95 jaar geleden startte WGN, een radiostation in de VSA (uiteraard), op vraag van sponsor Pepsodent met “Amos and Andy”, een vervolgverhaal over de tegenslagen van twee zwarten uit het zuiden in Chicago. Men maakte wel gebruik van het feit dat het radio was om de rollen door blanken te laten vertolken: Freeman Gosden and Charles Correll, who played a number of different characters, including the titular Amos Jones (Gosden) and Andrew Hogg Brown (Correll).
Tegen 1929 stemden wekelijks ongeveer 14 miljoen luisteraars af op dit programma. Dat jaar begon een concurrerende zender dan ook met “The Goldbergs”, zoals de naam reeds aangeeft, speelde deze soap zich dan weer af in het joodse milieu. In 1949 zou er ook een televisieversie van komen en die wordt over het algemeen als de eerste televisie-soap beschouwd. Op de Wikipedia-pagina van Amos’n’Andy spreekt men eerder van een comedy series. Men heeft het dan wel voornamelijk over het radioprogramma. Ik heb de uitzending uiteraard nooit gehoord, dus kan ik ook niet oordelen of het nu eerder een soap dan wel een sitcom was. Misschien was het zoiets als bij ons “De Collega’s”, namelijk een mengeling van de twee? Ook in “Thuis” zit overigens vaak een zogezegd komische lijn (vaak heel flauwe humor), meestal op een moment dat de hoofdlijn van het verhaal nogal dramatisch is.
Op 31 januari 1949 begon op NBC “These Are My Children” dus aan zijn short-lived American television soap opera career (tot 25 februari 1949 om precies te zijn). Waarom verdient het dan een vermelding? Omdat “These Are My Children” the very first network television series was, of course. The show was broadcast live from Chicago, Illinois, airing fifteen minutes a day, five days a week, at 5:00 p.m. Created by Irna Phillips (foto) and directed by Norman Felton, the show was based in large part on Phillips’ early radio soaps Today’s Children and Painted Dreams. These Are My Children centered on an Irish widow, Mrs. Henehan (Alma Platts) and her struggles to run a boarding house as well as help her three children (Jane Brooksmith, Martha McClain en George Kluge) and new daughter-in-law Jean (Joan Arlt). Critics were not impressed; Television World ended their review with: “There is no place on television for this type of program, a blank screen is preferable.”
Dergelijke reactie is natuurlijk typisch voor de televisiekritiek uit die tijd, die toen ook nog in de kinderschoenen stond en meestal werd volgeschreven door intellectuelen die het allemaal natuurlijk beter wisten dan de mensen die zo onnozel waren om naar televisie te kijken. Eigenlijk zouden die elke kritiek beter vervangen hebben door te zeggen: draai die knop om en lees een boek, want daar kwam het telkens op neer.
KUISPRODUCTEN
Alhoewel “Amos and Andy” zich niet specifiek tot vrouwen richtte, stelde men vast dat zij toch het overgrote deel van de luisteraars uitmaakten. Daarom ging WGN in 1930 een stapje verder en pakte het uit met “Painted Dreams” van Irna Philips, wat algemeen wordt aanvaard als de eerste echte soap. Het voornaamste verschil was dat het een daytime-programma was, zodat het zich op de eerste plaats tot de huisvrouwen richtte. De hoofdpersonen waren dan ook hoofdzakelijk vrouwen (een Ierse dame, haar huishoudster, haar dochter en de vriend van haar dochter) en de verhalen draaiden voornamelijk om emoties. En die emoties uitten (en uiten, want het is een regel die nu nog altijd geldt) zich vooral via de dialogen en niet zozeer via de actie.
Dat men zich tot vrouwen richtte was uiteraard niet toevallig: zij deden de inkopen èn zij brachten een groot deel van hun tijd thuis door. De radio was dus het perfecte medium om hun koopgedrag te beïnvloeden. De reclameagentschappen gingen daarom zelf feuilletons maken en leverden die kant en klaar (d.w.z. inclusief de publiciteit) af aan de radiostations. De benaming “soap” vindt dan ook zijn oorsprong bij het feit dat het meestal kuisproducten waren, die werden geadverteerd.
dagelijks iets degelijks 