Het is ook alweer vijftien jaar geleden dat de Amerikaanse zanger Gene Pitney is overleden. Ik was een fan, maar jammer genoeg heb ik slechts één elpee van de man moeten bespreken en dat was zeker niet z’n beste…
Lees verder “Gene Pitney (1940-2006)”
Het zal morgen al veertig jaar geleden zijn dat Bill Haley is overleden.
Lees verder “Bill Haley (1925-1981)”
Op 12 april 1954 had Bill Haley samen met zijn Comets in de Pythian Temple (New York) “Rock around the clock” opgenomen als B-kant van “Thirteen Women (and Only One Man in Town)”, dat in mei op de markt zou komen. Ondanks een publiciteitscampagne in Billboard maakt noch de A-kant, noch de B-kant enige indruk. In 1955 kiest Jimmy DeKnight echter “Rock around the clock” als het openingsnummer van de film “Blackboard jungle” en nu wordt het opeens een song die voor een omwenteling in de popmuziek zal zorgen.
Lees verder “65 jaar geleden: “Rock around the clock” op nr.1″
Alcide stipt aan dat 65 jaar geleden dat het orkest van Perez Prado op nummer één stond van de Amerikaanse hitparade met “Cherry Pink and Apple Blossom White”.
Lees verder “65 jaar geleden: Perez Prado op nummer één”
Hét visuele symbool van de rock’n’roll is de (Wurlitzer-) jukebox. Nochtans bestond die al veel langer (maar dan met 78-toeren platen en gecontroleerd door de maffia). Eigenlijk is het dus niet de jukebox die aan de wieg van de rock’n’roll stond, maar wel de transistorradio. Het principe van de transistor waarop deze radio’s zijn gebaseerd werd op 23 december 1949 gedemonstreerd in de Bell-fabriek. De transistorradio zelf zag pas vandaag 65 jaar geleden voor het eerst het levenslicht (het hierbij getoonde voorbeeld is dat van de Sony TR-55, die op 7 augustus 1955 op de markt kwam).
Lees verder “De transistor wordt 65…”
Morgen wordt Burt Blanca 75 jaar. Bij zijn zeventigste verjaardag hoorde ik toevallig op de radio nog een opname van hem die ik nog niet kende. Ze klonk nogal eigentijds, dus ik vermoedde toen dat het een recente opname betrof. Good old Burt Blanca was toen dus blijkbaar nog altijd actief. Hoe zou dat nu op zijn 75ste verjaardag zijn? Het moet nu al zo’n veertig jaar geleden zijn dat één van mijn allereerste interviews met hem was…
De Brusselse rocker Burt Blanca voorstellen zal wel overbodig zijn voor de lezers van 30+ (*). Daarom was het voor mij eerst en vooral een verrassing vast te stellen dat Norbert Blancke (zoals z’n echte naam luidt) er nog erg jong uitzag (°6/8/1944) en er in het gesprek steeds de nadruk op legde dat hij aan het begin van een totaal nieuwe carrière stond. De gouden plaat die hij op 30 maart 1978 ontving, was dan ook eerder een bekroning voor wat voorafging dan een aanloop voor wat komen gaat. Een merkwaardig gesprek met een ouwe rat in het vak, die tegelijk als een ambitieuze tiener zijn eigen waar aan de man tracht te brengen. Maar ja, zoals de dichter zegt: een nieuwe lente, een nieuwe geluid…
Burt Blanca: Ik debuteerde nu zo’n vijftien jaar geleden in Brussel, waar ik ook geboren ben (en niet in Brugge, zoals in de persmap staat; zijn ouders waren wél Bruggelingen, RDS). Toen ik acht was, speelde ik reeds accordeon, maar de echte belangstelling kwam er pas toen ik op mijn vijftiende Elvis, Cliff e.d. ontdekte. Ik specialiseerde me dan op gitaar en ben hiervoor conservatorium gaan volgen (alweer volgens de persmap zou hij dat reeds van z’n zevende gedaan hebben en op z’n twaalfde reeds eerste prijzen behaald, ook in het buitenland, RDS).
– Hoe was de muzikale situatie toen in België?
Burt Blanca: Het rockfenomeen werd vooral komisch benaderd. Men vond het eigenaardig dat wij op het podium zo te keer gingen. Een orkest dat moest toch stijf blijven staan, nietwaar?
– Je bent dan drie jaar later naar Frankrijk gegaan. Bij gebrek aan succes?
Burt Blanca: Ik heb wel een hitje gehad met een Vlaamstalige rockplaat en optredens had (en heb) ik ook wel bij de vleet, maar de echte erkenning bleef toch uit. Het contract bij Pathé betekende voor mij echter de grote doorbraak. Ik heb toen een paar wereldsuccessen gehad zoals “Guitar Boogie Twist” en “Twist senorina twist”.
– Daarna ben je studiomuzikant geworden…
Burt Blanca: Net helemaal: de optredens die bléven maar doorgaan. De platenverkoop liep evenwel een beetje terug. Dat was trouwens een globaal verschijnsel waarmee elke rocker te kampen had. Ik heb toen studiowerk geleverd voor Charles Aznavour, Caravelli, Adamo, Juliette Greco, ook Will Tura en noem maar op.
– Vind je bevrediging in dat soort werk?
Burt Blanca: Het is een goeie job, maar uiteraard laat het weinig ruimte voor eigen creativiteit. Dat belet niet dat ik wel een zekere inbreng had op die platen: men herkent mijn gitaarstijl natuurlijk.
– Nadien moet er dan een minder voorspoedige periode gevolgd zijn, want ik vernam van Bert Verhoye dat, toen hij zo’n vijf jaar geleden, audities afnam voor een Elvis Presley-imitator (wat dus uiteindelijk Frankie March is geworden), dat jij daar ook tussen zat?
Burt Blanca: Ja, dat is een duistere periode uit mijn loopbaan. Ik werd toen erg slecht “gemanaged”. Vandaar trouwens ook al die elpees op “low-budget” labels. Nu hoop ik eindelijk eens een goede elpee te maken met eigen composities.
– In welke taal?
Burt Blanca: Engels en Frans. Later kan dat misschien ook wel in het Nederlands.
– Wat vind je van de jongere generatie Vlaamse rockers? Denk je dat je daar enige invloed op gehad hebt? Jouw oordeel over een Raymond van het Groenewoud b.v.?
Burt Blanca: Wié zeg je? (**) Ik vind het over het algemeen goed dat de jeugd weer begint te rocken. Er is immers te veel slechte muziek.
– Disco?
Burt Blanca: Disco is niet slecht als het maar originele nummers zijn. Maar bewerkingen van oude nummers, zoals Sheila doet b.v., dat hoeft voor mij niet. Punk zou ook goede muziek kunnen zijn, als de muzikanten konden spelen en de jongeren niet onnozel werden.
– Wat vind je van agressiviteit in de muziek? Kwam dit in jouw tijd ook voor?
Burt Blanca: Zeker, ik heb nog de voorprogramma’s verzorgd van Jerry Lee Lewis, Chuck Berry, Bill Haley en in de Olympia van The Animals en The Kinks. Man, het Palais des Sports dat werd geregeld aan diggelen geslagen!
– Is je eigen muziek nu nog agressief?
Burt Blanca: Ja, de muziek zélf, ja. Maar het is de bedoeling dat men erop zou dansen, niet dat men de boel stuk slaat. En ik ben ook tegen het lawaai! Het moet “hoorbaar” blijven.
LAY THE BLANCA ON THE GROUND
Voor zijn nieuwe single heeft Burt Blanca (na vier bijdragen wellicht wel bekend bij onze lezers) het procédé van zijn vorige omgekeerd : de cover komt nu op de B-kant en zijn eigen compositie wordt de A-kant. En dat is maar goed ook want “She used to wanna be a ballerina” van Buffy Sainte-Marie klinkt te zeer « tegen het plafond aan » (al bewijst Blanca nog eventjes welk een schitterende gitarist hij is). Toch zal voor « Make a sign » (de A-kant) ook geen succes weggelegd zijn omdat het nummer aarzelt tussen pure rock en discorock.
Op 12 april 1954 nam Bill Haley met zijn band The Comets in New York het nummer Rock around the clock op en tegelijk ook reeds Shake, rattle and roll (*). Dit wordt over het algemeen door het grote publiek aanvaard als het begin van de hele rock’n’roll-geschiedenis, al zijn kenners het daarmee absoluut niet eens (**).
Lees verder “65 jaar geleden: Bill Haley neemt “Rock around the clock” op”
Morgen zal het precies zestig jaar geleden zijn dat de Wereldtentoonstelling in Brussel werd afgesloten met een optreden van Bill Haley and his Comets, dat rechtstreeks werd uitgezonden op televisie. Ik weet dit nog heel goed, aangezien dit bij de allereerste televisiebeelden die ik me herinner behoort (*). Ongetwijfeld had het er ook mee te maken dat ik die avond mijn zevende verjaardag vierde en wat later mocht opblijven. Er was ook familie op bezoek, herinner ik me, waarbij alleszins mijn tante Nelly en nonkel Roger, die mijn nichtje Jenny bij hadden, die eveneens die dag jarig was. Zij werd vier jaar. Zij zal het zich wellicht dan ook niet meer herinneren. Guy Mortier nog wel. Die zegt er het volgende over: “Het fameuze optreden van Bill Haley op de Wereldtentoonstelling staat helemaal buiten de muzikale evolutie in België. Trouwens, dat bewijst ook dat ze er niet veel van snapten, want wat is Bill Haley in godsnaam? Een datum en een plaat die veel verkocht heeft, maar muzikaal helemaal ernààst.” (**)
Lees verder “Bill Haley sluit Expo 58 af”
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, werd diverse keren uitgesteld, van de agenda afgevoerd enz…, maar sinds maandag jl. is het zo ver: de Raad van Bestuur van de BRT heeft een nieuwe voorzitter. De door de SP voorgedragen Els Witte, prof. aan de VUB, werd als kersvers lid van die Raad maar meteen ook tot voorzitter gepromoveerd.
Lees verder “Schouderklopjes en berispingen”
dagelijks iets degelijks 