De Nederlandse Marianne Vos heeft gisteren de slotrit in de Giro Rosa op haar naam gebracht. Dat brengt haar totaal op vier. De eindzege was echter voor haar landgenote Annemiek van Vleuten.
In 2006 werd Marianne Vos in het Achterhoekse Zeddam wereldkampioene veldrijden. Ze was de Duitse titelverdedigster Hanka Kupfernagel in de sprint te snel af. Eerder dat seizoen werd ze ook al Europees kampioene veldrijden. Op zaterdag 23 september 2006 werd Marianne in Salzburg (Oostenrijk) wereldkampioene op de weg. In de sprint was ze de sterkste van een omvangrijke kopgroep. Trixi Worrack uit Duitsland werd tweede. Van 2007 tot en met 2011 volgden vijf zilveren medailles op rij, een (ergens ook wel triest) record.
Tijdens haar eerste Nederlands kampioenschap op de weg werd ze in Maastricht eerste, door 1,5 kilometer voor de streep Chantal Beltman in te halen. Uiteindelijk bleef ze op de streep Sharon van Essen en Suzanne de Goede net voor.
Eind juni 2006 werd Marianne Vos uitgeroepen tot ‘Talent van het Jaar 2006’. Sinds 15 mei 2007 was zij de nummer één op de UCI-ranglijst. Tijdens de Olympische Spelen in Beijing (2008) won Marianne bij het baanwielrennen de gouden medaille op de puntenkoers. Ze finishte met een ronde voorsprong. Daarnaast reed zij de wegwedstrijd en tijdrit.
In 2011 werd ze voor de vierde keer wereldkampioene bij het veldrijden. Ze won voor de vijfde keer op rij de Keetie van Oosten-Hage Trofee voor beste wielrenster van het jaar. In juni 2011 werd ze voor de vierde keer Nederlands kampioene wielrennen op de weg.
Tijdens de Olympische Spelen in Londen (2012) won ze de gouden medaille op het onderdeel wegwedstrijd. Daarnaast reed Vos ook de tijdrit, waarin ze echter pas zestiende werd.
Tijdens het wereldkampioenschap wielrennen in Valkenburg op 22 september 2012 veroverde zij wederom de regenboogtrui. Ze maakte deel uit van een kopgroep die in de slotfase van de wedstrijd nog uit vijf rensters bestond. Op de Cauberg liet ze haar tegenstanders achter, waarna ze met een door een toeschouwer aangereikte vlag in haar handen de finish passeerde.
Op 28 september 2013 behaalde zij in Florence (Italië) voor de derde maal en voor de tweede keer op rij het wereldkampioenschap op de weg. Op de korte, maar venijnige Via Salviati nam zij op imposante wijze de benen. Het gaatje dat ze sloeg was niet groot, maar groot genoeg voor de wereldtitel. Ze kwam na 140 kilometer alleen aan. Achter de winnares pakte Emma Johansson zilver en Rossella Ratto brons. Anna van der Breggen eindigde als vierde.
In december 2013 werd Marianne uitgeroepen tot Nederlands mountainbikester van het jaar. Daarnaast behaalde ze in diezelfde maand de titel ‘Sportvrouw van het jaar’.
Op 1 februari 2014 werd ze in Hoogerheide (Nederland) voor de zevende keer (waarvan zes keer op rij) wereldkampioene veldrijden met een voorsprong van ruim een minuut op de nummer twee, de Italiaanse Eva Lechner. Op 27 juli 2014 werd op de Avenue des Champs-Élysées in Parijs de eerste editie van La Course by Le Tour de France verreden. Deze wedstrijd voor vrouwen vindt plaats op de laatste dag van de Ronde van Frankrijk voor mannen. De wedstrijd kwam er na een petitie van Emma Pooley, Kathryn Bertine, Chrissie Wellington en Marianne Vos voor een Tour voor vrouwen, na het wegvallen van La Grande Boucle Féminine in 2009. Ik heb ook die petitie nog ondersteund op Facebook. De eerste editie van La Course werd gewonnen door Vos zelf: in de sprint versloeg ze Kirsten Wild.
In de winter van 2014-2015 kreeg Vos last van een hamstringblessure. Na haar bronzen medaille op het WK veldrijden op 31 januari in Tabor stelde ze haar rentree op de weg diverse keren uit. In maart had ze nog ambities om op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro ook deel te nemen op de mountainbike. Op 6 april won ze verrassend haar eerste mountainbikewedstrijd Paasbike in Nieuwkuijk. Op 26 april brak ze echter een rib tijdens een mountainbikewedstrijd in Oostenrijk. Nadat ze tweede werd in haar eigen Marianne Vos Classic, maar vervolgens de Europese Spelen, het NK op de weg en de Giro Rosa moest laten schieten, liet Vos op 21 juli weten de rest van het seizoen 2015 niet meer in actie te komen, omdat ze overtraind was. Ook maakte ze bekend in het veldritseizoen 2015-2016 niet in actie te komen. Zelf noemde ze het verplicht rust nemen “mijn moeilijkste wedstrijd ooit”. In de loop van de winter mocht ze haar trainingen langzaam opvoeren en in 2016 werd ze 10de in haar eerste wedstrijd, de Drentse 8 van Westerveld. Hierna won ze de Pajot Hills Classic, haar tweede wedstrijd na haar comeback. In de sprint op kasseien in Dwars door de Westhoek kwam Vos echter opnieuw hard ten val, deze keer evenwel zonder ernstige verwondingen. Nadat ze voor de 7de keer de 7-Dorpenomloop Aalburg op haar naam schreef, won ze op 21 mei haar eerste World Tourwedstrijd: de 3de etappe in de Ronde van Californië. In die maand werd ze officieel geselecteerd door bondscoach Johan Lammerts voor de Olympische wegrit op 7 augustus, waarin ze haar rol als meesterknecht en waterdrager vervulde. Annemiek van Vleuten was de sterkste op de slotklim, maar kwam in de afdaling zwaar ten val. Anna van der Breggen won uiteindelijk goud; Vos werd negende op ruim een minuut.
In 2018 heeft na de BeNeLadies Tour ook de Ladies Tour of Norway op haar naam geschreven. En dat nog wel met een drie op drie! Enkel de ploegentijdrit moest ze aan haar neusje voorbij laten gaan, maar dat was niet voldoende om haar van de eindzege te houden.
Daarna besloot ze om nog eens alles op het veldrijden te zetten. Nadat Marianne Vos de eerste wereldbekermanche in het Amerikaanse Waterloo had gewonnen en derde was geëindigd in Iowa, heeft de 31-jarige Nederlandse van Waowdeals ook de Grote Prijs Mario De Clercq gewonnen op de Hotond in Ronse. Daarna won ze ook de Superprestige-cross van Ruddervoorde. Het is alweer de vijfde zege van Vos dit veldritseizoen, en de derde overwinning op rij. Ze bleef haar landgenote Annemarie Worst en Kim Van de Steene voor. Vervolgens heeft Marianne Vos de Wereldbekermanche van Zolder op haar naam geschreven. De Nederlandse was haar landgenote Lucinda Brand te snel af in de slotronde na een spannende strijd. Sanne Cant legde beslag op de derde plaats. Het is al de zevende keer dat Vos wint in Zolder. Ze blijft ook leidster in de Wereldbeker en vergroot haar voorsprong op Cant.
In het Franse Pontchâteau heeft ze haar landgenotes Denise Betsema en Maud Kaptheijns achter zich gehouden en zo ook de voorlaatste manche van de Wereldbeker gewonnen. Daarmee heeft ze nu ook haar eerste eindzege in het regelmatigheidscriterium van de Wereldbeker op zak, aangezien Sanne Cant niet deelnam en daarom in Hoogerheide geen bedreiging meer kan vormen voor Vos. In Hoogerheide werd Marianne derde achter Lucinda Brand en Kate Compton, maar zoals gezegd kon de wereldbeker haar niet meer ontsnappen. Bij haar overschakeling naar de weg heeft ze het eindklassement in de Ronde van Yorkshire op haar naam geschreven. De Brabantse was de sterkste in de tweede en tevens laatste etappe. Na een etappe over 132 kilometer tussen Bridlington en Scarborough was Vos de sterkste in een kopgroep van drie. Ze gaf de Spaanse Mavi Garcia en de Italiaanse Soraya Paladin het nakijken. Het was voor de 31-jarige Vos de tweede zege van het jaar. Ze schreef in maart immers al de Trofeo Alfredo Binda op haar naam.
Daarna won ze de tweede etappe in de OVO Energy Women’s Tour (World Tour) gewonnen. Ze was na 62,5 kilometer in Cyclopark Gravesend (Kent) de snelste in een massasprint. Ze haalde het voor de Britse Lizzy Deignan en de Australische Sarah Roy. Vos nam ook de leiderstrui over van Jolien D’hoore, die de openingsrit had gewonnen, maar ’s anderendaags verdween ze door een val uit de wedstrijd. (Wikipedia) Haar landgenote Annemiek van Vleuten (Mitchelton – Scott) blijft in de leiderstrui. De Nederlandse Marianne Vos heeft gisteren voor de derde keer een rit in de Giro Rosa op haar naam gebracht.
In 2006 werd Marianne Vos in het Achterhoekse Zeddam wereldkampioene veldrijden. Ze was de Duitse titelverdedigster Hanka Kupfernagel in de sprint te snel af. Eerder dat seizoen werd ze ook al Europees kampioene veldrijden. Op zaterdag 23 september 2006 werd Marianne in Salzburg (Oostenrijk) wereldkampioene op de weg. In de sprint was ze de sterkste van een omvangrijke kopgroep. Trixi Worrack uit Duitsland werd tweede. Van 2007 tot en met 2011 volgden vijf zilveren medailles op rij, een (ergens ook wel triest) record.
Tijdens haar eerste Nederlands kampioenschap op de weg werd ze in Maastricht eerste, door 1,5 kilometer voor de streep Chantal Beltman in te halen. Uiteindelijk bleef ze op de streep Sharon van Essen en Suzanne de Goede net voor.
Eind juni 2006 werd Marianne Vos uitgeroepen tot ‘Talent van het Jaar 2006’. Sinds 15 mei 2007 was zij de nummer één op de UCI-ranglijst. Tijdens de Olympische Spelen in Beijing (2008) won Marianne bij het baanwielrennen de gouden medaille op de puntenkoers. Ze finishte met een ronde voorsprong. Daarnaast reed zij de wegwedstrijd en tijdrit.
In 2011 werd ze voor de vierde keer wereldkampioene bij het veldrijden. Ze won voor de vijfde keer op rij de Keetie van Oosten-Hage Trofee voor beste wielrenster van het jaar. In juni 2011 werd ze voor de vierde keer Nederlands kampioene wielrennen op de weg.
Tijdens de Olympische Spelen in Londen (2012) won ze de gouden medaille op het onderdeel wegwedstrijd. Daarnaast reed Vos ook de tijdrit, waarin ze echter pas zestiende werd.
Tijdens het wereldkampioenschap wielrennen in Valkenburg op 22 september 2012 veroverde zij wederom de regenboogtrui. Ze maakte deel uit van een kopgroep die in de slotfase van de wedstrijd nog uit vijf rensters bestond. Op de Cauberg liet ze haar tegenstanders achter, waarna ze met een door een toeschouwer aangereikte vlag in haar handen de finish passeerde.
Op 28 september 2013 behaalde zij in Florence (Italië) voor de derde maal en voor de tweede keer op rij het wereldkampioenschap op de weg. Op de korte, maar venijnige Via Salviati nam zij op imposante wijze de benen. Het gaatje dat ze sloeg was niet groot, maar groot genoeg voor de wereldtitel. Ze kwam na 140 kilometer alleen aan. Achter de winnares pakte Emma Johansson zilver en Rossella Ratto brons. Anna van der Breggen eindigde als vierde.
In december 2013 werd Marianne uitgeroepen tot Nederlands mountainbikester van het jaar. Daarnaast behaalde ze in diezelfde maand de titel ‘Sportvrouw van het jaar’.
Op 1 februari 2014 werd ze in Hoogerheide (Nederland) voor de zevende keer (waarvan zes keer op rij) wereldkampioene veldrijden met een voorsprong van ruim een minuut op de nummer twee, de Italiaanse Eva Lechner. Op 27 juli 2014 werd op de Avenue des Champs-Élysées in Parijs de eerste editie van La Course by Le Tour de France verreden. Deze wedstrijd voor vrouwen vindt plaats op de laatste dag van de Ronde van Frankrijk voor mannen. De wedstrijd kwam er na een petitie van Emma Pooley, Kathryn Bertine, Chrissie Wellington en Marianne Vos voor een Tour voor vrouwen, na het wegvallen van La Grande Boucle Féminine in 2009. Ik heb ook die petitie nog ondersteund op Facebook. De eerste editie van La Course werd gewonnen door Vos zelf: in de sprint versloeg ze Kirsten Wild.
In de winter van 2014-2015 kreeg Vos last van een hamstringblessure. Na haar bronzen medaille op het WK veldrijden op 31 januari in Tabor stelde ze haar rentree op de weg diverse keren uit. In maart had ze nog ambities om op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro ook deel te nemen op de mountainbike. Op 6 april won ze verrassend haar eerste mountainbikewedstrijd Paasbike in Nieuwkuijk. Op 26 april brak ze echter een rib tijdens een mountainbikewedstrijd in Oostenrijk. Nadat ze tweede werd in haar eigen Marianne Vos Classic, maar vervolgens de Europese Spelen, het NK op de weg en de Giro Rosa moest laten schieten, liet Vos op 21 juli weten de rest van het seizoen 2015 niet meer in actie te komen, omdat ze overtraind was. Ook maakte ze bekend in het veldritseizoen 2015-2016 niet in actie te komen. Zelf noemde ze het verplicht rust nemen “mijn moeilijkste wedstrijd ooit”. In de loop van de winter mocht ze haar trainingen langzaam opvoeren en in 2016 werd ze 10de in haar eerste wedstrijd, de Drentse 8 van Westerveld. Hierna won ze de Pajot Hills Classic, haar tweede wedstrijd na haar comeback. In de sprint op kasseien in Dwars door de Westhoek kwam Vos echter opnieuw hard ten val, deze keer evenwel zonder ernstige verwondingen. Nadat ze voor de 7de keer de 7-Dorpenomloop Aalburg op haar naam schreef, won ze op 21 mei haar eerste World Tourwedstrijd: de 3de etappe in de Ronde van Californië. In die maand werd ze officieel geselecteerd door bondscoach Johan Lammerts voor de Olympische wegrit op 7 augustus, waarin ze haar rol als meesterknecht en waterdrager vervulde. Annemiek van Vleuten was de sterkste op de slotklim, maar kwam in de afdaling zwaar ten val. Anna van der Breggen won uiteindelijk goud; Vos werd negende op ruim een minuut.
In 2018 heeft na de BeNeLadies Tour ook de Ladies Tour of Norway op haar naam geschreven. En dat nog wel met een drie op drie! Enkel de ploegentijdrit moest ze aan haar neusje voorbij laten gaan, maar dat was niet voldoende om haar van de eindzege te houden.
Daarna besloot ze om nog eens alles op het veldrijden te zetten. Nadat Marianne Vos de eerste wereldbekermanche in het Amerikaanse Waterloo had gewonnen en derde was geëindigd in Iowa, heeft de 31-jarige Nederlandse van Waowdeals ook de Grote Prijs Mario De Clercq gewonnen op de Hotond in Ronse. Daarna won ze ook de Superprestige-cross van Ruddervoorde. Het is alweer de vijfde zege van Vos dit veldritseizoen, en de derde overwinning op rij. Ze bleef haar landgenote Annemarie Worst en Kim Van de Steene voor. Vervolgens heeft Marianne Vos de Wereldbekermanche van Zolder op haar naam geschreven. De Nederlandse was haar landgenote Lucinda Brand te snel af in de slotronde na een spannende strijd. Sanne Cant legde beslag op de derde plaats. Het is al de zevende keer dat Vos wint in Zolder. Ze blijft ook leidster in de Wereldbeker en vergroot haar voorsprong op Cant.
In het Franse Pontchâteau heeft ze haar landgenotes Denise Betsema en Maud Kaptheijns achter zich gehouden en zo ook de voorlaatste manche van de Wereldbeker gewonnen. Daarmee heeft ze nu ook haar eerste eindzege in het regelmatigheidscriterium van de Wereldbeker op zak, aangezien Sanne Cant niet deelnam en daarom in Hoogerheide geen bedreiging meer kan vormen voor Vos. In Hoogerheide werd Marianne derde achter Lucinda Brand en Kate Compton, maar zoals gezegd kon de wereldbeker haar niet meer ontsnappen. Bij haar overschakeling naar de weg heeft ze het eindklassement in de Ronde van Yorkshire op haar naam geschreven. De Brabantse was de sterkste in de tweede en tevens laatste etappe. Na een etappe over 132 kilometer tussen Bridlington en Scarborough was Vos de sterkste in een kopgroep van drie. Ze gaf de Spaanse Mavi Garcia en de Italiaanse Soraya Paladin het nakijken. Het was voor de 31-jarige Vos de tweede zege van het jaar. Ze schreef in maart immers al de Trofeo Alfredo Binda op haar naam.
Daarna won ze de tweede etappe in de OVO Energy Women’s Tour (World Tour) gewonnen. Ze was na 62,5 kilometer in Cyclopark Gravesend (Kent) de snelste in een massasprint. Ze haalde het voor de Britse Lizzy Deignan en de Australische Sarah Roy. Vos nam ook de leiderstrui over van Jolien D’hoore, die de openingsrit had gewonnen, maar ’s anderendaags verdween ze door een val uit de wedstrijd. (Wikipedia)
Marianne Vos wint nogmaals in de Giro Rosa
