Naar een soap als ‘Thuis’ kijken is al sedert lang niet meer betiteld als guilty pleasure. Wie ‘Familie’ dagelijks volgt daarentegen, die moet opletten, dat is toch een klasse lager. Hoewel de overacting grimassen van Jan Van den Bossche wel altijd garant staan voor een minuutje onvervalst amusement. Daarentegen, dan toch nog liever de opzettelijke humor van ‘F.C. De Kampioenen’; dat is dan weliswaar geen soap. Edoch, het heruitzenden jaar na jaar tot in der eeuwigheid amen, dat an sich heeft de allure van een zeepopera aangenomen! En daar verschijn ik dan plots. Met het schaamrood op mijn bebaarde wangen: iedere weekdag gedurende twintig minuten aan het scherm gekluisterd voor een zeepproduct getiteld ‘Home and away’. Jaja, thuis en wegwezen, inderdaad. Schande over mij. Mocht ik dan nog bijvoorbeeld zoals mijn echtgenote de vier afleveringen per week van Eastenders op BBC1 volgen, maar nee, daartoe wist zij mij niet te verleiden. Maar ‘Home and away’… ooit, enkele jaren geleden – zij en mijn zoon volgden het onding reeds een hele tijd – schaarde ik mij aan hun zijde. En haakte in bij de ongetwijfeld moeiteloos te volgen intriges. Die zich afspelen in Summer Bay, niet ver van Sydney, New South Wales; een fictief plaatsje. Zodat alles opgenomen wordt in studio’s te Redfern en men zich voor de talrijke buitenopnamen verplaatst naar Palm Beach. Het kon slechter voor de crew me dunkt.