Ik wist niet dat Harry Potter een geboortedag had… Akkoord, al is het dan een imaginair personage, zelfs die worden verondersteld ooit wel eens geboren te zijn. Maar ik wist niet dat dit effectief in één van de Potter-boeken werd vermeld. Maar volgens On this day dus wél. En dan zou onze heldhaftige Potter al de gezegende leeftijd van veertig jaar bereiken vandaag. Tijd voor een midlife crisis, zou ik zo zeggen!

Het derde boek over Harry Potter kreeg als titel mee ‘Harry Potter en de gevangene van Azkaban’ (‘Harry Potter and the Prisoner of Azkaban’; 1999). Wie was die gevangene? De gevaarlijke Sirius Zwarts, die ooit als handlanger van Voldemort de ouders van Harry zou verraden hebben en dus verantwoordelijk zou zijn voor hun dood. Maar dat komt Harry pas veel later in het boek te weten. En laat deze Zwarts nu ontsnapt zijn uit de gevangenis. Terwijl Harry helaas zijn zomerverlof doorbrengt bij zijn Dreuzelfamilie; die hij na een incident ontvlucht. Gelukkig brengt de wonderbaarlijke driedubbele collectebus hem naar Londen en kan hij logeren in de Lekke Ketel waar hij zijn vrienden zal terugzien. Om met hen naar Zweinstein terug te keren.
De school wordt bewaakt door de vreselijke cipiers van Azkaban, de Dementors, afzichtelijke wezens – immers, Zwarts zou het op Harry gemunt hebben. En och ja, Hermelien heeft zich een kat aangeschaft, Knikkebeen, die voortdurend het ratje van Ron Wemel achtervolgt. Een nieuwigheid voor de derdejaars: ze mogen af en toe een bezoek brengen aan het magische dorpje Zweinsveld. Alleen, daartoe was de toelating van ouders of voogd nodig, en Harry bezit deze niet. Evenwel: wanneer hij een mysterieus perkament in handen krijgt dat geheime vluchtwegen vermeldt, tja niets houdt hem tegen dat weten we inmiddels. En dan is er de vreemde nieuwe prof Lupos, voor ‘Verweer tegen Zwarten Kunsten’. Terwijl de duvel-doet-al Hagrid ook les mag geven: over zijn specialiteit, rare wezens zoals de Hippogrief. Die het middelpunt van een rechtszaak wordt nadat dat ettertje Malfidus het dier uitdaagde, door hem gekwetst werd en het nu moet afgemaakt worden.
De avonturen volgen elkaar op. Zwarts verschijnt binnen de muren van de school, het team van Griffoendor wint de trofee bij Zwerkbal nadat Harry een ultramoderne bezem cadeau kreeg van een onbekende en hij leerde de invloed van de Dementors te weerstaan. Maar wat betekent de Grim, de hond die hij af en toe ziet opduiken, de dood? En de voorspellingen in de les waarzeggerij die ze allen belachelijk vinden? Een toffe vondst trouwens, binnen al het bizarre dat in de Potter-boeken gebeurt veegt Rowling de vloer aan met iets dat nauwer betrokken is in het werkelijk leven, zogenaamde voorspellingen, waarzeggerij, de glazen bol, kaarten leggen, theeblaadjes lezen, horoscopen… De laatste dag van de examens… en nu wordt het drietal Harry, Ron en Hermelien in de val gelokt, naar het spookhuisje in het dorpje Zweinstein. De ontknoping! Is Sirius Zwarts wel echt de verrader van de ouders van Harry. En professor Lupos, zoals zijn naam zegt: hij arriveert en bekent, een weerwolf! Ongevaarlijk dankzij een toverdrank. Maar dat ratje van Ron, helaas… nu blijkt de ware toedracht. Ooit waren het allen vrienden, ook ene Pippeling; en ze waren Faunaten, konden zich in dieren omtoveren. Daar hoorde ook Harry’s vader bij. En Zwarts: de beste vriend van Harry’s ouders en peetvader van Harry. Terwijl Pippeling onder invloed raakte van Voldemort; en de misdaden waarvan Zwarts inmiddels beschuldigd wordt zijn gepleegd door ‘ratje’ Pippeling. Helaas, wie zal dit geloven? Het hoofd van de school, Perkamentus ja, maar verder… Zodat het slot een ontsnapping behoeft dankzij een magische zandloper die de tijd beïnvloedt. Ontmoet Harry zijn vader wanneer hij zich gered weet van de Dementors door de verschijning van een hert; of was dit de confrontatie met zichzelf. Hier geeft de auteur enige filosofische beschouwing mee. En zij weet te ontroeren. Spanning, mysterie en humor… dit derde Potterboek is een hoogvlieger!  

Johan de Belie

“Harry Potter en de geheime kamer” (Harry Potter and the Chamber of Secrets; 1998) is het tweede deel van de serie en spannender dan het eerste boek. Het start wanneer Harry de zomervakantie doorbrengt bij zijn Dreuzelfamilie Duffeling, oom Herman, tante Petunia en neefje Dirk die hem het leven zuur maken. Hij wordt zelfs opgesloten en maakt dan kennis met de huiself Dobby die hem waarschuwt niet naar Zweinstein terug te keren, er dreigt hem daar groot gevaar – maar deze elf speelt een dubieuze rol zullen we later merken. Gelukkig wordt Harry uit zijn benarde positie gered door zijn vriend Ron Wemel en diens tweelingbroers; hij brengt de laatste vakantieweken door bij de familie Wemel, met o.m. het zusje Ginny dat met hem dweept. Avonturen uiteraard wanneer ze boodschappen doen, en bij het vertrek naar Zweinstein: de jongens missen de trein en moeten met een vliegende auto illegaal de school bereiken. Waar hen iedereen opwacht, de professoren Sneep, Anderling en het hoofd van de school Perkamentus. Maar uiteraard ook de reus Hagrid. En de vijand van Harry, Draco Malfidus met zijn accolieten Kwast en Korzel. En natuurlijk is Hermelien Griffel op post om de vriendengroep te vervolledigen. Er is ook een nieuwkomer die ze reeds ontmoetten in de boekhandel tijdens het boodschappen doen, professor Gladianus Smalhart.
Het avontuur kan beginnen! Met een zwerkbaltornooi dat ondanks een kwalijke ingreep toch gewonnen wordt (dankzij Harry uiteraard) door het team van Griffoendor (de ingreep gebeurde alweer door huiself Dobby). Onze vrienden worden uitgenodigd op het sterfdagfeest van een spook, een hilarisch/griezelig gebeuren! Dan gebeurt het: de vrienden vinden de dode/versteende kat van de conciërge Argus Vilder terwijl Harry een vreemd fluisteren hoort en een bloederige tekst op de muur ziet. De start van een reeks verontrustende gebeurtenissen… Er dient teruggegrepen naar de geschiedenis van Zweinstein. Zo’n duizend jaren geleden werd de school gesticht door vier tovenaars onder wie Zwadderich (nog steeds de naam van een afdeling!); deze kreeg ruzie, hij vertrok maar had een geheime kamer gebouwd, daar een monster in geplaatst en gezworen dat alleen een wettige erfgenaam de kamer ooit zou kunnen openen. Inmiddels vinden ze een blanco dagboek van ene Vilijn. Dan wordt ook een jongen versteend aangetroffen, het is nu duidelijk: de geheime kamer is open. Wie was Vilijn? Een student die 50 jaar geleden – toen zou de kamer ook open geweest zijn – de dader ontmaskerd zou hebben! Helaas, zijn dagboek is blanco. Maar nu? Is Draco Malfidus misschien de erfgenaam van die duistere Zwadderich? Harry en Ron Wemel gebruiken een wisseldrank en kruipen in de huid van Kwast en Korzel om Draco uit te horen: nee dus… Er werd een duelleerclub opgericht waarbij blijkt dat Harry kan communiceren met slangen, wat we reeds in het eerste boek konden vermoeden. Maar nu vallen er nog twee slachtoffers onder wie Ginny Wemel. Hagrid, met zijn voorliefde voor woeste dieren (de hond, de draken uit boek 1) wordt verdacht en opgesloten. En zelfs de directeur Perkamentus wordt uit zijn ambt ontzet.
Er dient drastisch ingegrepen! Er volgt nog een scène waarin de vrienden, op aanraden van Hagrid, reuzespinnen opzoeken in het verboden bos – uitermate griezelig en angstaanjagend. Na deductie ontdekken ze dat het beest een basilisk moet zijn, een reuzeslang die zich via de buizen van de waterleiding verplaatst; het spookje Jenny, ooit door die slang gedood, speelt hierin een rol. Het zal Harry zijn die de geheime kamer moet vinden en de basilisk doden. Maar wie was Vilijn werkelijk? En wat met zijn dagboek? En welke cruciale rol speelde Ginny Wemel in dit alles… Dat wordt onthuld op de laatste bladzijden.
Een boek vol spanning, zeker. Maar ook vol humor. Vooral met de hilarische figuur van professor Gladianus Smalhart, een man die zwelt van trots en eigendunk, een blaaskaak die niets voorstelt. En dan ook steevast door de mand valt. Waaruit blijkt dat dwepen – met slechte maar in wezen ook met goede dingen/personen – niet bijzonder gelukkig is. En Rowling geeft ergens nog een moraal mee: “Uit onze keuzes blijkt wie we werkelijk zijn, veel meer dan uit onze talenten.”

Johan de Belie