonderland” van Lewis Carroll. De liefde van deze Engelse wiskundige voor kleine meisjes zou in deze post-Dutroux tijden op veel scepsis onthaald worden, maar vorige eeuw was het nog de aanleiding voor een literair meesterwerk. In de handen van Rieks Swarte mogen we er gerust in zijn dat het ook op toneel een betoverend schouwspel wordt, 25 jaar geleden in Vooruit. * De even Britse toneelauteur Howard Barker ziet de bijbelse Judith, die Holofernes letterlijk een kopje kleiner maakte, ook als een soort Alice in Wonderland. Met een kinderlijke verwondering stelt de treurende weduwe immers vast dat de machtige veldheer voor haar door de knieën gaat. Maar wie Aafke Bruining (foto van haar eigen website) op de scène van Arca ziet staan, weet wel hoe dat komt! (RDS in HLN van 22/5/1998)

45 jaar geleden: “Er is nog veel leed op de prairie”

45 jaar geleden: “Er is nog veel leed op de prairie”

45 jaar geleden ging ik in het Gentse Arenatheater naar “Er is nog veel leed op de prairie” kijken, een voorstelling van Bert Verhoye. Na afloop had ik in de foyer een gesprek met de auteur dat onder de titel “Maar Vlaams cabaret bestaat niet, man!” in De Rode Vaan is verschenen.

Lees verder “45 jaar geleden: “Er is nog veel leed op de prairie”” →