Het goud van de jaren zestig bladderde met veel psychedelische effecten af en hulde pop in een waas van koele beredeneerdheid en ijskoude techniek. Rock werd au serieux genomen, nam zichzelf au serieux, maar werd ook een serieuze zaak. Al is er zelfs in 1972 nog geen echte “sound” van de seventies in zicht, ondanks het feit dat men reeds in 1969 ten onrechte de hard-rock als zodanig bestempelde. Toch is er een aanzet die echter zoals een neerpletsende waterstraal voorlopig in diverse richtingen spat zonder voorlopig nog niemand echt doornat te maken. Het publiek liet zich dan ook in de algemene verwarring gewillig verdelen in marktsegmenten. Pop was niet langer meer de muziek van een hele generatie. Je had nu de “luisterpop” van Simon & Garfunkel of Leonard Cohen (natuurlijk voor zover er ook popmuziek bestaat waar je niét naar luistert), de heavies (Deep Purple, Led Zeppelin), de teenyboppers (T-Rex, Slade), de intellectuelen (Soft Machine, King Crimson), de decadenten (Lou Reed, David Bowie), de folkies (Fairport Convention, Steeleye Span), de jazzies (Jeff Beck, Mahavishnu) en we zouden zo nog wel een tijdje kunnen doorgaan met meer kunstmatige etikettering, die, hoewel ten allen kanten overlappend, de popmarkt verscheurde.