Categorie: new wave

45 jaar geleden: Chantal Cappaert over New Wave

45 jaar geleden: Chantal Cappaert over New Wave

Vorige week schreef ik dat 45 jaar geleden de voordrachtencyclus “Muziek en maatschappij” in De Vlam werd afgesloten met “pop en fascisme“, maar dat blijkt niet helemaal waar te zijn. Een week later was er nog Chantal Cappaert, die sprak over New Wave, ongetwijfeld om een tegengewicht te vormen tegen wat ik de week daarvoor had verteld. Deze Chantal had enkele weken daarvoor ook al gesproken over “de vrouw in rock” en toch kan ik me hoegenaamd niet meer herinneren wie deze jonge dame was. Akkoord, ik had in die tijd andere dingen aan mijn hoofd (mijn echtscheiding), maar toch… Wie me dus meer inlichtingen kan verschaffen of een foto (liefst uit die tijd ongeveer natuurlijk), graag!

Lees verder “45 jaar geleden: Chantal Cappaert over New Wave” →

Paul Weller

Paul Weller

Ik heb het hier al een paar keer gehad over de merkwaardige belangstelling van Britse popvedetten voor het wielrennen (en niet van de minste: denk maar aan Eric Clapton en/of Bryan Ferry!), maar eergisteren had men het in “Leve de Ronde” over iemand die ik tot nu toe over het hoofd had gezien: Paul Weller. Op hun beurt zijn zij dan weer vergeten te vermelden dat ook het omgekeerde soms het geval is. Met name Bradley Wiggins is een grote fan van Paul Weller! (RDS)

Lees verder “Paul Weller” →

Van A tot Fischer-Z

Van A tot Fischer-Z

De Engelse groep Fischer-Z is alweer voor een concerttournee in ons land. Het ziet er naar uit dat zij zonder veel enthousiasme zullen worden onthaald en dat niet alleen omdat zij hier reeds zo vaak zijn geweest. Alhoewel zij immers voor hun eerste elpee (« Word salad ») van de critici nog een beetje krediet kregen omwille van een paar uitschieters, zat de flagrante Police-imitatie de meesten toch erg hoog.

Lees verder “Van A tot Fischer-Z” →

Zo Berlijns, zo blond en ook met drie

Zo Berlijns, zo blond en ook met drie

Het is niet omdat het openingsnummer op de Fischer-Z-elpee “Berlin” heet, dat wij de bespreking ervan laten volgen door die van de Berlin Blondes. Wel omdat er ondanks hemelsbrede muzikale verschillen toch een paar opvallende overeenkomsten zijn, zoals het decadente, het koele, het afstandelijke en ook het feit dat het eveneens een driemansgroep betreft (dit laatste lijkt een futiliteit maar het is zonder meer duidelijk dat de klankkleur van een groep ten zeerste verschilt, naargelang de groep uit drie, vier of meer leden bestaat).

Lees verder “Zo Berlijns, zo blond en ook met drie” →