De Engelse gewezen pisterenner Maurice Burton viert vandaag zijn zeventigste verjaardag. In 1981 schreef ik over hem een “minibrokje” in De Rode Vaan.
Lees verder “Maurice Burton wordt zeventig…”Maurice Burton wordt zeventig…
Categorie: minibrokjes
Jef Anthierens (1925-1999)
Het is vandaag ook precies honderd jaar geleden dat Jef Anthierens, de oudste telg uit de Anthierens-journalistendynastie, werd geboren. Jef Anthierens is zo weer typisch iemand die door het internet totaal vergeten is, toch wat foto’s aangaat. Vandaar dat ik het moet stellen met een afbeelding van zijn boek “Bidsprinkhanen”. Wie mij dus een foto kan bezorgen, zal ik zeer dankbaar zijn.
Lees verder “Jef Anthierens (1925-1999)”45 jaar geleden: de vrouw in onze maatschappij
In de interessante vormingscyclus over de positie van de vrouw in onze maatschappij in De Sfinks te Boechout kwam 45 jaar geleden het gebruik (misbruik) van de vrouw in de reclame aan bod.
Lees verder “45 jaar geleden: de vrouw in onze maatschappij”45 jaar geleden: seks, seks en nog eens seks!
En als ik u onder deze titel nu eens de theorie van de meerwaarde zou inlepelen ? Dan zou u zich allicht voelen als de schlemiel die zich heeft laten vangen aan een pseudo-Hamilton kaft, waarop een meisje haar naaktheid wiegelt voor de zacht-belichte spiegel (om Paul Van Ostaijen te parafraseren), en die dan in de verantwoording te lezen krijgt : « In de gekozen verhalen ( … ) wordt de erotiek uitgetild boven het puur seksuele en reikt veelal naar een groter geluk. » Die denkt dan : « Jéézes ! Nu kun je al geen boek meer kopen met een titel als Beroemde erotische verhalen en met zo’n kaft zonder er een zedenpreek op de koop toe bij te moeten nemen. » En inderdaad, het boek is een bloemlezing van de werken die traditioneel als erotisch staan gebrandmerkt (Boccaccio, Aretino, Bandello, enz.) en het zijn slechts uitschieters als Frank Harris, Sybil Claiborne en de vrijmoedige legenden uit Afrika die het geijkte en welhaast vervelende patroon kunnen doorbreken. (Loek Polders, red., Beroemde erotische verhalen, Elsevier, 311 blz., gebonden)
Lees verder “45 jaar geleden: seks, seks en nog eens seks!”45 jaar geleden: Neurosong
In 1979 werd Micha Marah door de BRT intern uitgekozen om België te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival van dat jaar in Jeruzalem. Tijdens de Belgische preselectie op 3 maart 1979 zong ze drie liedjes: Mijn dagboek, Comment ça va en Hey nana. Het laatste werd gekozen als de uiteindelijke inzending. Marah verfoeide het liedje echter en dreigde zich terug te trekken. De situatie dreigde te escaleren toen ze Hey nana als plagiaat wilde laten aanmerken met de bedoeling het te diskwalificeren. Koorzangeres Nancy Dee werd benaderd als vervangster. Uiteindelijk reisde Micha Marah toch af naar Israël, waar zij op 31 maart 1979 het gewraakte liedje zong. Ze eindigde er als 18de en gedeelde laatste. Daarna wilde ze Hey nana nooit meer zingen. Haar versie verscheen ook niet op plaat. Op verzoek van Milo Decoster (Barclay) bracht componist Charles Dumolin de versie wel uit. Ikzelf was zo dom om me in mijn televisierubriek in De Voorpost met deze onverkwikkelijke affaire te bemoeien…
Lees verder “45 jaar geleden: Neurosong”45 jaar geleden: de “Minibrokjes”
De “Minibrokjes”, kleine, liefst geestige berichtjes op de laatste pagina van De Rode Vaan, bestonden al toen ik er begon te werken. Het was nog een erfenis van “Olie en azijn”, de rubriek van Vic Van Saarloos. Principieel waren ze “groepswerk” en ze werden dus ook niet ondertekend. Toch moet er iemand de eindverantwoordelijkheid dragen (als er b.v. te weinig “inzendingen” zijn, kan men moeilijk een blanco pagina brengen) en dat werd ik dan.
Lees verder “45 jaar geleden: de “Minibrokjes””35 jaar geleden: “Snippertjes” in de vernieuwde Rode Vaan
Dat ik in de oude Rode Vaan af en toe ook nog eens moest inspringen voor de Snippertjes, het satirische rubriekje als opvolger van de Minibrokjes, dat herinner ik me nog wel, maar aangezien die niet ondertekend waren en ik er ook niet per se mijn ei in kwijt kon, heb ik die bijdragen niet bijgehouden. Dat ik echter ook in de nieuwe Rode Vaan eens deze rubriek heb gevuld, daarvan ben ik toch wel verwonderd. Ook hier was die rubriek niet ondertekend, dus het zou net zo goed iemand anders kunnen zijn geweest, maar ik herken sommige van mijn stokpaardjes. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook de colofon van de nieuwe Rode Vaan (die ernaast stond) eens over te nemen, zodat men kan vaststellen welke medewerkers de overstap hadden gemaakt en welke niet. (Ik heb helaas geen illustratie gevonden voor de nieuwe Rode Vaan – zelf heb ik er ook geen bijgehouden – daarom heb ik maar teruggegrepen naar een heel oude Rode Vaan, toen de Ronde van Frankrijk nog voorpaginanieuws was! Dàt waren nog eens tijden!)
Lees verder “35 jaar geleden: “Snippertjes” in de vernieuwde Rode Vaan”Martin De Jonghe wordt 75…
Martin De Jonghe (foto YouTube) wordt vandaag 75. Ik vind het moeilijk om de man te omschrijven. Is hij een cabaretier? Een radiomaker? Een lolmaker? Feit is dat zijn grootste succes het singeltje “Vercruusse danst” was. Vercruusse was één van de typetjes waarachter De Jonghe schuil ging. Zelf heb ik die tekst destijds in De Rode Vaan voor de Minibrokjes (de komisch bedoelde rubriek op de laatste pagina) bewerkt tot een ontmoeting tussen onze toenmalige premier Wilfried Martens en de Iron Lady Margaret Thatcher.
Lees verder “Martin De Jonghe wordt 75…”Aan den toog (in Georgië)
Vandaag is het honderd jaar geleden dat in zijn testament Lenin vroeg om Stalin uit zijn ambt te ontslaan. Iedereen weet dat dit niet is gebeurd. Maar ook dat Stalin na zijn dood in ongenade is gevallen. Echter niet overal in het Sovjet-rijk, zo blijkt. Toen Standard Luik in het seizoen 81-82 voor de Europacup naar Tbilissi moest trekken, kwam Jaak Vandijck met “een lekker verhaal” terug. Maar Jan Debrouwere wist daar wel weg mee in de Minibrokjes van De Rode Vaan, meer bepaald in het rubriek Aan den toog…
Lees verder “Aan den toog (in Georgië)”Veertig jaar geleden: zware nonnen, lichte meisjes
De nonnekes van vandaag zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Vraag dat maar aan zuster Rafaël en zuster Anna, resp. directrice en econome van de Salvatorkliniek in Hasselt. Die zijn erin geslaagd op enkele jaren tijd het RIZIV voor een bedrag van om en bij de honderd miljoen frank op te lichten. Dit kon o.m. gebeuren door alle onkosten, ook die van het aangrenzende rustoord, klooster en verpleegsterschool (met als uitschieter zowaar een compleet zwembad), op rekening van het RIZIV te schrijven, patiënten te veel te laten betalen, documenten te vervalsen over personeel en aankoop van materiaal enzovoort, te veel om op te noemen. En zeggen dat nonnekes bij het intreden in een kloosterorde drie geloften moeten afleggen: die van armoede, van kuisheid en van gehoorzaamheid. Als het met die eerste gelofte al zo slecht is gesteld, vragen we ons af hoe het zit met die twee andere…
Lees verder “Veertig jaar geleden: zware nonnen, lichte meisjes”
dagelijks iets degelijks 