Met levende fauna in mijn onmiddellijke nabijheid bezit ik niet zo’n dwingende band. Niet meer sedert lang. Ooit huisde er in mijn onmiddellijke omgeving een varken. Ondanks de totaal ongeschikte behuizing van het gezin van mijn ouders, ik was vijf jaar denk ik, het betrof een nieuw gebouwd rijtjeshuis, hadden ze het onzalige idee zo’n spek- en worstenleverancier op te kweken op hun terrein. Mijn herinnering eraan is nihil. Verdrongen? Schaamte? Angst? Dat beest diende dag na dag, uur na uur, centimeter per centimeter ronder te worden en zat daartoe zijn leven uit te zitten in wat bedoeld was als een bezemhok, etend, slobberend. Toen hem op het voor hem zeer ongeschikte moment euthanasie opgedrongen werd door een daartoe ter hulp geroepen deskundige beul trok de ganse familie zich wenend terug; ‘varken wordt huisvriend’, melodrama in één bedrijf. Ze hebben niet één kotelet, niet één worst, niet één schelletje ham van hem geconsumeerd. Ze waren vleeseters, geen kannibalen.

Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (64)” →