Lierop, 5 juli 1970. De koers van de aspiranten – toen nog als ‘adspiranten’ geschreven – is gedaan. “Op de de eerste plaats Rik Sentjens (*), Budel. Tweede plaats Wim Daniëls, Aarle-Rixtel. En de derde plek voor Frans Verstappen uit Neerkant.” Godfather-speaker Cor Wijdenes laat ze nog even gladjes over de tong rollen, de namen van de eerste drie aankomenden.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (56): Vol op de bek”
Het is vandaag al dertig jaar geleden dat een nog jonge Lance Armstrong wereldkampioen werd in het kletsnatte Oslo. Mijn Nederlandse correspondent Theo Buiting schreef er enkele jaren geleden een bijdrage over onder de titel “Zie de mannen vallen”…
Lees verder “Dertig jaar geleden: Lance Armstrong wordt wereldkampioen in Oslo”
Langzaam loop ik naar de douches. We zijn in Pô vlakbij de grens met Ghana. Onze tentjes zijn opgezet op een kazerneterrein van de paracommando’s; de uitvalsbasis voor de laatste twee staatsgrepen. Nog altijd is het bloedheet en gelukkig is er nu een echte douche in plaats van een armetierig straaltje uit een forse watertank boven op een Sahara-truck.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (55): De Kift”
Voor Vaderdag kreeg ik laatst een oximeter. Een meterke om de zuurstofsaturatie te meten. Bekend uit de barre coronatijden. Ter complementering van mijn hulpmiddelen voor self monitoring ,zoals dat tegenwoordig heet. Een bloeddrukmeter en oorthermometer had ik al benevens een box met vers aangevulde medicatie.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (54): Il controllo medico, de sportkeuring”
Gisteren lag de TdF aankomst in Bayonne. In 1912 en 1921 won daar de oermens Louis Mottiat de etappe. Hierbij een extract uit “Handboek der Wielersport” van Achiel van den Broeck uit 1953.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (53): de oermens Louis Mottiat”
Vandaag twee in het oog springende advertenties in de krant. Opmerkelijk en markant. Kennelijk hadden Kwaad en Van Hulzen zich al met hun ontvangst aan Gene Zijde verzoend. Een rijk ziekbed was nogal nieuw voor mij. Tot nu toe was een rijk en vol leven toch zo’n beetje het standaard en herkenbare cliché. Voor renner Gino Mäder in ieder geval geen advertentie met een dergelijke referentie. Niks rijk en vol. Zomaar van de Albula afgekukeld en erin gebleven. Dieptragisch . Een jong leven in de knop gebroken, zo heet dat toch. Woutje Poels, mijn gouwgenoot, met zijn makkers van de ploeg Bahrain gingen als eerbetoon in linie over de streep. Net als de Engelse ploeg in de Tour heel lang gelden na de dood van Tommy Simpson op de Ventoux. Mäder, Simpson, Casartelli, Weylandt en zoveel anderen, allemaal in het harnas gestorven. Allemaal anders maar even fataal. In naam van de sport en in de hoop van de glorie.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (52): A tombeau ouvert…”
Het was al efkes geleden dat ik er geweest was. Nou ja eventjes; het dateerde in feite al van 1965. Zondag 25 juli om precies te zijn. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Nog naar de vroegmis gegaan, die van de duivenmelkers en de renners. En van de ouden van dagen, want die denken dat ze altijd te laat komen. Nou nog hoor. Kijk maar eens ’s morgens. Al vóór acht uur staan ze al aan de deur van de Jumbo. Aauw mense mî hun bodschappetasse. Kennelijk FOMO !
Lees verder “Theo’s Buitelingen (51): “Koersen” om des keizers baard”
Q: Vandaag de Hel hè jonge. Dae wordt wir afzien manneke mi al die keie. Un echte strontkoers.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (50): Quak en Flipke denken er het hunne van…”
De nieuwe (Koers) Klisjeemannetjes, Rappe Jan (De Pitte) en zijn maat: “Rocycle, flikkert toch op! Straks stoempen we in Dwars door Vlaanderen en dan daarna nog op de fiets naar huis. Beetje bijtrainen voor de Ronde.”
Theo Buiting
Vanavond weer Wielerclub Wattage op Canvas. Een tv-registratie van een podcast. Een superieure Vlaamse trouvaille. Hoe luxe wil je het nog hebben.
Lees verder “Hebjetgezien? (180): “Wielerclub Wattage””
dagelijks iets degelijks 