Na bijna dertien jaar nam de artistieke leidster van Theater Poëzien, Mieke Felix, in 1992 afscheid van het theater dat ze samen met Robert Van Yper heeft opgericht. Deze werd nu algemeen directeur. Als zakelijk leider werd hij opgevolgd door Yvonne Peiren en als nieuwe artistieke leider werd Eddy Vereycken aangezocht. Bij haar afscheid wilde Mieke Felix er eerst en vooral de nadruk op leggen dat haar vertrek bij Theater Poëzien “volledig” was…
Lees verder “Mieke Felix wordt zeventig…”Tag: Frans Van der Aa
Veertig jaar geleden: het malle Speeltheater
« De vergeten leeftijd ». Tot voor enkele jaren waren dat de jongeren tussen 12 en 16 jaar. Te oud voor kindertoneel en te jong voor tiener- of volwassenenstukken heette het. Maar sindsdien zijn er tal van theaterprojecten opgezet in die zin en op televisie kwam er het niet te versmaden programma « Een vinger in de pap ». Men kan dus niet meer beweren dat die jongeren in de kou blijven staan.
Lees verder “Veertig jaar geleden: het malle Speeltheater”Dertig jaar geleden: “De Alibicentrale” van H.J.A.Hofland
Op 28 oktober 1991 zag ik in Arca een productie van Malpertuis, namelijk “De Alibicentrale”, een stuk van H.J.A.Hofland (onder pseudoniem S.Montag) in een regie van Dirk Buyse en een decor van Dirk Verougstraete. Met Mieke Bouve (als Désirée, minnares en handlangster), Dirk Buyse (als K.P., de uitvinder van de Alibicentrale), Frans van der Aa (als Hector, de psycholoog die de aanleiding geeft tot de oprichting; als Katz van Woerden, de wrekende industrieel; als Lucky, de ingehuurde gangster van Mammon; als een cafébaas en als een journalist, gezien de diversiteit van de typetjes gaat Frans zich geregeld te buiten aan overacting), Katelijne Verbeke (als Loes, de vrouw van Hector, en als Grada Gevel, de vrouw van Katz van Woerden).
Lees verder “Dertig jaar geleden: “De Alibicentrale” van H.J.A.Hofland”Speeltheater: vrij als een albatros
In de Gentse incrowd circuleert op dit moment een raadsel dat als volgt gaat : had hij in dat restaurant geen albatros gegeten, hij had geen zelfmoord gepleegd. Maar los dat zelf maar eens op tijdens een dood moment op café. (*)
Lees verder “Speeltheater: vrij als een albatros”Veertig jaar geleden werd De Leguit geopend door de Zwarte Komedie
Op 22 november 1980 opende de Zwarte Komedie het nieuwe theaterzaaltje De Leguit in Antwerpen met “Omdat mensen belangrijk zijn”, een stuk van Bert Verhoye over “een ambitieus en later verbitterd Edegems politicus”, gespeeld door Max Schnur. Naast twee muzikanten (Chris Dries en Carl van Camp) was er nog slechts één andere acteur (een actrice eigenlijk want het was Mia Grijp).
Lees verder “Veertig jaar geleden werd De Leguit geopend door de Zwarte Komedie”Twintig jaar geleden: een komedie die pijn doet
De “keerzijde” van de affiche, zoals regisseur Frans Van der Aa ze graag zou hebben gezien: met een doodernstige Greta Van Langendonck en Daan Hugaert (foto Johan Martens)
Lees verder “Twintig jaar geleden: een komedie die pijn doet”25 jaar geleden: “Molly Sweeney” van Brian Friel in Arca
Voor het seizoen 1995-96 werden bij Arca opnieuw twee vaste regisseurs aangetrokken: Bart Verschaeve van het Universitair Toneel en Hugo Van Laere van het Salon. Hun eerste productie “Molly Sweeney” van de Ier Brian Friel (°1929) werd echter negatief onthaald. Dit verhaal over de blinde Molly (Els Olaerts), die op aandringen van haar man (Frans Van der Aa) zich laat operereren door Dr.Rice (Hans Royaards), maar die eigenlijk ontgoocheld is over hetgeen ze ziet, werd als statisch verteltheater afgedaan. Friel is van oorsprong trouwens een luisterspelschrijver.
Ronny De Schepper
Greta Van Langendonck (1944-2015)
Het zal morgen al vijf jaar geleden zijn dat de Vlaamse actrice Greta Van Langendonck op 71-jarige leeftijd overleden in Zuid-Frankrijk. Ook vijf jaar later kan ik nog altijd geen doodsoorzaak terugvinden.
Lees verder “Greta Van Langendonck (1944-2015)”35 jaar geleden: kindertheater met de a van avontuur of van abstract?
1985 werd door de UNESCO uitgeroepen tot internationaal jaar van de jeugd. Een reden voor heel wat organisaties om hun jeugdzonden over te doen. Is er in de stripwereld (om maar die te noemen) nog geen enkele terugval van het avonturenverhaal te merken — integendeel, zelfs de « volwassen » strip lijkt er steeds meer door aangestoken — dan ziet het er op de planken naar uit dat de « incrowd » van het kindertheater (dus de toonaangevende gezelschappen en dito recensenten) resoluut de weg naar het abstracte theater heeft ingeslagen. Hier volgt het kindertheater dus de volwassen broer. De vraag is alleen maar of ook de kinderen volgen. Wij hebben daar zo onze twijfels over.
Lees verder “35 jaar geleden: kindertheater met de a van avontuur of van abstract?”35 jaar geleden: de vier Aymijnskinderen
Het verhaal van de vier heemskinderen, wie kent het niet, ben je geneigd van te zeggen. Nochtans, bij nader toezien is deze sage wel vrij onbekend, vooral als het erop aankomt zich alle details voor de geest te halen. Wellicht ls dit te wijten aan het feit dat de structuur van het verhaal ingewikkelder is dan de ontstaansperiode (de vroegste nog bewaarde Nederlandse literatuur, namelijk de zgn. voorhoofse ridderepiek) zou laten vermoeden. Vandaar ook dat in het onderwijs deze savoereuze geschiedenis meestal moet wijken voor het meer sprookjesachtige « Karel ende Elegast ».
Lees verder “35 jaar geleden: de vier Aymijnskinderen”